Alle inzendingen over Blootsvoets

Bloemen plukt ze Armen vol bloemen Ze loopt blootsvoets Door het gras Haar tranen Zijn als druppels dauw Vallen op haar handen Tranen uit haar ziel Wie zou ze kunnen zeggen Wat haart hart beroert Ze gaf hem op Om hem de ruimte te geven De vrijheid Die hij nodig heeft Om verder te kunnen leven Zelfs hij ….kent niet haar pijn…

blootsvoets betreden zuigt drassige grond gedachten weg van zorgen later dan het heden zo hoopvol hupt alweer jong leven rond de waterplas waar het als immer ontstond krioelend in een eierenklont duizend maal een nieuwe morgen gaat nu in sprongetjes uiteen bemoedigd groet ik het grut met een jubelende teen…

ik denk aan gisteren of eerder nog hoe anders lazen wij het krieken in vers geplukte kersen en paarse dauw op het ochtendblad lieten wij de westerzon blootsvoets binnen schaduw spelend op naakt en gespannen linnen ik denk aan gisteren of eerder nog hoe anders en zet het diner naast twee benen op tafel voor de teevee…

Blootsvoets loop ik door het bedauwde gras. De dageraad voel ik door mijn longen stromen. Dankbaar voel ik me, omdat ik middenin de herfst, met open ogen leven mag.…

Haar hakken lijken de hele stad te ontwaken iedere stap op keien vele malen ouder dan haar leven het irriteert omdat zij juist nu stilte wilde maar ze kan niet blijven staan of blootsvoets verder lopen tot hij haar gedachten in zijn handen tilde zij wilde vluchten maar als verwonde liefde gekust dan worden knieën zwak staat de wereld…

Nooit was de horizon zo verzonken in de mist, nooit was het land zo onbemand maar het kind dat blootsvoets in de verte uit het mistlicht verscheen wist zich veilig aan de waterkant te houden.…

met in haar ogen de glimlach van de lente stapt ze blootsvoets de nieuwe morgen tegemoet met rond haar bedauwde lippen een warme lieve groet de echo van haar fluister gedragen door de wind zucht als een zacht wiegen door kruintjes van de bomen langs tere net ontloken bloemkopjes met hun prille lentegeur ik noem haar liefde kun je…

...hier zoen ik je in lentebed en paardebloemen gele ogen bemin ik je in zachtheid van deze warme ster laat mijn leven in jouw handen draaien en mijn hart touwtje springen om je navel ...hier zoen ik je in geruis en sappen van ontwakende aarde als kersenbloesems die menuet dansen laat mijn ziel in jouw glimlach draaien, blootsvoets twee…

een verschoten beeld van het meisje met de rode zomerjurk was ik weer kind ik sloot mijn ogen duizendmaal telde de treden die steeds luider kraakten oorverdovend dan stil alleen de zwijgende boom die met koude handen wonden groef ijzig, zoals het laatste licht door mijn vingers glipte ik voelde niets maar rende, blootsvoets…

Eén foto wordt een testament, Eén blik naar een klein moment, Blootsvoets en duizendschoon, De wereld verandert licht van toon. Twee harten in één ritme Kleuren het beeld in ware dromen, Zolang dit beeld zal bestaan Gaat voor mij de wereld open.…

verlegen blootsvoets verdwijnt de nacht uit de tijd met nog een volle maan op het laken net voordat ik mijn handen op de dageraad leg, dichtbij het zomerland waar woorden ademen in aanwaaiend licht en 't zachte zingen van wind zie ik je lach op vingertoppen glijden mateloos lief dat ik kan wonen in jou wanneer…

Kom, doe je handen een klein beetje open zodat ik er kleuren in kan doen sluit dan je ogen denk aan groen gras om blootsvoets in rond te lopen. Kom, laat je schouders maar eventjes los zodat ik er warmte op kan leggen zonder daarbij nog iets te zeggen maar met een kraag van donkerrood mos.…

je ook beweert de zee is geen gezichtsbedrog, geen verzonnen signaal van mijn gekte tussen mij en het uitgevouwen getij -elk ogenblik beschreven- geen zoutige analyse opdat ik zou kunnen genezen van de stilte of van de watermannen uit jouw sterrenbeeld die met stukjes spiegelglas de verte van een rivier nabootsen wanneer ik blootsvoets…

ik wil je meenemen zonder chaperonne gaan langs de beek door zon beschenen en verwarmd blootsvoets over groen de dauw nog niet verdampt over glooiende heuvels net als jij je blos schenkt mij moed hier op open veld onze eerste zoen zachte bries was getuige je bloesem ontsproot voor mij verblindende schoonheid nam mij…

