Alle inzendingen over De begraafplaats

Een begraafplaats is je woning waarin deuren eeuwig gesloten zijn en dode ogen door een doolhof dwalen. Verleider......luister! In die woonplaats van spinnenwebben dicteer je beslissingen van zout om die in wonden te wrijven.…

Na molen en begraafplaats wordt het stil: 'Zo eeuwig fietsen!' gaat het door hem, en geen mens ziet dat zijn fiets de lucht in wil. ------------------------------------------- uit: 'Geheugen voor landschap'…

En nu lopen Lopen lopen lopen naar de begraafplaats Hoe ver is dat, vraag ik. Één kilometer, ongeveer, pak hem beet Hou hem vast Laat hem gaan Één kilometer Één kilometer Dat zijn ongeveer duizend stappen dus daar gaan we Één Twee Drie Vier Tel jij nog Tel jij nog?…

mijn handje als ik je naar school bracht Niet achterop de fiets als we bootjes gingen kijken En niet in mijn armen Heel even weg En nu bij de begrafenis Mensen die zeggen dat het allemaal wel goed komt En ik verder moet leven ik het niet moet opgeven maar hoe moet dat zonder jou Heel even weg je kleine vingertjes om mij heen nu bij de begraafplaats…

Mijn doodstille dorp is zomers uitgestorven vooral rond de begraafplaats. Er loopt bijna geen hond rond. En toch zijn hier ook mensen geboren en getogen. Dat kun je voelen als je wilt en soms ook horen.…

Een ongelijke strijd Zes weken later Werd je lichaam Bij je ouders thuis gebracht Met de smoes dat je Vorige week op je vlucht Om het leven was gebracht Een prachtige bloem Was jij In de knop geknakt Jakob Potze *Vlagtwedde, 17 augustus 1923 + Meppen (D), 11 juli 1944 Oorlogsgraf OGS openbare begraafplaats…

Ze schold op hem maar hield van opa Die zij op het laatst zo heeft gemist Ik vergeet echt nooit meer zijn crematie Ze donderde huilend op zijn kist Die grote mond, dat kleine hartje Zo herinner ik haar het meest Mocht bij haar slapen, spelen, eten Voelde me thuis, ik was haar kleinzoon Ben er als kind heel vaak geweest Een tijd geleden, begraafplaats…

De vijver ligt doodstil over het water trekt een laatste rimpeling De bomen staan roerloos door de toppen gaat een zachte fluistering Een bleke zon klimt traag de nevel in en wordt zo herinnering…

Stil geleden leed fluisterstemmen dragen het over grafheuvels.…

Knerpend grintpad koud en kil Marmeren stenen verweerd en stil Treurwilgen langs een groene heg Gestorven geliefden voor altijd weg Rouwende mensen geheel ontdaan Gebogen hoofden de ogen betraand Eind van een leven het aardse bestaan Alles voorbij waarom moest het zo gaan Eeuwige rustplaats wachtend op niets een laatste groet of is er toch…

De mannetjes die hier wat werken doen alles maar op hun gemak, ze harken de paden en perken en scheren de sierheesters strak. Ze weten van elk van de zerken het nummer, de rij en het vak; ze zouden het zeker bemerken wanneer er een dode ontbrak. Dat zal ook wel nooit meer gebeuren. De mannetjes kennen hun plicht, het hek met de ijzeren…

vanuit mijn venster kijk ik neer op de levenden van zeer weleer ze liggen onder zware zerken aan hun toekomst te werken die hemelvaart beslist beperken maar hoor nu eens de berken en zachtjes ruisen rare populieren en de wilg bezingende dieren hoe spelen ze het ruisend klaar zo heel ver van nu vandaan de lijken willen blijven leven al…

Eenmaal wakker word ik rustig want de dichter is slechts spook, het is al jaren geleden, ver weg aan de Dodeweg in Leusden, dat aan begraafplaats Rusthof eindelijk de koetsier opdook en de intocht eindigde tussen doodstillen en gekneusden. Was hij geen psychopaat geweest bij leven, dan had hij nooit rondgezworven in mijn dromen.…

in viesbruine tinten brede heupen als afsluitdijken voor plezier, geheel opgetrokken uit frikandel-speciaal en kiloknallers, zoals een 15-jarige Citroën Déesse permanent door de assen gezakt geparkeerd in een plasje zwart bloed uit de aangekoekte onderkant aritmische reumatische boksgebaren als ze lachen, hun tanden als een algemene begraafplaats…

ruim 25 jaar weduwe ze wilde niet meer aan de man Ze werd 96 jaar en 5 maanden Ze verstierf oktober 2009 in de foetushouding Ze sprak tot mijn man haar laatste woorden: "Dag Jelle" Ze werd door mij persoonlijk met assistentie gekist Ze werd bij de dienst toegesproken, gedicht en bezongen Ze werd in haar kist met een extra rondje over de begraafplaats…

