Alle inzendingen over Dood. OR Verdriet. OR Leven.

Mijn diepe verdriet is nu mijn onvermogen gelukkig te zijn. Ieder te redden van lijden, dood en verdriet, en onvermogen. Het eenzaam sterven van alle lotgenoten en eigen glorie. Het hele gedoe van de kwijnende massa: "daar schreeuwt iemand!" Het is niet leuk dit leven van totaal onvermogen.…

Weet, de dood is als een nacht, Met enkel sterren om je te begeleiden En het leven is als een dag Vol vrolijke tijden Weet, de dood is als de winter Een seizoen vol dood en verdriet En het leven is als de zomer Mooier dan het mooiste lied Weet, zelfs met enkel maneschijn En hoe ver je het ook drijft Hoe eindeloos en donker de nacht ook…

ontroostbaar verdriet voor de nabestaanden DE TRAGIEK VAN HET LEVEN Het leven voelt als ziek de dood als resultaat door falend menselijk handelen De dood is...…

Het verdriet, dat in haar leven was. En dan begint alles weer anders. Dood en leven werken samen. Helemaal anders nu. Geheel en al. Opnieuw.…

Een traan van geluk, echter vaak ook een traan van verdriet, die laatste tranen willen wij mensen liever niet. Maar zij horen ook bij het leven, want zonder hun is het moeilijk liefde te delen. Daarom pak elke kans wanneer die zich biedt, om tranen te drogen die een ander niet ziet. Dan wordt elke nieuwe dag.…

Maar de dood is slechts de stilte nadat het laatste woord geklonken heeft dat ieder meeneemt met zichzelf en invult in zijn eigen leven. Soms is de leegte prominent vaak ook snel vergeten. Verdriet verdroogt goed om te weten bij je eigen dood.…

Want na de dood, gaat alles voort, is leven niet voorbij.…

Als kind had ik een zorgeloos en gelukkig leven.... Maar dat duurde niet lang de dood kwam in mijn jonge leven. Ik werd toen radeloos en bang. Wist nog niet wat dood zijn was..... Dat begreep ik later pas. Iemand waar ik veel van hield moest ik missen...…

Bang voor mijn eigen gedachten Vulde ik de dagen met wachten Of ik een antwoord kon geven Op de zinvraag van het leven Helaas, het lukte me niet En nu zit ik hier met mijn verdriet Alleen en heel geheim Want zo slecht mag ik echt niet zijn Ik word knettergek van mij En de rest van de wereld erbij Daarom kan ik aan niemand Laten zien…

Iedereen in diep verdriet is, vervloek je het leven duizend keer. Dus laat het zo zijn, dat het niet voor niets is geweest. Geef anderen niet die verschrikkelijke pijn, dus denk eraan, het leven is niet altijd een feest.…

het was feest maar in de geest van woorden huilde een onpeilbaar verdriet bekende teksten uit zijn leven waarin zinnen niet alles prijs wilden geven vaak losse fragmenten zonder empathisch cement zijn leven nog bouwend naar een onverwacht end pas nu genereert stilte uiteindelijk begrip passen de puzzels waarin hij is gestikt…

trossen los schreeuwt mijn stem al kan ik niet begrijpen dat niemand het schip laat varen het blijft aan de kade van de haven achter en ik zink naar de bodem van het bestaan…

de hartmonitor piept piept piept om je in leven te houden vandaag- je ogen staan bang de hartmonitor piept piept piept. tot het stopt midden in de nacht gestopt- met leven.…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

Het verdriet en de dood door Gods handen gegeven, zorgt dat wij kunnen gaan leven. Op aard wordt hierdoor het verdriet niet weggenomen, op aard ontvangen wij alleen een droom om over te dromen. Het leven wat ons wordt gegeven. Het leven wat onze dierbaren al is geschonken. De trompetten hebben voor hun al geklonken.…

aan tafel gaan om zichzelf terug te eten naar het leven ik zou het liefst bij een begraafplaats willen wonen omdat het daar nooit een dooie boel is!!…

