Alle inzendingen over De kleine drenkeling

Beeld van een dood blond jongetje aangespoeld op 'n Canadees strand duwt mijn hart in m'n keel het staat voor 't drama van de Titanic Dorpelingen ontfermen zich over hem begraven hem, onderhouden zijn graf Niemand meldt zich, niemand treurt om hem alsof het kind nooit heeft bestaan Zijn beschrijving past bij mijn zoon ik verzink in 't leed…

Zij bewaart haar kalmte en buigt zich over de drenkeling, doordrenkte lompen. Haar stem blijft echoloos hangen. Knarsend klinkt zijn dank in vele talen.…

Zij bewaart haar kalmte en buigt zich over de drenkeling, doordrenkte lompen. Haar stem blijft echoloos hangen. Knarsend klinkt zijn dank in vele talen.…

de ridder op het witte paard die de nachtmerrie bereed hij nam haar achterop een droomwereld in de droom bedrogen zoals de droom het bedrog bedroog het einde een begin dagdromen, dag dromen dag in dag uit geslapen uitgeslapen slaapt ze niet meer in…

ik zocht in alle teksten van alle nummers die ik ken en in de onbekenden naar de bekende weg liedjes over liefde die ik niet gebruiken mocht liedjes over vriendschap die nergens over gingen nergens vond ik wat ik zocht geen pen heeft ooit beschreven wat geen tong ooit heeft gezegd dus blijf ik eeuwig zoeken naar woorden die beschrijven…

waar de liefde strandt ontbeert droevig drenkeling rede en verstand…

Zo de donkerkoele bruisende branding stroomt over een sneeuwwit strand hunker ik de gloeiende zon te vloeien tot een zwak scharlaken schemerlicht Ik verlang de lucht zinderend haar krekelgeluiden te mengen met het steevast bulderen van gepassioneerde kleurenpracht als peluw van de nacht zodat ik mijn schaduw kan rusten alleen gelaten…

het schuim op mijn lippen is zee het zout op mijn huid zijn tranen haar ogen de oceanen waarin ik langzaam verdrink het haar in beweging is duin de wind om mij heen haar adem de afstand nog slechts één vadem waarin ik telkens verdwaal haar lichaam in ruste is strand de hand uitgestrekt een baken die hartstocht weer doet ontwaken…

Het erbarmen smeekt de wereld nu ten einde. Als alles anders zal zijn blijft weer dezelfde hoop. Jezus wil nog wel roepen maar God is al verdronken in een kil wiel bij Leerdam vlakbij mijn vaders dood. Ik heb altijd het gevoel dat ik toeschouwer ben niet redden kan uit angst hier zelf te zullen sterven.…

Uitgekotst door golven was jij het strand waar ik aanspoelde voelde de warmte waar op ik lag aanvaarde de dag een naam geboren sporen getrokken in het natte zand.…

Ik was aan boord op je schip Geweldige koersen gevaren Maar opeens had je besloten Om me achter te laten Ik dreef op zee Bedwelmend in je golven Tranen niet zichtbaar Door zeewater bedolven Al happend naar adem Spoelde ik aan op land Jij was de horizon al voorbij Al in een andere haven gestrand…

Wie zo ernstig is beschadigd kan het litteken weerspreken slechts door falen en gebreken is de dichter begenadigd wie van woorden is verzadigd mag de blinde vlekken lezen want door vragen, stom gerezen is de dichter begenadigd wie zich tot drenkeling verwaardigt beschouwt het leven als een stunt als water naar het laagste punt is de dichter…

Vanmorgen vroeg werd je gevonden door wandelaars langs de zee. Er is een einde gekomen aan een zoektocht. Het is zeer verdrietig als je zo jong bent en het leven moet laten. De zee is prachtig maar zo sterk daar is geen mens tegen opgewassen. De zee heeft jou tot zich genomen, het is helaas waarheid geworden.... Ouders,familieleden…

