Alle inzendingen over Boom OR verdwenen

Je kent je eigen schaduw niet meer hoe je leunde tegen een boom keek, naar het neergelegde beeld mijn droom, mijn mooie droom je bent een glazen twijgje nu de zon schijnt bijna door je heen een schrale schaduw aarzelt alsof het lichaam reeds verdween.…

Herfst in aantocht regen klettert neer Bomen verwaaien hun bladeren nu teer Lucht van de grond geurt door het bos Konijnen die glijden over het natte mos De zon is zomermoe de felheid verdwenen Als een gedimd licht de herfst is ingetreden…

nog hoor ik ergens sms-jes als herfstblaar uit de bomen vallen is hij nu echt verdwenen?…

Gewoon mezelf, dat wil ik weer zijn Nu ben ik anders en dat doet veel pijn Vroeger lekker mijn ding doen Nu doe ik vanalles en blijk ik een oen Mezelf kan ik niet zijn, dan verdrink ik in het diepe Dat zou je vroeger niet hebben gezegd van dit type Ik ben weggevaagd en kom niet meer terug, Tuurlijk wil ik het wel en wil ik de brug.. terug naar…

Zozeer op de kern van de kosmos gericht, dat ik naam en stand van sterren vergeten ben, maar ik herken ze aan hun flakkerend licht wat in een ogenblik verdween, worden werelden uitgeluid, zonder te weten waarheen.…

Ik keer terug naar ‘t dorp dat ik lang geleden verliet maar voelt als gister De dorpsklok in m’n geest staat stil al die tijd voor mij verandert niets Er is niemand die ik ken ben vreemdeling in de straat waar ik geboren ben Als ik lang stil sta voor mijn geboortehuis slaat een waakhond aan Waar is m’n dorp gebleven dat opduikt…

ik je claim gooi die deur dan maar open en laat mij je leiden naar je lach die verdween je lach verdween je lach verdween je lach verdween…

Ik denk maar ik weet niet meer wat ik denk denk ik niet.…

Ik ben even weg ik zwijg nee, haal me niet over de boom is neergehaald wat er van is gebleven is een twijg.…

Verdwenen van de poëet de stille wachter van zijn woord. Ooit slepen wij de messen sonnetten vloeiden, traden soms overboord. Mijn vriend, als de computer het overnam werd onze samenzang overal luid gehoord. Verschuldigd ben ik je, oneindig veel dank Ik mag hopen dat je niks ergs overkwam. Als je hem vindt: zijn naam is Mont Blanc.…

Alsof het dicht bij het vertrouwde bed ligt het verdriet en het vermoeide bedrog wanneer ik mezelf denk te troosten keer ik de gemoedswaarde om naar een oude kringloopwinkel in het moerasland van een gevallen engel eindelijk nuchter, en alleen op de grond schrijf ik jou over eenzaamheid onze vriendschap blijft in mijn genegenheid een…

naar een oude kringloopwinkel in het moerasland van gevallen engelen eindelijk nuchter, en alleen op de grond schrijft hij jou over eenzaamheid de voordelen van het alleen zijn jullie vriendschap blijft in zijn genegenheid een hart vol heimwee met oerwoudgeluiden zonder postzegels, op weg naar nergens in een brief is jullie vriendschap verdwenen…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Die verdween uit hun tuin.…

Ik ben nog één maal naar onze boom gegaan, die met zijn kruin in hartvorm waartussen de zon onderging. De boom werd een skelet. Vluchtende vogels floten herinneringen. Gekerfd stond er onze naam nog in. Jij verdween en door die kerf bloedde de boom dood.…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Is het echt zo lang geleden, dat we jong waren Of zijn we dat nog steeds Is het echt jaren geleden dat we speelden Of doen we dat nog steeds. Is het echt verleden tijd dat we " bokkensprongen" maakten Dat lukt nu echt niet meer De tijd van toen, komt niet weerom Toch hunker ik steeds meer Naar die mooie tijd, die vroegere tijd Van…

