Alle inzendingen over Dood OR Sterven

Dokter dood haar kermen in de nacht de dienstdoend arts die liever maft het klagen klinkt steeds luider totdat de dood een wiegeliedje zingt…

Ze willen vast geen publiek monument voor het voltooide leven nu uitzwaaien genaderd uren afsluit wat jij niet ziet als jij alleen papier leest. Dus schrijf ik over hun gedachtes en dat we met te veel zijn op aarde om alle prachtige kleuren te beschrijven ook over wandelingen in het park. Ze vonden het wel grappig kenden mij niet eens van…

Haar wangen droegen al dagen vele tekens, naast kraaienpootjes rondom haar ogen intens blikken als bijeengebonden schoven, vers op het land die prachtige vergezichten. En altijd is er weer die zee aan golven, naast de kleinere stappen op de paden door de duinen dwars door de weilanden langs die grotere eiken en sparren dat ene. Op die…

De dood is zondermeer de dood die aanklopt, die sneeuw was en is sowieso puur dat witte kleed dat bestaanbare en het nu weer wachten op de lente. Soms heeft leven een punt om er achter te zetten komma's , gewoon leed, rappe dagen van leven en welzijn liefde en hartstocht en noodzaak je hart en ziel te koesteren.…

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

Ceasar: Lafaards sterven vele doden voor hun dood. De dappere heeft niets met de dood, behalve 1 keer. Van alles wat ik me afvraag over wat ik zoal hoor tot nu toe, lijkt het vreemdste wat mij betreft dat mannen bang zouden moeten zijn, als je eenmaal inziet dat de dood, een noodzakelijk einde, zal komen wanneer hij komt.…

jou, die heb ik in te halen geen tijd om te sterven want morgen kan ik dood zijn…

In het boek der doden speelt weer die jongen die voor zijn sterven de zon toelachte in het dodenboek waar een vlinder droomt over levenloze nachten zonder bezoek van dagen die de dood verzachten met het blonde, lieve meisje dat na hem ging naar de wolken in een eenzaam dood vertolken in het boek tekent stilte het droevig einde…

sterven zal je in dode letters in flarden van poëzie neerstromen afsterven in verstikkende schaduw neergeschreven in het graf van de muze heengaan in verplettering van tirannie en grauw zijn ze geworden inktvlekken resten ook de betekenis ben ik vergeten…

knijp schaduw tot duistere figuren laat ze sterven op muren in tegenlicht van zon als leuze in schreeuwende kleuren doen ze de waarheid geweld aan schrijf ze maar dood…

de Dood met hoed getooid kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven op ieder uur en op elke plek gaat iets van jezelf verloren…

Dode talen dood. Taal is een uitgestoken hand. De hand van een schrijver. Schrijvers geven zinnen zin. Verhalen komen door hen tot leven. Schrijvers sterven eenzaam. Verhalen blijven.…

ben verloren eet niet meer ik leer te sterven dood jij maar dood…

De stilte na de dood, maar niet in onze dagen van kopen en rennen, van presteren, maar zo dikwijls zonder hoop. De stilte na de dood, wachtend, vertwijfeld, maar toch zoals de graankorrel in de grond sterven, vol van hoop.…

soms, als ik in de dood verblijf en het schimmenspel zie om mij heen gonzen eentonige geluiden zij hebben het sterven gemeen geen woord of gebaar kan mij dan raken ik ben, zonder iemand te zijn voel, zonder kreten te slaken…

Wat blijft er over van zo'n blad: de geur, de kleur, iets van de nerven, iets dat verwijst al naar het sterven of naar het eind'loos levensrad? Zo leert de herfst ons wijze lessen in dood van bladeren en bessen.…

Later, als ik sterven ga, laat dan de ramen open. Laat licht en lucht voor 't laatst bij mij, zich storten op en over mij en blijf gewoon rondlopen. En vat de dood mij bij mijn strot en vangt mijn doodsstrijd aan, sta dan niet kweez'lend rond mijn bed, maar wild een drinklied ingezet.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

nabij als opstijgend maagzuur, verankerd als een kankerende hoest, die niet verdwijnt met een slok water, maar terugkeert, als gele urine, keer op keer, sterven, vanochtend, bij het naar bed gaan, was ik moe, ik keek in de ogen van de dood, en kende geen schroom, de dood bemint zij die vrezen, maar ik laat niet los.…

Ik zag een zwart-witfoto van kinderen nog zonder leed nog niet hoe de dood haar de toekomstdas om deed. Ik zag alleen de maan en sterren mistroostig daar staan, voelde leven gaan naast erge pijn bij die opnamevaan.…

Maar ik moet levend duizend doden sterven, En nimmer kan ik ‘t duizlend heil verwerven Van stil en donker en mét u te zijn.…

ach, ik weet het niet geplukte bloemen worden niet mooier maar sterven een trage dood sterren zijn verleden nog voor ze zichtbaar schijnen en mensen zo lief en goed geboren en zie hoe ze geworden zijn…

heb het aardse gekist gecremeerd of begraven maar hun zielen gemist zij ontsprongen de dood in het sterven erven een ander bestaan ik kan ze niet vragen hoe het daar is vergaan wel hen mijn gebeden opdragen…

Dat het ons lot is onze eigen dood te sterven, lieten ze weten. Als waren ze vertrouwd met een afweging als deze. Anderen strooiden met woorden van liefde. Als zou je de moed in de eenzaamheid het moment en de keuze niet proeven.…

de dood is een gokje wanneer ga je van je stokje loop je net gezellig in de koopgoot slaat je hart hard over en ga je gewoon, zomaar dood lig je terusten in je bed en vind je jezelf de volgende morgen ingeslapen sterven is leuk ik lig in een deuk…

Ook jij bent al vaker bij het graf geweest, ook jij hebt de dood en het sterven niet gevreesd. Zij zijn in alle stilte neer gegleden, verhuisd naar ver daar beneden in het heden. Niet dat zij het sterven hebben geliefkoosd, al vonden ze samen met u op 't einde wel de nodige troost.…

ach, ik weet het niet geplukte bloemen worden niet mooier sterven een trage dood sterren zijn overleden eer ze zichtbaar verschijnen scherven zijn stukjes verleden nooit helemaal voorbij…

al probeer ik het sterven te mijden op mijn verleden kan ik me niet voorbereiden ik ben er geweest zal ik niet kunnen zeggen mijn bestaan is ook amper uit te leggen de dood maakt dat mijn historie geschapen wordt: een groeiend monument waar voor de nabestaanden reeds de fundering is gestort…

Ik kwam in ademnood door de ontroering toen je wegging naar de dood wist ik dat sterven rust zou brengen maar toen je weg was werd de nood te groot moest ik even naar adem happen zo snakte ik naar jouw bestaan.…