Alle inzendingen over De magnolia

Dat is de devote magnolia voorzichtig in uw handen geleid van koninklijke tulpenboom de prinselijke tederheid.…

Ze zijn weer te aanschouwen de narcissen haar knoppen opengevouwen door het zonnelicht showt ze haar schoonheid in gras en veld met gele linten waar je hart van smelt de lelieblanke magnolia met parelmoeren gloed een verademing voor het gemoed en ook de forsythia die met felgele ranken als vurige fakkels afsteken tegen het ontluikende…

ik laat mezelf achter in de ommuurde tuin verdwaalde herinneringen lopen met me mee naar vergeten beelden voorzichtig blaas ik over dauwdruppels op het gras ik voel het mos op de zwerfkeien zie het rood van de klimop tegen de buitenmuur ik streel het tere blad van de magnolia de bleke zon doet wat ze kan een lavastroom aan droombeelden…

Magnolia, wat groeit me daar Uw bezigheid in zoeter staar En alle bloemen bloeien Die manke Jelle die daar stond Zijn scheve ogen, open mond Met bloemblaadjes te stoeien Die Suze is zijn achternicht En alles is op hem gericht Dat tussen twee gestoorden De vlinders fladd'ren in het rond Ze zitten nu waar hij net stond Ze zijn het eens…

Zij, magnolia die een schaduw over me werpt en de distels aan haar grillige wortels sterven. Terwijl de kraaien landen op de stangen van het sterfbed lik ik haar suikerlippen luister naar het gegons van genot zie de klamme blozende bloem. Stuipend lach ik me kapot.…

We hebben afscheid genomen van crocussen en narcissen Nu is het de beurt aan de bomen die weelderig groen zullen kleuren we genieten van de magnolia die haar bloemen heerlijk laat geuren en van het zonnige geel van de forsytia dan gaan roze en witte bloesems met overvloedige trossen weer bloeien zo heeft alles in de natuur z'n eigen tijd…

Jij, bloesem van Magnolia gehuld in witte lakens van een wankelende lentebloem, walst op de golven van een bries. Een zucht tilt je op, voert je langst honderd stromen, laat je rusten op wervelende paden, ijle rivieren van de lucht. Zacht dwaal je neer als naar de bodem van de zee waar je opnieuw zal bloeien.…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

Zondagochtend lente bries De rand van de luifel klapt om Binnen is er een kaartspel gaande Met Frans en Geert en Jo Oude Frenk tapt het bier tegen een deuntje De meidoorn bloeit De magnolia is al op retour De appel wacht nog op Volle teugen zon Wat is er beter dan Op zo’n dag Achterin het café Op een schaakbord Een zet te doen…

nu koude voeten geen thuis meer vinden onder tafel, zonder zon verkast de warmte zich tot in de borders van mijn tuin tussen wederik en Zeeuwse knoopjes knoopt de dag zich op in regenloze vruchten schaars gekleed door lege zuchten sterft magnolia in mei ik schenk water tussen tenen waar nog hoopvol groeien heerst; het helpt de vlinders…

vanmorgen vroeg was er een lange sliert van nevel die over de witte daken trok het nieuwe daglicht schilderde onnavolgbare kleuren licht aan de horizon bijna sprookjesachtige sfeerbeelden en de maan was vannacht flonkerend zilverwit werd ik al vroeg overmand door het witte grasbeeld en door silhouetten van de magnolia die steeds meer…

Een tuin vormt zich veel sneller in de tropen vier keer zo snel als hier in West Europa de tamarinde en de bougainville de witte bloemen van magnolia en heliconia aan bamboehagen Een bruid laat zich in wit fotograferen in feestjapon temidden van boeketten een tuindecor van manden vol jasmijn Dwars over wenkbrauw neus en aangezicht ontsiert…

O stroom van zoete geurige magnolia weemoedige adem in de avondzon stralend wit zweefden de dichters overal anders strelen we de veer het papier het doek terwijl ik mijn tranen uit de ivoren toetsen voel stromen en luister naar de armzalige toon want wat is ons loon als de liefde is uitgedoofd om in duisternis verder te…

haar tenen schrijdt zij door een hemelsblauwe zaal bijna glijdend door de lucht geleid verplaatst de sleep van haar japon Japanse zijde weinig stof van de zalmgekleurde vloer wit rijstpapier zeeft zonlicht weerspiegelt op haar schoon gelaat de ogen jadegroen bewogen welgevormde kleine neus omlijnen lippen hagelwitte tanden dromen magnolia…

volle dwarrelwind deerlijk gehavend hemeltergend en allermeest onverwacht groenblijvend wandelen zijn herinneringen door parken weldoordacht ja, zelfs bij nacht uiten zich op beschutte plek als lange rijen laanbomen aangeplant en vederlicht ademt lentelucht heel dicht en sterk bedwelmend blijft zijn draagkracht hier magnolia…