Ik schrijf de rust toe aan de zielen aan de zielen van weleer Zij waren levensmoe want hun stemmen want hun stemmen klinken niet meer Ik dicht ze vogels daar bladeren ritselen daar bladeren ritselen van verdriet Zij gingen ons voor doch wachten wij louter doch wachten wij, want onze tijd is 't nog niet…

ademhalen gaat vóór het roepen verdrinking is bedrieglijk stil in rusteloos water vindt de mossel op een levenloze man een plek om te wonen moeder en kind scheiden niet aan elkaar gebonden in hun woordloze dood laat in stille ere-tuinen duizend bloemen bloeien vaarwel rust in vrede…

Vogel schreeuwt tegen de lucht. Zo brons kan dood zijn. De schelpen zijn een weg naar Santiago de Compostela hier in Wierum. Onwennig liggen zij op dit eiland zonder branding, zonder zon. De gloedgele bol is een roestrood hek, tralies om het leven. Mijn liefste! Mijn medepelgrim van de Weg. Bewonder mijn vleugels. Zwever. ------…

op de draagwijdte van de wind jagen ze aan - zwart gevleugeld - rond de marmeren zerken waar –ironie – de rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter…

't Bleef die dag somber zei de weerman op tv, de mist zo dicht, 't was bijna regen. Ik schreed met het doorweekte volk mee, geen woord teveel, er werd vooral gezwegen. Op 't kerkhof begraaft men niet overdekt, Bij regen houden de dames de parapluies omhoog, met het vocht dat uit de herenhoeden lekt blijft op een begrafenis niet veel droog…

Hij stalde de spade in een plag en wrong wat denkbeeldig zweet uit zijn pet, gaapte naar een kever en voorspeldde droge hooimijten uit een vleugje knalpotgas. Doar, zei die, krieg ie een kei van in oe vel, jong. Perkament dacht ik, rimpels bedoelde hij. We speelden generatiekloven, dat is traditie. Moeder had rotsen toen ze stierf en papa…

Wit wollegras, lavendelheide gluurden uit hun hoogveen naar aaneengestikte hazenvellen grauw als de vergleden en naderende eeuwen boven nederzettingen, rechthoekig, met twee ingangen in de lange zijden; middenin die hoeven één rij dragende palen: dat is wat wij vonden en dat hun bewoners de as van hun doden in urnen bewaarden, de urnen bijzetten…

Silence Een hoopje zand Kleine verhoging in het land Verstopt achter boerderijen Ligt daar het kerkhofje Van Zwartewatersklooster Hier zou ik mij neer willen vlijen Bomen en hoge zerken die een schaduw werpen op een voorbij leven Niks meer te streven. Slechts een handjevol mensen Wacht daar af op wat gaat komen Eeuwig rust en dromen…

Dat we voorbijgaan en Klaas Pieters Wouda bijna twee eeuwen terug in Wierum is gebleven en aldaar op de wierde nog steeds rust met Evert, Albert, Trijntje, Jan en Annie, en dat daar Rinze Hooijenga nog bij mocht, achttien en wel - hij reed geweldig trekker en kon mijn zoon van nog geen dertig zijn nu -, dat is hoogstaand voor een verhevenheid…

De parken hier zijn wonderschoon en wonderstil. Men komt er Goddank geen zingende sukkels tegen maar prachtig vleesloos gedierte in beenderbomen, skeletten van engelen bij een bloedfontein. Werkelijk niet veel dat met iets van levenswil hier ronddraaft. Alleen de Dood schoffelt wat verlegen in de schedelperken. De rest staat te bekomen van…

in de luwte de dader en de zon drenkt gul met licht…

Een hechte rij beuken blaast luchtig en zacht reine adem over vredige graven, wil de Burgemeester Wuiteweg laven, geeft gemoedelijk vloeiende levenskracht. De luchtstroom uit dicht lover houdt steeds wacht bij huiskamers en werkgrage zalen vol mengeling van allerlei talen, die geheime spraak of openheid betracht. Bedaagde huizen van rijk…

Ergens in Breda 's grote tuin vol graven staan, keurig opgestapeld, woningen van wilde bijen; ronde openingen in 't hout bergen woelige werkhaven. De diertjes zoemen rond om zich te laven aan bloemen, die stil opbeurend zingen tot mensen, die hier overdenkingen, door vrolijke bloei geleid, verhalen. Nectar zuigen en stuifmeel verspreiden…

Ergens op de wereld staat een oud beeld met haar handen voor haar gelaat geslagen Gure wind die langs haar stenen rokken speelt en al haar fijne lijntjes laat vervagen Ergens staat een klassiek beeld tussen de oude kromme bomen Terwijl de zon haar stenen haren streelt laat zij haar tranen stromen Niemand merkt meer op het verdriet dat het…

Als mensen je overdreven vinden noemen ze je manisch als mensen je somber vinden noemen ze je depressief als mensen die combinatie lastig vinden noemen ze pillen op als je die niet inneemt noemen ze je naam niet meer!…