Alle inzendingen over De zee wenkt

Gordijnen gesloten een buurvrouw wenkt: vannacht en nog zo jong. Gesprek valt stil: er valt niets meer te zeggen. Morgen zwartomrand lees ik dan hoe nu het afscheid verder gaat.…

Huis dat afsluit en dat kijkt: hart dat, onbewogen, hoort de zee die wast en wijkt vóor verzádigde ogen. In geen spiegel, gruwvol-eêl, 't beeld van een begeren. Al de beezmen zijn te veel om de grond te keren.…

de zon we varen nu heel snel vijf knopen wel trotseren hoge baren we zeilen nu al uren en het blijft maar duren met het ontwijken van alle gevaren de bemanning klaagt en de kapitein vraagt: wat hoop je daar te vinden en ik zei: daar… in de verte zie je de horizon en elke avond zakt de gouden zon in die grote blauwe zee…

Over de zee hangt matelijk te tampen een zoele en droeve klokke door de mist. De dag is zonder klaarte en zonder lampe. Hij, die zijn hart bezit, weet wat hij mist. Een stemme galmt, en ieder loopt verloren. Ik loop alleen. En 'k weet dat duizend zijn die naast me dragen door te dichte smoren lijk al te volle teilen melk hun pijn.…

En hoort uw hart: hoort gij uw hart niet slaan ? Daar is de maat waarop uw dagen dansten. Niet wen gij waart met weelden overlaên of dronken van een overmoed'ge waan, stond ge in de rei die blijde tijd omkranste. Brandde in uw brein al 't lijden dat het droeg leg op uw hart uw hand, en gij zult horen al de geheimen die, nog ongeboren, zich…

Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te gaan echter voor 'k zover kwam: Werd ik gezandstraald niet gering kijk een uitje op strand met uitzicht op zee Is 1 ding, maar al dat zand waar 'k niet om vroeg was wat ik mee naar huis droeg.…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de nacht, maar…

nog steeds deint zee…

vlinderbezoek Zacht strijkt zij langs de rand der baar, haar warme kleurenpracht ontvouwend alsof ze wenkt treur niet om haar het nieuwe kleed dat haar omhult het is uit Liefde slechts geweven…

Hij wenkt naar mij! Met zijn tanden bloot. Maar 'k wil niet gaan. Al zie ik alles somber in... Gaan heeft geen zin. Ik wil verder leven en nog veel vreugde beleven!…

In deze veertigdagentijd wenkt de hemel wereldwijd in 't geschenk dat God ons gaf. In deze veertigdagentijd schemert licht over het graf.…

ik ken nog het gevoel van golfjes op de zeebodem klei tussen mijn tenen waad door kreken zoek naar kwelders na de doorbraak met de brakke handen open, zodat ik vangen kan zie de stormvogel hij wenkt…

Rode aanslag op het glas, dat zo eenzaam op de aanrecht staat, wenkt als juffrouw het verlangen naar een nodeloze dronkenschap. Been aan been met de wereld die zo moeiteloos haar hoofd wegdraaide na die ene laatste slok.…

Je lijf een beetje ouder, je geest soms wat verward. Maar het zien blijft hetzelfde, want dat doe je met je hart.…

Mijn schaduw zag me verschoof en zwaaide wenkte me dichterbij kom bij me - kom in me doe je licht maar uit Maar ik stapte opzij in de volle zon hij volgde mij loste echter op in al dat licht ik liep door schaduwloos veel lichter…

heb mijn vleugels gestrekt ben tot de toppen gegaan wist dat ik niet hoger kon kende de verte daalde langzaam in glijvlucht keek af en toe achterom maar de horizon wenkte in het nieuwe verkennen de solo’s voorbij ook voor mij…

je hebt geen vleugels toch vlieg je mij voorbij kijkt lachend om en wenkt naar mij ik loop op wolken naar je lach je ogen leiden mij naar duizelingwekkend hoog na het sterrenraken landen we voldaan in aardes warme schoot…

beukt het dond’rend zeil; De stuurman wenkt – de man verwint zijn schrik, Hij denkt aan zijne vriend, en stapt gerust in ‘t worstelende schip, En steekt naar de and’re zij!…