Plaatsen die we ooit hebben bezocht worden in onze ziel verankerd. Mensen waarmee we ons verbonden voelen blijven ademen in onze herinnering. Mensen waaien waarnaar de wind het wil. Omdat momenten tijdloos zijn. Onmogelijkheden mogelijk. Ruimte grenzenloos. Stilte stil.…

het verdriet blijft in de gangen klinken laat ons snikkend van een nieuwe liefde drinken die niet luistert naar het leven of de dood maar ons laat kleuren op de hardste stenen van de smalste goot…

duizend ogen trillen in mijn hand en ik schud schud het verdriet in dichtgeknepen vingers afdrukken op een doordeweekse dag in een grote cirkel van leven naar dood een eindeloze rij van dood naar leven strak starend naar mijn adem verlies ik de zin tot bestaan en ik zwijg zwijg het antwoord in de tranen op mijn jas van duizend lelies…

Ja, ik heb mijn leven zelf gecreëerd, Uit hoop, verlichting, uit duisternis, uit verdriet en en onrust... Ja ik heb mijn leven zelf gecreëerd. Ja, ik heb mijn dood zelf gecreëerd, Uit het leven, genot, uit gele lente bloempjes, kijkend naar de jeugd van tulpen; Ja ik heb muziek zelf gecreëerd...…

Is de dood toevallig Of niet Weggerukt uit het leven Zomaar opeens dat grote verdriet Verlies dat niet te dragen is het grote gemis je leven lang door Zomaar Opeens Toevallig of niet Blijvend de pijn Opeens Daar Opeens klaar Geen woorden Voor dit Dat wat Je had Is weg Zo zonder uitleg…

hier staat het leven daar ligt de dood puinhopen beven zand kleurt rood om het even Palestijn of Jood woede en verdriet begraaf je niet in het beloofde geroofde land het land dat brandt…

De dood is in mijn leven: de enige rechtvaardige. Geen mens, die niet met kritische toon werd bekeken. De mensen, ze zijn dom; in het allesomvattende Licht bleken ze. De dood liet de dood wederkeren. Slechts de dood en ik zijn vrinden. Een heel leven lang beminden we elkander.…

De dood slaat diepe gaten en doet onnoemelijk veel pijn. De dood slaat diepe gaten: alles wat je los moet laten verdwijnt in een zwart ravijn waar alleen verdriet en leegte zijn. De dood slaat diepe gaten. Het leven neemt ruimte om te dansen en moet daar vaak voor snoeien.…

De Dood rijdt voor mij Ik doe mijn werk en ik bemerk het verdriet van de familie achter mij Ik doe mijn werk.. Maar... de dode is nu vrij... Ik volg de dood, ik haal de Dood niet in... De Dood mag voorgaan en... in de rouwstoet rijd ik het liefste achterin…

liever zou ik eigen leven aan de dood gewonnen geven dan mijn kind, onschuldig nog dat is echte liefde, toch? Vader God, hoe kon U geven d’Allerliefste van uw leven Eigen Kind, onschuldig nog is dat echte liefde, toch? Goede Vrijdag, Gods verdriet groter liefde ken ik niet…

liever zou ik eigen leven aan de dood gewonnen geven dan mijn kind, onschuldig nog dat is echte liefde, toch? Vader God, hoe kon U geven d’Allerliefste van uw leven Eigen Kind, onschuldig nog is dat echte liefde, toch? Goede Vrijdag, Gods verdriet groter liefde ken ik niet…

liever zou ik eigen leven aan de dood gewonnen geven dan mijn kind, onschuldig nog dat is echte liefde, toch? Vader God, hoe kon U geven d’Allerliefste van uw leven Eigen Kind, onschuldig nog is dat echte liefde, toch? Goede Vrijdag, Gods verdriet groter liefde ken ik niet…

Hart Hoe vaak nemen we niet afscheid in het leven Maar hoe weinig afscheid van het leven Het definitieve van het zien van het voelen Dat voelt als hard aan Als zo pijnlijk Zo verdrietig Maar de dood doodt niet het gevoel Het gevoel van houden van Dat gevoel mag blijven In je herinnering Een innige In je hart…

Op de dag van haar dood verborg ze haar ziel onder een zachte sluier van verdriet en pijn Opdat haar ziel bleef hangen en nooit haar weg vond Violen verstilden Muziek stierf langzaam weg Toen en nu was zij dood Haar dagen geteld Haar leven geleefd Zuiver, dat wel, maar nooit door een engel gevangen…