Als drenkeling weet ik mij in haar ban, waart zij als schip rond in mijn hersenpan: redding gehuld in nevels van de dag.…

misschien ben ik morgen alweer te oud, mijn dorst zijn golven die onderhuids wegrollen op de kiezels van het libido, open zenuwcellen van een gewond dier dat voor een streling strijdt, want als je mij niet toestaat, die wens na te komen die de dood mij geeft in de zelfgekozen tijd, om in jouw bloedbaan te stromen, waarin ik mijzelf als drenkeling…

Met het water Tot aan de lippen Of zelfs daarboven Door tegenspoed Of ongeluk Bleef ik In mezelf geloven Niets of niemand Kon mij breken Maakte dat stuk Leven Op het randje Of zelfs daar overheen Ik was het gewoon Zo aan gewend Als een tweede natuur Op den duur Niets anders Zo gekend Om hulp vragen Is zo moeilijk Dat doe je…

Als kleine tollenaar inde ik van het Wad liefde, liefde die broos me omarmde en die mij bevrijdde van het juk om steeds maar drenkeling te wezen het koor van zout zonder een duidelijke dirigent braken de golven en tilden het schuim ver boven mijn kunnen zodat ik balanceerde tussen de mimiek van het klassiek of de garderobe die het heden…

Je geur prikkelt mijn zinnen je stem streelt mijn gehoor je handen tintelen op mijn huid ik verdrink in je ogen heb je voor deze drenkeling een reddingsboei misschien?…

Roep mij en ik hoor je, schreeuw om mij ik geef mijn hand, ik zal je altijd redden als een drenkeling optrekken van de waterkant maar roep mij, zodat ik weet, dat je mijn bestaan erkent. Ik hoor je altijd!…

ermee te snijden de randjes, balancerend aan het geluk op een afstand lijkt het klein, maar met gesloten ogen is het onzichtbaar, terwijl het vallen zich schaaft aan wetenschap en geloof…

De man zag enkel vogels en geen mensen, Omdat er ook geen straatnaambordje hing, Wist hij niet waar hij was, de drenkeling, Maar wat had hij op zo ’n moment te wensen? Hij is gered en veilig op het strand, Het zal hem worst zijn waar hij is beland.…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt ook nog goed voor een glimlach…

Met handen nog ragfijn gebonden in onschuld Met lichamen tesamen gevangen, bevangen in een oogverblindend verlangen Naderen we worden we schepper van een mysterieus web wederzijds verankerd met een zoet gefluister om als één enkele hartslag ritmisch elkaars lichaam te doorkruisen wij, volgens tastbare dimensies zintuiglijk bestempeld…

Even geen zin in woorden té lang op vragen gewacht die niet kwamen enkel zin in niets zittend in mijn nood naar woorden kijkend naar de zee omdat zij me misschien kan helpen zij laat elke keer moeiteloos alle korrels los krassend wrijf ik het zand uit m'n ogen…

De maan weerspiegelt een stille traan en toont hoe koud de nacht kan zijn…

Wederzijds zoeken van tranen naar échte troost zachte omhelzing In verbondenheid vloeit enge hopeloosheid zóveel sneller weg…

De winter regent, stuurt tranen over m'n gezicht. In de lente vele druppels zout, weerspiegeld door het licht. De winter sneeuwt, dwarrelt de pijn in mijn hart. Maar pijn dooit niet zómaar, omdat het warmer wordt.…

je eet een haring en neemt er drie mee of vier of twee je eet een haring je hoofd in je nek ik val op je, vindt je het gek? je vergeet te betalen ik hol je achterna je lust me wel, ja!! 't zijn jouw woorden niet de mijne maar jij bent getrouwd niet de mijne een haring en twee lekkerbekken da's wat ik wilde: even lekker bekken…

Hier sta ik breekbaar als glas je trapt op me breekt me in duizend stukken waarom heb ik je verteld dat ik om je geef? Hoe kon ik zo dom zijn? Je blijft terugkomen keer op keer je trapt op mijn glazen hart en ik ga kapot je weet dat glas scherp is zeker als het stuk is en auw....het doet zeer…