Alle inzendingen over Bijna

Gegroet, o lezer van het snelsonnet We trachten u een glimlach te ontlokken door één geheel te maken van de brokken We wensen u een vleugje binnenpret en élke dag een lach in ’t nieuwe jaar en álle goeds; uw zondagsdichter Aar…

Waarachtig er is ander nieuws, tijgers zijn ontsnapt ik ben er bijna blij om, even iets anders dan vluchtelingen, of een gek- met een BOM. Tijgers ontsnapt in Friesland, maar ze kunnen geen kwaad toch houdt men voor de " veiligheid" een verdovingsgeweer en het politieapparaat paraat.…

De zon schijnt altijd door een gat in het gordijn achter de wolken…

Het is februarikort, te veel De kou moet weg, ik ben het zat Genoeg vriesgelopen op het ijs Bijna warmer, bijna lente Het mag kapot, het ijs gebroken De kou moet weg, ik ben het zat De februarikou, de laatste kou Bijna warmer, bijna lente, bijna...…

De zon is wakker, klopt aan mijn raam, een lach een gedachte: 'Ik ben het leven niet. Het leven leeft in mij!' Dwalend door mijn geest als een dolend kind, uitschrijvend op papier: ´Teveel geworden terwijl ik ben!', schrijvend over verwondering, pure verbazing van het ´zijn´ soms wel of niet begrepen. De klank van woorden…

Op leeftijd keert ze zich naar binnen Waarbij ze beide ogen sluit Ze maakt er mooie beelden buit Die ze het liefste vast zou pinnen Op leeftijd keert ze zich naar binnen De tijd sneed vouwen in haar huid Ze ziet een rimpelloze bruid Het feest van het gesteven linnen Dan roept haar schel de telefoon Ze schokt het heden in en schrikt Verkeerd…

Ik ben vannacht bijna doodgegaan, als een vreemde tastte ik in het duister van mijn bestaan; de aanzet tot het komen en gaan, wanneer gedachten worden gekluisterd: het leven is als het spel van wolken en maan, al even ongrijpbaar als haar grillig bestaan; de strijd aangaand met wie niet goed luistert.…

Wees niet bezorgd voor deze bijna-liefde, zij gaat voorbij, als alles wat ons griefde, geneest of sterft, na meer of minder strijd. 'k Zeg ‘liefde’ toch. 't Is niet als de andre keren, ook niet als de éne! - dit is geen verwijt.…

De publicatie van het onderzoek naar bijna-dood ervaringen betekent dat dit verschijnsel nu echt wordt gerekend tot wetenschap uit degelijke hoek. Dus leeft de geest ook los van ’t loze lijf? Dat staat, zo schrijft Van Lommel, buiten kijf.…

Wij scheepten ons in op de Willemstad om te verhuizen naar de Antillen Een onderneming? Daar zeg je wat... Het was gewoon toen om te gillen De jongste telg lag in zijn reiswieg even boven op een kast gezet Mijn moeder had ook maar twee handen en eventjes niet opgelet... Het inschepen was een hele heisa Wat wil je, met zo'n groot gezin…

Maar na een maandje of vijf, had je bijna geen hemd meer aan je lijf. Je geld verbrast, de huur niet betaald, en veel foute vrienden aangehaald. Met spijt van al je gemaakte troep, stond je opeens bij ons weer op de stoep. Plotseling was je even weer kind, die het thuis toch nog het beste vind.…

hoop bijna verloren, gejaagd als een hond nu bijna herboren, maar nog niet gezond...…

Bijna dertig dacht ik, wordt mij toch iets te helder. En ik zag hoe alle parken overbloeiden, hoe de hitte uit de hemel sloeg, hoe de horde zon op ander bloed en zich vergrijpen wilde aan een nieuwe levensgloed. En ik zag af. Versliep de revolutie in mijn bed.…

Mijn dochter beleeft late, kleine winterpret, plukt vroegelingen. De maan schijnt helder: in de stille vijver blinken zilveren stroompjes. Een hel lichtpuntje glimt ergens _ bij koude nacht: de vroegste krokus.…

Bijna dood is weinig anders als niet zo lekker, een beetje slapjes of afgemat en ongemerkt bereist een mens het Schemerland tussen Hier en Dood. Bijna dood is haast hetzelfde als aan de avond, er doorheen of uitgeteld en ongedacht wordt net gestorven bijna niet dood, een deel van leven...…

