Alle inzendingen over Bruijn

Ze vroegen haar: zou je dat nou wel doen? Je bent niet goed in vorm voor Barcelona Toch streefde zij met verve ons 'Chapeau!' na Ze werd tweevoudig wereldkampioen Als vis bewoog zij zich daar door het water En zeg nu zelf: dat dubbel goud, dat staat 'r.…

De Bruijn staat klaar, ironisch klinkt: ‘Wie zal nu winnen, ach, wie tikt het eerste aan?’…

Ik zocht haar naam laatst tussen waterratten Met op mijn netvlies nog die brede lach Zoals ik die bij Femke Heemskerk zag Die and're butterfly der duizend spatten Een goudvis met een 'all time record' naam Slechts Wüst passeerde haar in eer en faam…

(voor Mirjam Bruijn) Ze werd beticht van bezetenheid, verguisd door vele intellectuele mensen, mensen die zichzelf wijs waanden, maar de plank volop missloegen, ook al dachten ze zelf van niet. Totaal afgewezen door de correcte zielen, vluchtte ze naar andere steden, trachtte zichzelf te nestelen, wat geheel mislukte.…

(voor Mirjam Bruijn) Je bent nu bijna een maand weg, maar niemand weet hoe het je vergaat, omdat je alle banden hebt verbroken. We kunnen er naar raden, invullen hoe het met je gaat, maar dat voldoet niet echt. Hebben ze je nu helemaal te grazen genomen? Moet ik Rambo sturen? Bruce Willis? Superman?…

(voor Mirjam Bruijn) Stiekem stap ik op de trein en reis ik naar Milaan, zoek daar naar wegen om jou te vinden en zal als een magere Franciscus op de poorten van je ecodorp beuken.…

(voor Mirjam Bruijn) De schaarse momenten, dat ik met je samen was waren voor mij als de onbekende eeuwigheid, ik keek recht in je artistieke ziel en ik voelde me dadelijk op mijn uiterste gemak.…

(voor Mirjam Bruijn) Van extreme liefde schoot je zomaar redeloos naar extreme haat, ik dreigde gek te worden, alsof je uit twee verschillende mensen bestaat, de één kent de ander niet, dat heb ik goed gevoeld, ik hoop dat het niet waar is voor jou, maar ik denk er wel aan, die term die ik liever niet uitspreek, want ik ken de desastreuze…

(voor Mirjam Bruijn) Ik laat je vrij zoals ik een mooie vlinder loslaat, ook al kriebelt zij zo lekker in mijn handen. Ik wil je niet verstikken noch verpletteren. Je moet je vlinderhart eerst elders schoonmaken. Je vlinderziel eerst elders helen. Kom gerust terug, maar dat zal wel niet, ik weet hoe die dingen gaan. Zo wreed.…

(voor Mirjam Bruijn) Ik heb na mijn lange zoektochten binnen de boeken over spiritualiteit uiteindelijk mijn rust gevonden in bespiegelingen over de Ene en de Eenheid, zoals de Essenen en de Katharen geloofden en beleefden. Niet dualiteit, maar eenheid is de weg, zoals Christus wist en doet.…

Glinsterende kraaienogen keken mij aan, de brutale snavels vals opengesperd, ik zag ze kwijlen bij het idee mijn lichaam kapot te pikken. Schorre kelen. 'Mijn hart klopt nog, doodgravers!' Ik droomde dat mijn geliefde bloemen neerlegde op mijn graf, dat ze huilde en wanhopig begon te graven, de kist met een bijl opensloeg, mijn dode gelaat…

(voor Mirjam Bruijn) Meer en meer ontdek ik dat onze zielen vlijmscherp op elkaar gelijken en dat we daarom zo fel op elkaar reageren, want ja, gelijke polen... Ondanks die afstoottoestanden zijn we heel close geweest, streelde ik iedere centimeter van je goddelijke lichaam en deed jij hetzelfde met mij.…

(voor Mirjam) De tijd en het onzichtbare doet vervagen, dat weet iedereen, stofwolken achterlaten is een methode om te verdwijnen, maar wat in mijn ziel is gebrandmerkt laat zich niet bedotten. Je hebt me heel wat moois voorgespiegeld, ik geloofde erin als een naïef kind, totdat je leugens wel heel bizar werden en ik onraad ging voelen.…

(voor Mirjam) Je bent bij me weggelopen en ik heb als een zwaargewond dier nog de plekken bezocht, die me aan jou herinnerden, gesnuffeld, geschonken, geheeld. Maar nu loop ik bij jou weg, het is meer dan genoeg geweest, in korte tijd mijn leven op de kop en emoties die me bijna gek maakten. Bijna, want ik ken nu het tegengif. Weet nu…

