Alle inzendingen over Bekennen

De biecht van Lance dwingt mij u te bekennen Dat ook in onze zware tak van sport Het een en ander ingenomen wordt Je kunt niet zomaar snelsonnetjes pennen Ik heb elk vers dat me is ingegeven Op pindaflips en rode wijn geschreven Lance Armstrong bekent dopinggebruik.…

Als de bomen blozen kan ik maar niet wennen of kleur bekennen dat de natuur hier voor kiest afsterven maar toch niet huilen om wat je verliest dan als de bladeren vallen tussen het krakend hout komt een pad van goud nu ik daar op loop doe ik mezelf een wens blijf veranderen mens…

Ogen als smaragden Lippen van puur goud De buitenkant is mooi Van binnen ben je koud Geen warmte te bekennen Geen liefde in je hart Maar nu…die tranen in je ogen Dat is iets wat me verwart Zijn het gemeende tranen En win ik dit duel Of doe je alsof ik je kan raken En is het voor jou alleen een spel…

Ik heb een geheimpje het is iets met ons je mag nog eens raden ik hoor jou ook graag Vertel me het jouwe dan hoor je het mijne of moet ik het raden ik denk jou ook graag Ik wil je graag bij me alleen is alleen want moet je bekennen ik zie jou ook graag Ik moet je iets zeggen wat echt is, is echt ik kan niet meer wachten maar voel…

Helaas heb ik u ook wat te bekennen Elk versje dat ik schreef is gebaseerd Op feiten die ik deels heb gefingeerd Toch ging ik schaamteloos maar door met pennen Prestatiedwang, zo moet het zijn begonnen Ik heb ze allemaal gewoon verzónnen. ----------------------------------------------- Hoogleraar Sociale Psychologie Diederik Stapel is betrapt…

Het orgel dat orkest wat hangt aan ´n kerkmuur met ornamenten veel beelden zelfs engelenlijfjes maar vooral veel pijpen van supergroot tot piepklein voor orgelklanken zo improviserend zeer muzikaal diep emotioneel mijn levensziel intens raken en doen bekennen 'k heb vriend: het orgel!…

Even wennen Kleur bekennen.…

hier ben ik weer terug van weggeweest was spelend op zoek naar een andere sfeer bad mijn muze opnieuw kleur te bekennen of op zijn minst rijmloze ingevingen zo te schikken dat ik mijn inborst mocht herkennen de bloesem was niet inferieur; van mindere kwaliteit maar het zaad bleef ik zelf het heeft niet tot…

heb een verenkleed dat helder is niet geel maar zwart omdat het mij staat behoef geen kleur bekennen zelfs niet op wangen die er toch wel is fluiten doe ik weinig zingen wel mijn lust in leven; van je oriolidae ondanks hoogtevrees duizel ik in hoge bomen waar mijn hooglied klinkt…

groene oase houdt haar adem in zij wacht op de streling van de zon die hen zal doen blozen, kleur bekennen in deze groene wereld specht moedigt torretjes aan om tevoorschijn te komen zodat zijn honger gestild zal worden in hoeveel bomen hij zal moeten boren weet niemand…

natuurlijk stond hij naast haar maar zij hunkerde naar die ander aan de overkant haar leger zou zij opofferen om hem te overwinnen alles onder het toeziend oog van haar eega wiens beschermvrouwe zij was torens moesten eraan geloven lopers werden neergelegd om het pad naar hem vrij te maken paarden sprongen rond met onverwachte wendingen…

is dit poëzie vroeg zij voorzichtig ik las de tedere keuze aan geordende woorden en moest bekennen dat ik hier te maken had met een natuurtalent geen letter teveel woorden in cadans en zinnelijke zinnen die er om vroegen gelezen te worden zelf zocht ik in opperste verwarring vergeefs naar woorden dus knikte ik slechts bevestigend…

de fleur van woorden raakt diep van binnen de vurigheid van mijn betoog verblindt jouw zicht langzaam voer ik je mee naar onontheemde gebieden waar nimmer 'n voet de bodem heeft gekust daar laven we ons aan de schoonheid van hemellichamen die uiteindelijk kleur bekennen…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

Aangespoeld op De vlakte van Wildernis en Eenzaamheid - Geen mens meer Te bekennen Op deze beide Jongens na Die nog moedermelk Behoeven om voor Het leven voldoende Te worden uitgerust Jij bent geen mens, Maar je hebt moedermelk Waarmee je deze Vondelingen kunt redden Onwetend sticht je Een sterk geslacht Basis voor…

slalom jij je leven lang al om de waarheid heen om maar geen kleur te hoeven bekennen in een doolhof vol leugens waan jij je thuis op dat niemand ooit te dichtbij zal geraken ontwijk je je spiegelbeeld om jezelf niet in de ogen te hoeven kijken stel dat ‘ie barst…