Hoe kook je slakken zonder schelp absorbeer de overvloed aan water met het zoutvaatje verstopt ik loop afgesleten treden blootsvoets, de blaren kapot het zachte eelt moegestreden wie legt mij uit hoe blijft het schrift schoon de handtekening standvastig in trillende vingers ik raap de peuken en verstrooi as, in bloeiende weides madelieven…

je liep langs warmbloeiende frivolen de tuin in en je hield van me om mijn kijkverdriet en je was blootsvoets tot aan dat zachte, het zachte van je hals (van schouder tot oor zes zoenen), en je trendy bril en het mooiste ogenblauw, en je kingsize sigaret koket wijzend naar ... ach, ik weet het niet meer...…

Ik kwam aan een oase, een vrouw stond blootsvoets in zichzelf geschaard lege ogen boven een mond vol krijt levende afwezigheid. Zij strekte zich tot in de verten uit, eindeloze bruid. Lemen voeten kreeg ik, veren van de vogels die haar omhalsden ik voelde mij zo wijd als zij.…

De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd samen voorbij de grens die zich nu wel…

De kinderlijn ontbreekt tussen de werken van de maan – jij, mijn kind, loopt door een woud van zinnen, onzichtbaar tussen de bomen blootsvoets, onbedekt (maar: ik voel je voetzolen, vochtige wind op je huid); wie ben je geweest of zal je er wel zijn als ik de weg vind naar onze tijd samen voorbij de grens die zich nu wel…

waarom zeg jij niets laat je de stilte weerklinken als een uitgestrekte vlakte waar leven zichzelf verloren heeft waar vergane en blindgeworden zichten zwerven langs oude bomen met de dood achter zich aan waarom zeg jij niets laat je mijn stappen zinken naast de langzaam stervende morgen blootsvoets in het achteruitgaan oneindig ver…

kaalgeschoren, een boom van een vent, in oranje hemd blootsvoets, geketend aan handen en enkels schuifelt de delinquent ongeloof op de lippen dit is fictie, tranen zijn echt majesteitsschennis een hamerslag heeft de boom geveld berecht uit onrecht om te schrijven, want men doet hier niet uit de doeken dat koning en prins talloze dames…

vanop een afstand zie ik jou, je zit naast mij ik weet niet hoe dit komt en of het zo zal zijn misschien zijn we zacht voor elkaar, bouw je kasteel na kasteel, rusten we uit in het zand, adem jij jezelf in mij en met iets van een teken, mag het een droom zijn, vallen we uit de eenzaamheid, spoelt de zee een woning en woorden waarin we blootsvoets…

Daar sta je dan blootsvoets met zware voeten in stedelijke betonnen wildernis slechts gekleed in lendendoek standbeeld van een antiheld strijder voor gelijkheid stil versteend in stille dromen te glanzen in het duister de blik op oneindig de tepels getooid met vogelpoep een blauwe vlinder op jouw linker oor beeld van toen, beeld van…

Voor de tijd verloren ging, schommelde jij op de zelfgesponnen wind Blootsvoets ontvouwden zich duizend sterren op het gezicht van het kind Hoger, steeds hoger kriebelden jouw tenen de pasgeboren nacht Suikerzoete wolken glimlachten vertederd om jouw hemelse lach Eindeloos zoefde de maan mee langs jouw wapperende haren…

De loonslaaf ploegt blootsvoets de tuin, spoelt de warme aarde van zich af. Hij zeult het smeulend goud de trap omhoog. Daar gaat hij zijn woning smeden.…

een mijlenverre kruistocht was verspild een hevig beven van de grond verschoof de kasseien, wat ons van een droom beroofde - een steen die van de andere verschilt - o goden die we in ons leven loofden ziet, hoe ons vege lijf van koude rilt nu gaan we blootsvoets, zonder wapenschild…

zij voelt zich soms de bohémien van het water op zoek naar nieuwe horizonten ‘bonbien’, relativeert zij passievolle beelden in gedachten met de mond op glimlachstand terwijl ze aan het pennen is in de vrije natuur weg van sleur en stress blik op oneindig, verstand op nul mijmert ze blootsvoets over de alfa en bèta golven in haar vrouwenhart…

blootsvoets heel zijn leven hij heeft zich in de stad vrij kunnen kopen.…

nu een man loopt met haar mee, in een zomerzon voor twee, beiden blootsvoets in het zand, pakken zij elkanders hand. door te kijken naar haar haren, heeft hij haar helpen bewaren, dat wat leeft onder haar rok. Nu haalt hij zijn prijzen op...…

rusteloze mensen die komen en altijd weer gaan er is het weerloze weten van de immense schoonheid van het bestaan hij schreef haar: het weten van liefde dát is geluk er is het herhaalde weten van meeslepende draaikolken in verlies en verraad er is het onverdraaglijke van de opsluiting van gekooide vogels op die winterse dag liep ze blootsvoets…