25916 resultaten.
Noem het geen leven
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 94 Noem het geen leven,
Noem het wat je wilt,
Maar noem het geen leven -
Immers, de donkerte wenkt
Zoals het leven je wenkte
Toen je werd afgedreven
Van haar die je liefhad,
Die je gekregen had
En weer af moest staan,
En nu aan de zijlijn
Staat te schreien omdat
Jij wat je ooit zonder
Het te beseffen als geschenk
Gekregen hebt…
Zwaaien en sterven
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 906 Ze wenkte en toen op een dag,
bleven de luiken en gordijnen dicht,
’t enige wat je nog zag, waren de plantjes
die verkommerden. Ze wenkt niet meer,
de grijns is verdwenen, net als zij,
en wij missen het lachende mensje.…
Zien tot aan de sterren.
hartenkreet
3.0 met 1 stemmen 65 Ik zie tot aan de sterren
en van verre wenkt mij het hemellicht.
Heeft iedere ster zijn eigen plaatsje
die mij wenkt met een eigen gezicht.…
Stap voor stap
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 761 Langzaam loop ik, stap voor stap
naar het einde van de weg
Tot ik een glimp kan zien van de horizon
Die uitnodigend naar me lacht
Me roept, me wenkt
En ik loop verder, stap voor stap
Daar, waar de stilte me omhelst
als een deken van fluweel
Waar de vrijheid mijn zorgen verjaagt
en me een zee van zonnestralen schenkt
Daar zal ik heengaan…
Seizoenen
hartenkreet
3.0 met 6 stemmen 392 samen zongerijpt
in zomertijd ons leven
waar de herfst reeds wenkt
dromen we lentedagen
op godverlaten stranden…
zon
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 243 lichtblauw, het zwerk wenkt
naar een zon die denkt
als ik opkom in het oosten
werk ik me niet in de nesten
maar ik zou zo graag
eens opkomen in het westen…
Wie schrijft, schrijv' in de geest van deze zee
poëzie
4.0 met 12 stemmen 3.705 zolang de europese wereld leeft
en, bloedend, droomt de roekeloze droom
waarin het kruishout als een wijnstok rankt,
ruist hiér de bron, zweeft boven déze zee
het lichten van de creatieve geest.'
1939…
Tijd van leven Kwartet
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 228 Als ik ooit een keer
echt doorheb hoe te leven,
ben ik er dan nog?
Als ik eindelijk
begrijp hoe het leven gaat,
zal het dan nog gaan?
Wie kan mij zeggen:
Bestaat er tijd van leven
zonder verlangen?
Zal ik weer dansen
als ik het leven liefheb?
Of is dat te laat?…
Pasen
poëzie
2.0 met 11 stemmen 2.613 En 's avonds daalde
Hij op Zijn duintop
En zag de velden
Veelkleurig schemeren -
Nog teder blinken -
Zag hoe de zon zich
Baadde in de golven,
Zag hoe de zee zich
Wond om Zijn aarde,
En al de sterren
Stegen en daalden
Rondom Zijn hoofd.
-----------------------------------
kuras = borst- en rugharnas…
DE NOORDZEE
poëzie
4.0 met 6 stemmen 3.496 De Noordzee doet zijn gore golven dreunen
En laat ze op 't strand in lange lijnen breken.
Zijn voorjaarswater marmren groene streken
En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen
Zie van 't balkon mij naar den einder leunen
Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken:
Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken
En 't oog wil buiten…
DE TERRASSEN VAN MEUDON
poëzie
4.0 met 1 stemmen 377 De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen
Strekt zich de stad in blond en rozig licht -
Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen:
Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht.
Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken
Sombert rondom een kom een herfstge tuin.
Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken,
Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…
Op zee
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 64 Mijn dochter in Enschede,
houdt heel veel van de zee.
Op elfhoog in haar torenflat,
voelt ze zich tevree,
als op de golven van de zee.
Maar eens per jaar, dan gaat ze echt.
“Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt.
De haren in de harde wind,
de voeten in het zand,
lekker samen naar het strand.…
De meiskes uit de taveernen
poëzie
3.0 met 27 stemmen 2.893 De ronde zee waar wij zwalken,
die eindeloos wenkt en geeuwt,
en ons doet van begeren balken,
en ons verre vrouwe verweeûwt:
wij ankren in de taveernen
waar geniepig een rust ons smijt.
Daar wachten ons rood de deernen.
Daar raken wij 't leven kwijt.…
Zielenrust
netgedicht
3.0 met 11 stemmen 385 als een ziel
zich aan
de winter schenkt
is dat slechts schijn
als zij even
onzichtbaar wenkt
lijkt het sterven
doch ze draagt
in duisternis
dolende pijn…
De ridder der droefenis
gedicht
0.0 met 11 stemmen 3.446 Don Quijote wenkt een windmolen,
hij daagt hem uit in de strijd perk
en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i.
het schuim en de schade aan zijn schaduw.
Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam
losmaakt van het vasteland dat knarsetandt.
Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken.…
'k Heb mijne nachten meer doorbeden dan doorweend
poëzie
5.0 met 2 stemmen 420 'k Heb mijne nachten meer doorbeden dan doorweend
al wemelt twijfel in de opalen van mijne ogen;
'k heb in mijn leven meer geloochend dan gelogen,
en zie: de bitterheid ligt om mijn mond versteend.
o Gij, die morgen om mijn laatste bed gebogen,
u voor het raadsel van dees ziele hebt vereênd:
uw zucht trilt door een ijlt die gij vol wisheid…
Te Scheveningen
poëzie
2.0 met 16 stemmen 1.478 Hij wenkte, hij wuifde naar vader,
Die lachend hem wachtte op de boeg.
Toch scheen die het wachten te lang toe:
Hij waadde de twee tegemoet,
Hij pakte, hij kuste zijn jongste,
Met handdruk werd de oudste begroet.…
Meer dan mooi verrast
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 206 Een lariks wenkt
in de tuin
licht buitelt binnen
en buiten
daar vliegen vogels
stopt een bonte specht
het hakken
meer dan mooi verrast…
passant
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 321 als vluchtig passant
door verleden en heden
wenkt mij de toekomst...
zo is er nauwelijks een moment
voor een pas op de plaats
blijkt de tijd een uurwerk
met een voorkeur voor haast…
EU-president promoot Waterloo Triple
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 310 'k Stond oog in oog
met een haikùloog :
hij wenkte mij voor een biertje met pit…
'k Zit met mijn lamme benen
poëzie
3.0 met 14 stemmen 2.263 'k Zit met mijn lamme benen
in de asse van een stervend vuur.
Ik bid; mijn vrienden wenen;
en 't hangt mijn keel uit op den duur.
Zal ik mij dan vervelen
met langer Job te spelen?
De schoonste lol, de liefste lol
maakt op den einde dol.
De schapen moet men scheren
en de ezels moet men slaan, ja slaan.
Zo wil 'k, in alle…
O BLIK VOL DOOD EN STERREN
poëzie
3.0 met 11 stemmen 1.648 o Blik vol dood en sterren,
o hart vol licht en leed.
De dag is spijtig verre;
de nacht is hel en wreed.
Mijn mond vol wondre smaken
die géne vrucht verzaadt.
Niemand, o hunkrend waken,
die langs mijn venster gaat...
Wij zullen nimmer wezen
dan Godes angst'ge wezen.
- God, laat ons waan en schijn
dat we Uwe wezen zijn.…
Duinenkust
snelsonnet
2.0 met 12 stemmen 437 Een kekke kuil was ’s avonds al gegraven
zodat ik vrolijk mij erheen begaf
maar weldra stond ik stil, verbaasd, zelfs páf:
Er lag een jonge vrouw vol overgave
Ze rook naar zout, zand, zee, had ik wel lust?
Ik ging, maar ja… alsof je duinen kust…
Zeearmen voor zeegodinnen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 48 Belandt zij zonder
Chicanes aan land
Donderend en denderend
Extravert
Frenetiek de
Gretige gulzige golven
Hoorbaar hongerend
Intimideert zij
Jubelt zij haar
Kolkende klaagzangen
Lyrisch haar landschap
Mooie maanzieke reuzin
Neptunus maant haar tot kalmte
Oeverloos opent ze haar
Panorama’s deze non-
Querulante sterre der zee…
Schrijven
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 71 Hoe wij onze namen schreven
vlak bij de zee toen de zon ging dalen?…
Na ijswit
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 942 jouw handen los van verstand
We dartelen rond als het vroegste vee
sneeuwblind met zomerkolder en zonnesteek
duiken en spartelen we in een groene zee
Aangespoeld op het eiland van overmorgen
laat ik de lente de liefde thuisbezorgen.…
ZOMER
poëzie
4.0 met 2 stemmen 477 0 Zomer, die wenkt met handen
op 't zonnig pad!
Ik zie geen wenkende handen,
'k zie 't eikenblad
rood in de jonge toppen...
0, wenkte dát?
Ik ga de rulle paden
0, wat is dat?
Dat zijn twee vlindervleugels,
geen eikenblad.
Twee rode vlinderwieken,
die zeggen... wat?
O, zie mij van zonnige hemel,
Zomer, zo vreemd niet aan!…
Trompe l'œil
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 425 Wimperbrauw
wenkt wapperend,
ogen knippen uit
en aan het licht.
Blikken blozen,
dolen en
zienderwijze
verslecht het zicht.
Beeldig troebelt
de liefde
blind.…
uitstappen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 1.452 zweven
leven vergeten
tunnels licht
onmondig stikken
gevoelloos stromen
oogverblindend zicht
de verte wenkt
zal zich sluiten
als eindeloos geschenk…
Advertentie
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 346 Gordijnen gesloten
een buurvrouw wenkt:
vannacht
en nog zo jong.
Gesprek valt stil:
er valt niets meer te zeggen.
Morgen
zwartomrand
lees ik dan
hoe nu het afscheid
verder gaat.…