Hoogseizoen zomert dromende gasten loom achterover geleund in fauteuils schudden onbeschaamd veren van 't kleed tussen intro en retro gemangeld etaleren hun intimiteiten in camera-ogen gevangen bekennen openlijk familiariteiten Freud voor miljoenen: kijkcijferhit…

Zwevende oogjes om je te lezen, duizenden bellen van bewustzijn en in iedere ademtocht wil ik je kleur bekennen je weet de naaktheid van het blad naast elke voetstap weg te leggen een overlevering van kracht wanneer het maanlicht samenvloeit met het hemelwater in je hart dansen de vlinders een ode van sierlijkheid.…

Ongehoorde woorden lawaai dat er op volgt Diepte in de duisternis gedachten worden verzwolgd Een ongemerkte pijn in diepe lagen verborgen Ze mogen toch niet zijn dus het gaat verloren De liefde die er was is nergens meer te vinden Niet meer te bekennen om je te verblinden Dus alles is hier kwijt om niet meer terug te keren Overal vind…

zo ik een Hagenaar ben (geweest) getuigd mijn identiteitskaart daar nog altijd van maar wat is zaligmakend de stad in het westen of het dorp in 't oosten wie het weet mag het zeggen voor mij is het een keuze tussen tumult van ginds of de betrekkelijke rust van hier en ik moet bekennen dat met het klimmen der jaren ik meer ben gaan…

Ik wíl het niet bekennen. Ik kan je haast niet herkennen, je ziet er zó anders uit. Ik brul en schreeuw zo luid, Dat de buren het nog horen. Ik weet niet waar ik heen moet, Ik weet niet wat ik nu doen moet, Jij hebt me zowat opgevoed. Ik ben bang voor het kerkhof en ook voor het graf, Jij moet daar nou heen, maar je verdiende geen straf.…

zij dansen het grijs uit de wereld van bewegen tussen wit en zwart gaan onder en komen op in een niet aflatende vitaliteit en pure levenskracht stoppen is vergaan de ander laten staan in kleur bekennen zonder grijze waan waar kleuren opponeren zal grijs die netjes seponeren omdat er nog tig tinten zijn…

de lucht is benauwd het ademen valt je zwaar alweer geen regen te bekennen en het wordt er niet beter op volgens buienradar tja, ik denk dat ik maar naar het buitenland verhuis om te verlanden in een buitenhuis of zo en anders de koelkast in- loop om daar te chillen ja, je moet toch wat, je moet toch wat met je spaarzame tijd…

soms boeit mij nog de zelfkant het rauwe in de mens zoals de onverhulde sex schuw voor de liefde soms is het zachte hard op zoek naar al wat echt is of uitgesproken plat een lastig ruime grens voor jongeren om te verkennen het duurde mij een leven die zwarte kant in mij ook te bekennen blij om te kunnen kiezen voor menswaardigheid…

ik weet dat de natste buien al gevallen zijn vannacht kom maar met handenvol zon uit je al stralende ogen dans lente met mij op het eerste licht dat fonkelt en flitst in je haar met een hoofs gebaar nodig ik je uit je lach is ons al ver vooruit we bekennen elkaar in de prilste kleuren geuren voorjaar als liefdespaar…

Afkeurend vele blikken Scannend van top tot teen Priemende speldenprikken Geniepig en gemeen Ik weet heus wel mijn benen -Hun schoonheid is ver zoek- Die zijn om te bewenen Zo in een korte broek Ik moet het wel bekennen Het is dus geen gezicht Maar oh wat is het wennen Aan zo een volksgericht Bij ouderdom hoort ongerief Stilzwijgende…

heb de laatste stukjes gelegd de puzzel van mijn leven zijn uiteindelijke vorm gegeven maar alles voelt emotieloos heb nooit de goede kleur kunnen bekennen in wennen aan de kleine scenes gaan daar smeult en vonkt de liefde nog plaats en tijdloos zonder gêne maar het vlakke overheerst zwart wit in een bestaan met grijs gezicht…

Het is lotgenoten gegeven aan de grillen te wennen zonder in velden of wegen een medeziel te bekennen. Aan de rand van verlangen daagt een sluimerwens, aan het zicht onttrokken door de inpandige mens. Het ligt zeer voor de hand om verlichting te vragen aan de zielsgetrouwen die al het gewicht dragen.…

Ik lijk steeds meer op jou Ik moet je dat bekennen Mezelf in jou herkennen Jij deed het toch nooit goed Ik wilde nooit jou zijn Nooit doen wat jij ooit deed Nu ik zo oud als jij ben Door het leven veel meer weet Besef ik dat niets zwart-wit is Er moet water bij de wijn De wereld draait niet om mij heen Ik mag hier slechts maar zijn…

Ik blijf me voortaan volledig isoleren zij zien me als een heel gevaarlijke cel 't liefst zouden zij me willen elimineren of stevig vastzetten in een heuse isoleercel Of zij gaan me volstoppen met medicijnen, met pillen, poeders en plakkers en de spuit zij zullen dat niet bekennen, wel denken zij: Jij, goed- of kwaadschiks: bij ons eruit!…