Alle inzendingen over DRIJFZAND

inzet vang me maar i'm playing hard to get Ik weet wel dat jij op en top vrouw bent Maar ik blijf op afstand heb m'n gevoel helemaal in de hand Maar ik wil jou ook dus breek mijn wet verdien me maar i'm playing hard to get Ik weet wel dat jij lief en zacht bent Maar ik blijf op afstand 'k bouw geen plannen op een gevoel als drijfzand…

Vele liefdes zijn gezonken in het drijfzand van de lol spijts hun roepen en hun bonken was het maatje nu toch vol. De zomer begint te lonken de terrassen zitten vol de dametjes staan te pronken en brengen ons hoofd op hol. Vele liefdes zijn gezonken...…

en altijd is er de angst voor de wakken in het ijs de zuigende kracht van het drijfzand het verdwalen zonder kompas de diepe put van het verdriet het kantelend woord op de weegschaal de stormen zonder bakens het verliezen van de tijd het breken van de ogen het loslaten van het leven het verdwijnen in het niets de eindeloosheid…

een rijkelijk intens stukje over de werkelijkheid over de zwendel daarin over de liefde over drijfzand over leven over regen, tijd mogelijkheden, fantasie en wat ik daarin ronddraai en zing een wankel liedje, en half wankelend... over jou en over de liefde die ook heel belangrijk is, opgerold in een draaiorgel.-…

Baudet vertoeft in zijn arcadisch heden, Ivoren toren, bolwerk van illusies Smeedt na een schisma alweer nieuwe fusies In zijn hang naar Hollands rijk verleden Op drijfzand bouwt hij zand- en luchtkastelen - Schor klinken daar Minerva's uilenkelen...…

je klanken bedriegen woorden valkuilen in het duister tastend naar houvast nee ik vertrouw jou niet niet zoals ik weet dat bomen bloeien in mei niet zoals de kou bijt door mijn wollen wanten in de winter niet om op te bouwen drijfzand draagt het huis waarin ik woon…

Voor het bloeden het elfde gebod Tot zijn eigen glorie En die van zijn redelijke schepselen Vitaal is een religie Is meetbaar Wie je vandaag ook bent Zo is het weinig voor woorden Voor de rauwe werkelijkheid Als drijfzand, alles wordt draagbaar We weten waar we op afstevenen De ergste vernedering in bekwame handen…

Geen emotioneel drijfzand Geen oorlog in mijn hoofd Hersengolven breken op berusting en het heerlijk bevrijdende van gelukkig zijn. Loden herinneringen worden tot goud. Gekoesterd verleden bedwelmt mijn heden in een roes van gelukkig zijn.…

Ik zoek al zwevend van hoek naar hoek zoek al zondigend en jij hoort mijn gevloek verontrust houd ik mij vast angsten steeds niet geblust wat wordt er dit maal afgelast de wind blaast mij haast bewusteloos Het vaste onder jou voeten is drijfzand bij mij ik zal het beslist beboeten dat eeuwige verlangen naar een tegenpartij…

nog weet ik de weg zie aan bomen waar de zon is opgekomen heb drijfzand ontweken heel verleidelijk maar de gevaren niet vergeten net als kleine lichtjes die soms de richting wijzen gelukkig kon ik ze ontwijken ik voel mij niet alleen het hele bos staat om me heen alleen het pad dat er nog was is weg…

maar telkens voor het echt te laat is, en 't drijfzand me omsluit dan pak jij m'n hand en maakt me vrij, en jij laat me zien wat geluk moet zijn..…

uit het niets strooi je zand in mijn ogen onheilspellend niet minder pijnlijk werp je barricades op waarachter je veilig toekijkt, was je jouw handen in onschuld om jezelf van iedere blaam te zuiveren, veranderen korrels ineens in wijsheid daar jij uit de leer citeert die niet de mijne is blijkt het geheel gestoeld op drijfzand…

is leven ontsnappen vluchten voor jezelf het lichaam een klomp klei tijd schrapt en schraapt zet een paraaf het land is zompig in drijfzand zak je tot de helft en het moeras zuigt tot je sterft hoe harder je worstelt hoe sneller er waadt een purperreiger en hij zwijgt wij zijn meer dan vlees en bloed wij zijn ons lichaam niet…

als de kralen van een paternoster glijden de dagen gestadig door verveelde vingers nu alle uren even lang duren geen dwang bevatten noch vlucht nadert snel het geduchte moeras waar de jaren wegzakken in vergetelheid graaien handen vertwijfeld naar houvast maar verdwalen in het drijfzand der herinnering…

door het open raam kijk ik naar de naakte werkelijkheid ik zie je schuifelen op het dunne ijs bevangen door twijfel weet ik niet wat het betekent mijn taal valt uit ik sta met een mond vol glas met een kapmes door het geweten en drijfzand onder mijn voeten voel ik even de wind van de vleugels van de waanzin ik kan de deur van…