(voor Mirjam Bruijn) Teder hart, ik denk aan jou, terwijl ik doelloos door de straten slenter, snuffel tussen zinloze prullaria in de Wibra. Teder hart, ik hou van jou, ook al ben je kilometers van mij verwijderd, is het lot vooralsnog zo wreed, je voelt nabij.…

(voor Mirjam Bruijn) Dezelfde zwanen zwemmen nog steeds in de vijver achter mijn flatgebouw, vol gratie dansen ze geheime riten, ik volg hun stevige halzen, die diep in het water naar planten zoeken. De plek waar jij een sneeuwbal naar mij gooide is omgewoeld door een grijpmachine van een gasleverancier of zoiets.…

Ik kan je naam niet meer noemen daar het nu te pijnlijk is en ik genoeg geschermd heb met mijn literaire kunnen. Ik kan je afdoen als een van de vele femme fatale's, een mannenverslindster, een ijdele sirene, die mannen naar de afgrond leidt en pure destructie wenst, maar dan getuig ik niet van zelfinzicht, want we waren beiden gevangen…

(voor Mirjam) Ik heb de muren van mijn flat kaal gemaakt, de schilderijen weggegooid, de foto's her en der neergezet op de vloer. Ik zuiver de kamers met wierook, boen de vloerbedekking met natuurazijn, stof alles af, doe meer en meer weg maar je blijft hoe dan ook aanwezig, diep in mijn hart, waar de stalen deuren luidkeels zijn dichtgeplofd…

(voor Mirjam) Ik kon je geen aardse schatten bieden, ook al had ik dat zo graag gewild, weelderige hemelbedden en schone lakens, schalen vol rijp fruit en wijnen van allure, landhuizen in wijdse bossen of aan de frisse oceanen, privé-helicopters en bubbelbaden. Ik ben slechts een arme dichter, die met heel weinig genoegen moet nemen. Materieel…

(voor Mirjam) Het zal hier op aarde wel atijd onmogelijk blijven, maar ondanks die zwaarmoedige visie ga ik dwars door de weerstanden heen en wil ik je toch bezweren dat jij mijn geheime bruid bent in parelwitte bruidsjurk, de lange sleep gedragen door vrolijke bruidsmeisjes met ontroerende vlechtjes. Het mag dan pure waanzin zijn en werkelijk kansloos…

(voor Mirjam) We zijn allebeide bange kinderen en dat niet alleen, maar bovenal verdrietig tot op de bodems van onze zielen. We lijken zielsveel op elkaar en misschien dat we daarom elkaar niet kunnen genaken, magnetisme zeg maar, het tegendeel daarvan. Maar niet ten diepste, ten diepste willen we niet anders dan samensmelten en eindeloos…

Het olympisch vuur was even in ons landje Inge had de fakkel stevig vast Het slechte weer gaf wel wat overlast Maar toch kwam er een pre-olympisch brandje Dat kon, het echte vuur was bij de hand Dat brandde fel oranje en constant…

't Verhoor over de val van de enclave Verhindert niet dat onze legertop Ondanks de grote militaire flop Zo zelfverzekerd op is komen draven Ach, er is toch niets nieuws onder de zon Ook nu wacht hen een generaal pardon…

Een plastisch chirurg in Nice Vindt neuscorrecties te vies Hij breekt liever geen bot En gruwt echt van snot Zo lijdt ie wel gezichtsverlies…

Een machinist in Nederweert Werd voor zijn pensioen gedecoreerd Dat lintje was fijn Maar hij mist nu zijn trein En voelt zich voor altijd uitgerangeerd…

Een broodmagere slager in Gees Had een vrouw met behoorlijk wat vlees Sprong ze bij hem in bed Dan was het strijk en zet Dat hij werd bevangen door pletvrees…

Twee Einzelgänger in Leiden Die wilden onlangs gaan scheiden Ze vonden het fijn Om alleen te zijn En dat lukte niet goed met z'n beiden…

Het hoofdbestuur van Leefbaar Nederland Heeft onverwachts toch wel heel vreemd beslist De keuze viel - voor wie het nog niet wist - Op tsjakka-goeroe Emiel Ratelband Ik heb nu best wel meelij met Fred Teeven Zo'n lijsttrekker heeft toch een hondeleven…

Je beloofde me ooit trouw En honderdduizend rozen Maar wat ik werk'lijk kreeg van jou Was een hevige neurose…

Een kloosterlinge in Koog aan de Zaan Zou laatst in haar blootje in Playboy staan Moeder-overste zei: Hoe komt men erbij? En heeft het als non-item afgedaan…