Alle inzendingen over Campert

Hoe duidelijker ik 't wil zeggen hoe slechter ik uit mijn woorden kom dit lijkt me een typisch verschijnsel van het een of ander. ---------------------- uit: 'Dichter', 1995.…

ik had je bloemen willen zenden een soort bloemen dat je zou doen begrijpen hoe ik wandel onder welke luchten ik wandel over welke bodem ik wandel ik had je bloemen willen zenden een soort van winterbloemen met de bruine kleuren van de laatste roos en de geur van nachten lopen in gevaarlijk terrein door verwaarloosde heggen omgrensd waarachter…

Een schoen aan het strand van Santa Barbara (Cal.) jaren later de vondst van een andere bij Bardolino aan de oever van het Gardameer en nog later van wel drie op een dag op verschillende paden nabij Pouca de Beira tot veel wijze gedachten gaf dit anders dan ik hoopte geen aanleiding het waren rechterschoenen. ---------------------…

Het was laat in het jaar ach eigenlijk bedoel ik eind november de negenentwintigste als ik het wel heb zo om een uur of vier in de middag (op de minuut af weten is moeilijk zowel van tevoren als achteraf slechts tijdens had het gekund maar ik lette niet op de tijd) toen van de witte roos het laatste blaadje losliet en neerwaarts warrelde…

Het regent weer in dit gezegend land; d'r zit geen kip bij Riche op het terras, maar zomer-vreugde en de zonne-brand zijn god-zij-dank voorradig in mijn glas. Ik drink een glas met zomer en met zon, broeder, op jouw santé en zeg je dank voor je Pro Domo, Bifrons, Mirliton, waarin je spreekt zo rechtuit en zo frank. Des hemels vreugden -…

Zoals je loopt, door de kamer uit het bed naar de tafel met de kam, zal geen regel ooit lopen. Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong, zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen -------------------------------------…

Ik zal gaan O met genoegen zal ik gaan met diepe vreugde en trompetgeschal ik zal gaan Als jij roept zal ik gaan mijn werk mijn eten en mijn handen zal ik laten staan als jij roept zal ik gaan Als jij roept in de morgen in de middag in de avond in mijn dromen in mijn waken als jij roept zal ik gaan Ik zal gaan al breken…

Er zijn veel dingen, die wij niet begrijpen, het avond-rood en 't zingen van de wind, het vreemd geluk, dat stil in mij gaat rijpen als ik de spiegels van lief's ogen vind, en uit de lage tuin de geur der rozen door de verrukte nacht, waarin 'k haar heb bemind, waarvan niets blijft dan dit éne, broze, het weten dat we voor elkaar verloren…

Langzaam groeit in mij de ander die in niets op mij lijkt en toch alles in zich heeft van mij die hem baren moet dan rijst het doek dat me scheidt van mijn tijd die nu gekomen is de zaal opent zich veelvuldig gespiegeld vlees en bloed even is het alles stilte wachtend op het eerste woord dat het schouwtoneel de wereld tot leven…

Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnendraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots ze kreeg er nog een prijs voor de senator kwam er voor over helemaal uit Parijs…

Nu ik wandel door de straten van deze verdoemde stad, met altijd diezelfde gelaten voel ik mij zo verlaten als een vrouw die de liefste vergat. Zij blijft maar blindelings lopen langs grachten, kaden en plein, zonder uitzicht en zonder hopen, de hunkerende ogen open en brandend van de oude pijn. Grauw zijn de huizen-blokken - kooien van…

Gauw opschrijven voor ik het vergeet: in de auto met D. en haar vader dwars door Amerika's seizoenen heen de vochtige zon in Santa Barbera de kletsnatte sneeuw in Denver en in alle Best Westerns het knipperlicht van de televisie op haar lieve slapen de gezicht van weer heel jong meisje zijn maar het schrijven van de woorden verandert wat…

Niet om de dromen, die ook ik vergeefs heb moeten dromen en om de woorden niet door mij daaraan verdaan, noch om de herfst, die over deze landen is gekomen met slaande regens, nevel, werveling van blaên, maar om het overnieuw en allengsaan meeslepend stromen des bloeds, waartegen hier geen weerstand kan bestaan, ben ik bevreesd om nog eenmaal…

Auto’s kunnen rijden in een waas van weemoed naar de duinen naar het feest met het meisje dat mee moet naar de villa waar je al eerder bent geweest naar het feest dat woedt van de zon die ondergaat tot de zon die opkomt als je naar bed gaat met het meisje dat mee moet en dat drankzuchtig en desolaat op de piano staat huilend van liefde die…

Tussen zovelen genoodzaakt te leven, omrasterd door dit luidruchtig bedrijf, en horig het oorverdovend gekijf, hun listen en meest hun armzalig streven - is dit alles wat ons werd toebedacht en waarom monden zwijgen, ogen breken? Laat af, keer in de stalen winternacht tot de onaanrandbaarheid der hemelstreken.…