Zo bloeide je, ineens heel pover, nog naakter uit dan een magnolia Sliep je met blauwe lippen in een al veel ouder eenzaamheid. Je hield nog een geraamte over en knoken, duidelijker dan leestekens. Zei je: 'Ik ben een open boek'? Dat zeg je nu.…

hoog platanisch zomen eiken dreven, wouddiep eind’loos lang drijvend mijn rede gedachten temperend mijn stierse drang stuivend meel wekt roes, zo rustig stilte dempt mijn zielekwaal in ruis deemsteren de sporen van mijn wereld, hard, brutaal mag magnolia mij redden met schoonheid, geur, in glundertaal ach, ‘k veracht beurzige vrienden…

zang en poëzie festijn met uitreiking der tulpen op mokums zoutkeetsplein dames diep in de magnolia heren van het klaproosblad in de olie op hun dichterspad terug weer in hun schulpen alleen ging schutter nummer één van Circus Variété Amour Fou goed voor gulden schot met clou ongericht zonder bij te vijlen liefde gaat publiek in pijlen…

Zijn 't blanke bloemen van magnolia? Of pluimen wit, de vleugelen ontvlogen Van vlottende engle' in blauwe hemelwâ? Zijn 't vlokken sneeuw uit puur-azuren hoogen Oktoberhemel, kondende ongenâ Van wufte koning Herfst en wordt nu logen 't Beloofde heil, dat leek mijn hoop zó na?…

droom je weg, je pink streelt je mond en ergens moeten nu verdrietige vormen ontstaan van glimlach, magnolia, halsbandparkiet. Onverwoestbaar vanzelfsprekend en onzinnig tegelijk lijkt de vallei van hierboven. ------------------------- uit: 'Zing Zing', 2016…

't was doodstil op het kerkhof dat barstte van leven in forsythia,prunus en magnolia. in een grote kring stonden kleutertjes rondom de kleine witte kist bij het pas gedolven graf voor hun speelgenootje. terwijl dat kistje langzaam zonk zong cécile dion :vole, vole,vole!…

Bomen nog in de knop, maar wat nu bloeit blijft na: goudgele struiken, bruidstooi voor magnolia's. Eenden op het water waar karpers zijn ontwaakt. Een grote donkere vrouw loopt een ander pad. Paasbest geklede, donkere kinderen spelen in het gras. Bij vroege tulpen staan bezoekers uit Japan, Ze maken foto's en poseren, om en om.…

jubelend in prijzen beheerst, vol overtuiging oh bandeloos geweten dat ons leidt naar barbecue, de goede weg - tot tenenkrommend chaos ons verwelkomt als een duistre vriend, een vijand die boos vonkend redt, verwolkt, verdicht tot wij luis'trend naar ons hart vermanend in de nacht weer helder leeggeregend slechts witte akelei zijn magnolia…

snavel hakt de schors open met de tong likt ze bosmieren uit de pulp morst ze melk over de deinende navel soms peutert ze met geveilde nagels aan zijn gulp scheurt het zegel, dan kruipen er vingers van bijenwas over de blonde wrong, de ontstoken knopen in de broeikas van een etterbuil, een wonde dan kietelt zij de tulp, de bol van de magnolia…

zo vol zakdoekjes je bent vast snipverkouden magnoliaboom…

Oud geworden kijk ik naar mijn handen gerimpeld, getekend door het leven, terwijl ik op de cederhouten bank zit onder de bloeiende magnolia met kinderen spelend aan mijn voeten De zoete geuren van de lente bedwelmen mij En ik dagdroom nog eens van vroeger Van een ontmoeting met jou, heel onverwacht Sprakeloos, verward, in verrukking keek…

nu nadagen naken, koud onzeker tastend naar een vlaag van warme wind zie ik een kind, het speelt met zand en water waar het slechts zijn handen vindt herinnerend aan later daar zal hij op wasdom stuiten doorgeleefd in zijn ballon rood, geel, goud de dag is oud nog voor zijn ogen sluiten…

zij staat er wat verloren bij wat naakter dan voorheen nu een verschoten krans van fletse bloesem op het gras haar zienderogen omringt meewarig kijk ik toe hoe haar lentepracht zo snel verwaait en zij als boom weer gewoon door het leven gaat, doch ieder jaar opnieuw ontluiken zal, mijn kleiner bestaan haast tijdloos overleeft…

Lege banken stille stoelen golven breken tranen vallen Blinde vissen stille woorden meisjesogen vreemde vogels Dans van regen hoop op beter zon gaat onder verdwaald geluk Zo weinig, zoveel zo slecht verdeeld kracht naar kruis zo ver van huis Bruine suiker witte dood doodse stilte uitgestrooid Inzicht, oud zicht warmte,…

Wanneer ze als een lekkere parfum wordt waargenomen die huid meteen een verfijnd gevoel geeft Met een maximale kleurintensiteit en durend resultaat laat zij ogen schitteren van waar haar irissen zijdeachtig zijn, omgeven door immense blik. Dat mijn gedachten zinken in openheid van waaruit creativiteit wordt gestimuleerd maar ook beelden in veelvoud…