de wereld is vervallen tot gebouwen en getallen de mensen zijn verdwenen in de leegte der stenen hun god bleef bestaan hun zon is ondergegaan de liefde is gebleven bron van warmte en leven de straten zijn verlaten ruïnes en diepe gaten bomen moe gestreden na een kortzichtig verleden lange winterdromen de ijstijd is gekomen de…

met mijn voeten in de aarde en mijn armen wijd gespreid voel ik mij een boom van waarde een monument in eeuwigheid met de vogels op mijn handen en hun jongen op mijn kruin groeit er mos tussen mijn tanden ben ik het middelpunt van jouw tuin met mijn vingers kromgetrokken trotseer ik regen, wind en storm blijf ik sterk en onverschrokken…

een mens zingt zijn zwanenzang rochelt, roffelt het golft in hem nog even zich voortslepend hoor, de voeten van de dragers de pendule slaat, luid wat straks voor hem het klokkengelui niet meer telt het rochelt, roffelt golft in hem zijn trommelaar blijft aan zijn zij het doodsfloers hangt reeds voor zijn ogen vingers graaien…

bom, kogel granaat met kennis gemaakt buitenkant glanzend staal binnen satansgeest speelbal van de groten aan de ronde tafel werd besloten in welk land er wordt gespeeld scherven wat overblijft…

Ren niet weg, Ontspan je spieren In armen en benen, Sla niet op de vlucht - Vandaag hoef je geen Kilometers te vreten, Sta stil en kijk Gewoon naar de lucht Waar de zilveren tortel Zich zachtjes wiegt In de kruin van Je eigen dennenboom Zij gaat niet weg Zo lang jij er bent En in stilte naar haar kijkt, Zij gaat niet weg…

Vragend naar je stem die samen met je warme handen met de avondzon was verdwenen stond ik voor het koud stuk beton De stilte antwoordde Tranen rolden schaamteloos Zoekend naar je drogende handen maar enkel de bomen bewogen en namen afscheid van je met weemoedige golven Zij deden wat ik niet durfde…

als een bom sloeg hij in emoties spreek voor zich lopen zonder een woord te kunnen spreken dwalen in je eigen wereld waar in alles nu anders blijkt te zijn dan je dacht even hart en diep zuchtend en de rook blijkt verdwijnen gedurende in de tijd blijkt allemaal niet zo slecht als de rook verdwenen is…

Toen de maan de spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk zag ik de bomen als kameraden de natuur niet langer als knecht toen we struinden over de paden werden alle dromen superecht toen de wolken voor de maan verschenen leek het geluk weer plotseling verdwenen.…

toen de bomen zacht bewogen in de plooien van de tijd verdween je lichaam onder zwarte aarde verborgen voor het ruisen van de dag toen de wind aria’s zong met regen en nevel door de heuvels trok werd het zoveel stiller je naam bevrijd van zijn letters vleugels die niet uitslaan nu de bomen zacht bewegen voor het huis zonder hart…

Gisteren is geschiedenis, is helemaal verdwenen en morgen is nog niet gekomen, is wel belofte, licht rond bomen en als verwachting van de lente. Kijk goed naar deze dag: je kan hem vormen,kneden, tot edelsteen hem smeden, maar nooit komt hij nog terug.…

het prikkeldraad haakt weer in rafels historie buigzaam gerold om het regime strak te schragen bomen groeiden seizoenen proefden de dood in de rook der verdoemden zij getuigen hoe mensen door afkomst en ras als minderwaardig zijn omgebracht met de oorlog als vlag is de lading verdwenen nog ruisen zij zacht…

Toen ik in de trein voorbij reed en je zag, tussen oorverdovend stil geluid, de wind verlaten wit tussen de takken, zó breekbaar. Je stam een zachte, zoete zuurstok, maar niemand proefde je; behalve ik – ik heb jouw alleenzijn verbrand in de haard en samen zitten kijken naar gezelligheid.…