Traag verzinkt het lied uit de smidse, wenkt de baas, die steeds voortloopt door schemerbos, verder komt dan ooit, aan de zee staat, en denkt: 't Wijde ruisen vol zwervende purperblos, dat hetgeen mijn hand baart overal brengt, houdt mij honkvast als een oude ploegos.…

Te voet door berg en dal gekomen beladen met ons toebehoren, bereikten wij vermoeid als op, de oever van de zee die vredig glad door zilver maanlicht werd beschenen en wenkte, dat vanavond lopen over water ons werd toegestaan zó uitgenodigd verbleven wij een volle tijd en hielden ons voldoende staande met vissen die in ons gespannen net…

hoog opvliegend zand verontrusten mensen op de dijk wolken zweven snel voorbij de wind zingt een droevig lied “waarom geen respect” versta ik in haar woorden de middag kleurt van blauw naar zwart water klotst nu op het strand maar het komt niet allemaal van zee… de wind start volop met huilen haar weeën ze kan ze niet meer…

gaten vreet waar wit rollende kragen zich verwijderen van het schip om stiekem al die ondeugend schuin staanden te kunnen gadeslaan die niet anders speelden met een kunst van verleiding puur uit verveling of juist om de spanning van het verbodene hoe zwaar weegt een lichtmatroos in het spel van de liefde die hem uitdagend lonkt, wenkt, ondeugend…

Bij waterplanten voedsel zoeken die zwevend, wenkten hier te zijn. Op weg naar zee, zo veel gezien een fiets, met kinderstoeltje nog voorop. Een boot verzonken met de mast langszij de nutteloze banden, van een auto op zijn kop. Een ton met lekkend iets en vies het plastic wijd verspreid, als 't ongehoorde.…

Je kijkt me aan met stralende ogen kom zeg je en wenkt me met je hand. Ik loop naar je toe want jouw lach en ogen verwarmen mijn hart. Ik pak je hand vast en leg in een stil vertrouwen mijn hand in de jouwe..…

ik ben er voor jou ook al raak ik je ver in het samen zijn, her en der al zou ik aardse klanken spellen en jij van achter afwezigheid denkt ik kan slechts fragmenten tellen liefde kent een ritme gelijk mijn hart jou met zijn slagen wenkt…

Een vrucht die valt... - Waar ‘k wijle in ‘t onontwijde zwijgen, buigt statiglijk de nacht zijn boog om mijn gestalt. De tijd is dood, omhoog, omlaag. Geen sterren rijgen haar paarlen aan ‘t stramien der roereloze twijgen. En geen gerucht, dan deze vrucht, die valt. Een vrucht. - En waar ik sta, ten zatte levens-zome, vol als de…

Gelijk een hond die drentlend draalt en druilt om eigen vuil, beruikt met schroom'ge teugen... - Waarom uw avondlijke vreê bevuild met slijk van derf verleden, o Geheugen? Gelijk de vogel die zijn woonst beslecht met peerlen bloeds, door de eigen pluim te plukken... - Waarom, waarom uw beeltenis…

de lange vitrage houdt mensen weg van de ruiten versluieren het zicht ik probeer ogen te vangen maar ze blijven niet lang hangen te kort voor een herkenning en oplichting van iets uit vroeger in de blik ze gaan zonder gezicht in de laatste cirkels van leven niemand die hen de koers geeft in omarming of troost alleen de verte wenkt…

Wellicht dat Fidels heilstaat hem weer wenkt, Waar iedereen mag zeggen wat hij denkt.…

Bacchus wenkt mij vanavond met duizenden gegiste druiven zal onder in dit laatste glas vergetelheid nog komen? vriend, vul nog eens bij nóg voel ik niet de roes die al mijn pijn verdooft jaren vretend aan mijn ziel stomdronken zal ik straks schreeuwen om mijn moeder…