De lente nadert en daarmee de lieve dromen; het licht blinkt op het koel en vochtig gras. Ik meen hieraan kan toch geen sterveling ontkomen, alles wordt weer gelijk het altijd was. De paarlemoeren lucht, de broze wiegel-twijgen en na de regen het geuren van de grond, de luwe voorjaarswind en het verrukte stijgen der sterren aan het doorzichtig…

Ik treed naar buiten op 't balkon en adem in de winternacht, nog staat de tafel achter mij gevuld met d' uitverkoren vracht van spijzen kostelijk bereid, der vruchten kleurge overvloed en restend in een enkel glas wat wijn, rood als ons bloed. Zij gingen heen - hun harde tred ver-echoot door de lege straat; de zwarte nacht gelijkt een…

zilver praten in parken de gele knapenzon toont zijn gespannen lijf aan de meisjes op de kiezelpaden zij draaien hun zinnen als parasollen om en om --------------------------------------- uit: 'Dingen die niet vergaan', 1985.…

Het lag voorheen - een paradijs - afzijds en ver van 't vasteland, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, Een bloeiend eiland, dat het hart zich koos tot énige toeverlaat, een tuin waar veilig en vertrouwd het kleine leven gaat. En het verhaal zegt, dat eenmaal een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten…

poëzie te schrijven die als een jas met je meegaat ik haat je wel eens altijd moet ik erop letten dat ik je niet vergeet soms lig je te wachten in stoffige hoeken door jou, omhulsel, ondervind ik het leven aan den lijve ik groei in je vorm waar ik steeds meer naar sta --------------------------------- uit: 'Ode aan mijn jas'…

Wolken in maanlicht trekken hun schemerende sporen over en langs het hoog balkon waar ik heb postgevat, uitziende op het land, dat aan de rand der stad tot een verzonken werelddeel lijkt te behoren. Sluim'ren de duizenden nu in ene slaap verloren, vervoerd en opgenomen in deze bitter-zoete rust, ontdaan van hopen, vrezen, liefde en al…

Die moet ik nog schrijven, en die dat ik gezond ben dat ik gisteren dronken was in een grieks café daarna in een turks café, in een noors dat ik me instel op ene hoge zeer hoge gasrekening en andere dingen aan anderen - grasduinen in een steeds onverklaarbaarder wereld dat iemand zei: gij hollanders, ge zijt allemaal hetzelfde terwijl…

Het dooit op de Overtoom maar het vriest ook al weer op melden mijn voeten die mijn dag verlopen ik blijf dicht bij huis steeds dichter dat is mijn leeftijd wolken worden zwaarder van ontkleur de geur van gisteren hangt nog aan me ik at net een vriend we braken het brood en deelden de doden we zijn al bijna uit zicht wij lachen nog wat…

Huid, peau, skin, Haut je huid ademt in alle talen. Wat doe je me aan? Op winternamiddagen streel ik met voorzichtige vingers je huid, glanzend in de schemering. Onder je huid bonst je hart, brengt mijn hart, fladderend als een vlinder, tot rust. In gulzige liefde verslind ik je met huid en hart ----------------------------------…

Toen ik klein was droeg ik een matrozenpakje mijn moeder nam me mee naar de vijver in het bos daar aan een touwtje liet ik mijn zeilboot varen de bomen ruisten de wind kwam van zee nu is het vele havens later en mijn moeder dood nooit vond ik meer zo'n veilige ree ----------------------------- uit: 'Een oud geluid', 2011.…

ik geloof in een rivier die stroomt van zee naar de bergen ik vraag van poëzie niet meer dan die rivier in kaart te brengen ik wil geen water uit de rotsen slaan maar ik wil water naar de rotsen dragen droge zwarte rots wordt blauwe waterrots maar de kranten willen het anders willen droog en zwart van koppen staan werpen dammen op en dwingen…

Sommige poëzie is met een klein mondje nog kleinere dingen zeggen erwtjes blazen naar de zon net als een kleintje koffie als je omkomt van de dorst…

Wat zal ik zien mijn laatste ogenblik op aarde? Het gezicht van mijn geliefde? Wat zal ik horen? De fluistering van haar stem? De laatste tik van de monitor? Wat zal ik horen en zien? De lippen van de verpleegster? Het kuchje van de dokter? Horen en zien zullen me vergaan als de rukwind van de dood me van mijn adem berooft. En mijn…

Non sum qualis eram bonae sub regno Cynarae Horatius I Dat ik van binnen brand, ik ben de eerste niet; dat mij dit vuur verslindt, de laatste zal 'k niet zijn; dat mij de slaap niet vindt voordat door het gordijn de grauwe ochtend sluipt - 't is duizendmaal geschied. Dat ik tot andren ga, dat alles is om niet; dat ik vergeten…

Nogmaals ik zie wat ik zie. nee dat is niet veel. Elke dag vraag i me af of het wel genoeg is maar ook dat hoort bij het zien vermoed ik. Tastbaarheden als een huis een vuilnisbak schoorstenen boom bakfiets een boot een spinneweb Letters op papier en wat ik zie als ik mijn ogen dichtknijp de vlammen die mij inslaan. Meer dingen tussen…