Dit is Riskant Het woord ras Het is Drijfzand creëert afstand Het boezemt mij in Een gedrocht een monster een woord dat Tevoorschijn komt Als zwarte stralen Geen plek Voor dat woord Het is verboden in mijn hart Omdat Degene die in nood waren In tijden dit woord Terecht vermijden als Zwarte stralen Het woord ras Een leeg…

Tijd staat soms schril in oneindig loze momenten uit het verleden stille prenten vallen de uren en dagen stil Totdat de tijd ons inhaalt sloom en constant bleek en broos vervaald gebouwd op wankel drijfzand Momenten, die traag vervagen tijd aaneengesmeden tot in lengte van dagen langzaam weggegleden…

Drijfzand en verharde wegen doorkruisen het bestaan. Probeer m'n hart te volgen om de juiste weg te gaan!…

Dit is zo'n moment dat de klokken even stilstaan dat alle bomen hun bladeren verliezen dat kinderen wenen en niet buiten gaan spelen het is zo'n moment dat niemand weet hoe het te stoppen de bodem is drijfzand je grijpt je geliefde bij de hand drukt hem stevig vast maar hij lijkt weg te glippen het is zo'n moment dat de wereld verstild…

ze wacht god weet waarop ze wacht eigenlijk nog minder dan dat ze existeert in een museaal vertrek zonder teken van leven, plaats, van kleur, vorm of gevoel haar tijd bevroor tot een onbeholpen klomp ijs alles in en om haar viel stil de wijzer van de klok tikt tevergeefs de tijd weg het ene uur is het andere de Big Ben, ach, op drijfzand…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

Hoe de draagkracht in het donker schrijft uit het diep in de aarde zich tot schollen verheft het zwarte gat gapend het begrijpen en de angst op fragiele vleugels met kunstig geduld verworven uit de mens hoe soms heel de wereld aan je trekt met voeten wortelend in het drijfzand van schouders die naar beneden hangen de zucht het eeuwige…

wie weet hoeveel de aarde torst op de aangestampte hei palen met mokerslagen geïmplanteerd in haar uitgemolken borst wie weet hoeveel gewapend beton de hoogte in geschoten haar grond verduisterend waarop handel in drijfzand floreert wie weet hoeveel schotsen schuren boven laaiende vlammen die aan haar longen likken, er stervuren zaaiend…

De wereld lijkt wel zwart wit Bestolen van al zijn mooie kleuren Zelfs de prachtigste melodieën Weten mij niet op te fleuren Het drijfzand trekt me dieper Zonlicht is plots verdwenen De duisternis treedt langzaam in En ik…..ik kan alleen nog wenen Ogen zo groen helder van kleur Kijken zo vaak in het verleden Denkend aan jou mijn allerliefste…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

de zandloper was gestart huwelijk dreef op drijfzand gebaseerd op creditcard hij strooide zand in haar ogen terwijl delvend zijn eigen graf zij ging voor vermeend vermogen haar lage dunk keek op hem neer tijd heeft vleugels en geen teugels dreigend zwaaiend haar schietgeweer zijn laatste sorry klonk toch wat pover zijn zandwinkeltje…

Het is drijfzand, lastig maar er zijn geen beesten die mijn ogen uitsteken om me levend te verscheuren ook is er geen getij geen vloed die me verdrinkt ik zit alleen maar vast als in beton, het zand is hard geworden, ja als er toeristen waren zou ik naar ze zwaaien op hun foto’s, maar er is niemand ik voel niet eens meer hoe koud…

Weerpiazza toonde zich gisteren een onbetrouwbare metgezel Een hopeloos beslagen glazen bol van perfide computermodellen verwachtingen drijfzand onder dekens van mist niet te voorspellen Zon en buien tuimelden als lastige vliegen over elkaar heen druipende kletterende klaterende snottebellen Een laag hangende wolken leek…

zachtjes maar zeker zie ik mezelf langzaam naar beneden zakken het drijfzand is te sterk zodat ik niet in staat ben om een krachtige hand te pakken eenzaam en zo alleen zakkend naar de diepte van mijn afgrond angstig kijk ik om me heen met de wetenschap dat voor mij het einde gekomen is had ik maar eerder een duidelijk signaal afgegeven…

Een eiland met af en toe een brug ernaartoe, rustend Op steeds wijkende warme gedachten als drijfzand.…