Jij beweert van niet maar toch zijn die kleine rode adertjes definitief geworden op mijn been - jaarringen na het derde lot - en ook de groefjes in mijn buik, als ik er wat zonnecrème op wrijf denk ik wel eens terug aan mijn benen en mijn buik van toen en aan mijn klein overbodig behaatje dat er toen eigenlijk alleen maar was om door jou losgeknipt…

mijn fantasie brengt me overal aardbeien met slagroom combineren ondeugend lekker mijn batterij opgeladen door jou werkt veel beter dan een stekker woorden die vanzelf gaan spelen betekenissen nemen nieuwe vormen aan denken met mijn hart in mijn hoofd lachen met een traan al deze inspirerende dingen wakkeren mijn vuurtje hartverwarmend…

bijna vertrap ik de populierenkatjes die vallen voor pasen…

Wat voelde het toch goed Het kon ook niet verkeerd Het leven is soms wreed En hard als je niets leert We waren zo verliefd Het klikte bij elkaar Als eenheid vreselijk hecht We pasten als een paar Ik snap dan niet Waarom het is uitgeraakt Dat uitgerekend jij Tussentijds bent afgehaakt Gestopt bent zonder mij Je was er zo dichtbij…

ik heb ballonnen op kleur gesorteerd lampionnen al aangestoken guirlandes en slingers feestelijk neergelaten in open ontvangst het is jouw party de verrassing op je gezicht ziet enkel sprookjesachtig licht ik ben voorzichtig met schikken geweest alles luistert bijna autistisch nog is er enige souplesse in ogen en een wat flexibele…

ik zag je komen de schoonheid van je dromen gaf zelfs het stof op de zomerse trein wat zonnebloemgeel in een blauw festijn je trippelde danste bravoure van je jeugd in een sprankelend verschijnen door het bijna volmaakt uitlijnen van je lijf jij gaf met je lach wereld aan alles wat je zag en had wij zijn gegaan de rest van…

Als je hoogstwaarschijnlijk juist splitst Hoogst-waar-schijn-lijk Zou jij dan dat woord de betekenis geven van bijna zeker? Ik wel Naar alle waarschijnlijkheid…

nooit heb ik het leven gedanst was altijd te zwaar op de hand pas na het verwerven van bijna sterven heb ik mijn schaduw onthoofd hij wijst mij niet meer het gaan is juist een opmaat voor onze muziek als hij weer donker gaat draaien kiezen wij lichte tonen bewegen op het gewone ik geloof eindelijk in het liefdevolle van leven…

ik voel de zon bijna sacraal ontvang ik zijn warmte ervaar hoe hij spirit geeft aan mijn al zo lang wachtend lijf met gesloten ogen zie ik sterren dansen in zijn helder stralende aura er is geen onderscheid meer tussen binnen en buiten geven en nemen zijn een geworden in het delen van eeuwig leven…

hij zit in het verstarde zand de grot rond staart leeg het duurt niet lang meer voor het tij alweer bezit zal nemen van haar versteende ingewanden in de korte tijdsspanne daarna het wonder van de vruchtbaarheid kleine kiemen tot gras gezouten kruid tot was plankton op het land het gebulder der golven zwelt stilaan aan tot het geluid…

Hoe bijna ingetogen het licht boven dichtgevroren meanders neigt zich aan al wat uit het ijs steekt te bezeren…

Crocussen geschakeerd in paars wit en geel de kopjes fier omhoog ieder bloempje een juweel en een lust voor het oog Narcissen nog even dicht wachtend op het warme zonnelicht En het ontluikend tere groen van struik en boom Laat nu de lente maar ontwaken uit haar lange winterdroom…

Volmaakt ben je, nou ja bijna dan, want Soms dan twijfel ik aan ons, nee mijn lief Schrik maar niet, kom zitten, geef me je hand, Ik blijf heus wel, al maakt me dat een dief. Het ligt niet aan je ogen, die stralen Als de sterren in de duistere nacht, Want je blik, daar kan ik in verdwalen, Steeds opnieuw als je stiekem naar me lacht.…

bijna onmerkbaar scheefden bomen groenden weides in aparte kleur niet zomaar maar voelbaar met een blik op later toekomst en doelgericht in kleur bleek veel meer vorm te zitten dan ooit werd gedacht ook smaak en consistentie wisselden bijna ongemerkt per pak nog was de tijd niet aangebroken om elkaar eens goed te bekijken…

Als ik alleen al aan je denk loopt het water in m’n mond maar als ik je van dichtbij zie zo heerlijk sappig en rond wil ik je eigenlijk meteen met huid en al verslinden draai je eerst wellustig rond terwijl ik je dan langzaam ontdoe van al je kleding loopt het sap langzaam vanuit mijn mondhoeken als ik mijn tanden in je zet o wat ben…