24 resultaten.
Doodskleed
hartenkreet
3.0 met 16 stemmen 2.088 keer verwarmen
Ik wil van je genieten nu het nog kan
Het afscheid komt steeds dichterbij
Je mag je woorden laten strelen dan
Drink ik ze in tot het einde nabij is
Ik wil je dragen tot het einde daar is
Je mag je reis in onbekendheid beginnen
Mijn tranen van onmacht in dit gemis
Je strijd is nu van jou alleen
Vannacht vertrek je in je doodskleed…
Als het licht dooft
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 351 De avond was nog niet compleet
daar duister draalde bij het roze omzoomde
doodskleed van de dag
ik zag een zwaluw scherend afscheid nemen
en de maancontouren als ivoren schemer
plooien in het meer
daar bij de oever lag ik kalm
te wachten tot het donker daalde…
decimeesters
hartenkreet
3.0 met 12 stemmen 1.344 fluisterend tegen hun
schaduwen in de nacht
wiegen zij het
zilveren doodskleed
over de knekelgaarden
van hun zijn
en ploegen de
thuisloze fundamenten
van hun geweten onder
de secretieën
die ze uitscheiden
wanneer ze de verzwakten
door hun ziekten decimeren
die ongelovig starend
de wegmolmende waarden
aanschouwen op de altaren
der…
enter night
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 179 ik werd weggedreven in een
doodskleed en werd gillend
wakker in een soort vacuüm
ruimte waar nog geen blad
of een vlieg binnenkwam,
en deze keer stikte ik dus.
soms kunt je nóg zo roepen
schreeuwen en doen maar
dan loopt het verkeerd af,
dan kun je doen wat je wil.-…
Maria Magdalena
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 552 toen de maan gesmolten was
legde zij de eerste steen
bouwde een huis van tranen
ze ging door de tunnel heen
het bidden
op boterbloemblaadjes
in het gras
bleef dag aan dag
gelijk
tot het graf haar ving
met kleine siersteekjes
over haar geweven doodskleed
en nog weerkaatsten
de uitgehouwen wanden
zijn stem
eloï, eloï, lema sabachtani…
" Opus dei "
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 295 Onbezonnen zijn,
het witomrande doodskleed
in de knop te sterven.
Kweek zoete tranen
in een kelk, dag tot dag
het brood van schoonheid.
Tussen de lippen
kastijdt een dorstige ziel
‘Opus dei’ in verwijt.…
Pasen 2005
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 633 Die stilte is al eeuwen lang de nacht
en zal voor velen nu nog duren;
voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht
en maar niet branden ziet de vuren
van liefd'en tederheid, van groot geduld -
En toch: Hij leeft en zal doen leven
wie nu nog in het doodskleed zijn gehuld.…
Herfst
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 158 Bladeren verkleuren, verwaaien
met de wilde westenwind;
vormen een fleurig doodskleed,
ontbinden tot vruchtbare aarde.
Vlinders verdwijnen, vogels vertrekken,
vluchten voor duisternis en kou;
zaden, noten, vruchten vallen,
vormen een overvloedig afscheidsmaal.…
Waarom
hartenkreet
3.0 met 15 stemmen 1.002 Waarom, waarom, de vraag vol van smart
De zon brandt op zijn verbrande huid
Waarom mijnheer, moest zij sterven
De onschuld, mijn voorbestemde bruid
Betast door vele handen in de straat
De omwikkeling getuigt het leed
Haar eens feestelijk bruidsgewaad
Nu haar smetteloze witte doodskleed
En hoog in de met rook besmeurde lucht
Wacht de…
Herfsttij
netgedicht
0.0 met 3 stemmen 166 Een spin wacht geduldig in haar web,
het doodskleed is reeds geweven.
Zomergasten vluchten,
de schaduw van de avond
werpt zich gulzig op de late dagen
alsof de julimaand nooit bestond.
Koudvuur van het aangezicht,
bloeddoorlopen, koperkleurig,
gehuld in de geur van aarde,
met een stem hees en treurig.…
was geketend
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 255 ik had gehoopt
dat ik kon genezen
maar het is geen goede dag
vandaag om de dwangbuis uit
mijn woorden te rukken als mijn
doodskleed nog steeds de muren schildert
met luide koningen die wild de maagden begeren
in een land waar ik nooit zal komen, zelfs niet met
de papiersnippers van mijn testament die onvruchtbaar
over eeuwige rust liegen…
De crypte van creatie
netgedicht
4.0 met 21 stemmen 301 Dien niet langer
jouw verdwaalde droom
en kom liggen zij aan zij
Maar alvorens wij
ons droeve doodskleed
schikken
open de gordijnen
en laat alle sterren vrij
want de maan klimt nu kil
en de zon zakt reeds traag
aan het voeteneind
van onze donzen
sarcofaag.…
De dans van de meeuw
hartenkreet
5.0 met 4 stemmen 594 Snavelhel voor aardedieren, bang
voor regen, witte dansers
maagdelijke doodskleed aan,
gekraaloogd; nimmer zullen wijken
zij ruimen met genot de lijken.…
Een vlaag aardedonker
netgedicht
1.0 met 8 stemmen 1.601 wervelend, dolend door de natuur
waar kalme wateren woelig breken
met het zonlicht in het laatste uur
dat in schemering met stormen vecht
die bevroren verdrinken in tranende blikken
om de beelden wanhopig tot stoppen te dwingen
zodat enkel doffe ploffen in de oren dringen
tot ze stil in de geschepte aarde verstikken
dat haar doodskleed…
Leegte bevriest mijn ziel...
hartenkreet
4.0 met 22 stemmen 1.915 Geruisloos trekt de stoet van dierbaren
over de donkere stenen in dit afscheid
Een enkele reis in het doodskleed
die je naar de halte van leegte rijd...
De wolken besluiten je mee te nemen
naar het land zonder helse pijnen
Een zonnestraal verlicht de aarde
waarin je aardse leven voorgoed zal verdwijnen...…
ALS HUMUS LOKT
netgedicht
1.0 met 4 stemmen 629 donderpreken
Het loof, met twijg en al, van bomen rukkend
Zelfs na mijn dood ben ik voor ’t oog een lust
De mensen zullen niet lang om mij treuren
Mijn dodenmasker geeft de meesten rust
Soms hitst de wind mij op, is ‘t uit met zweven
En hult de zon de grond in koperen kleuren
Dan wèrvel ik de dans van dood en leven
Maar hoe dan ook, pas ik het doodskleed…
Niet verstelbaar?
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 124 Mijn mantel, het doodskleed, door de zon
verbleekt als het tot mij spreekt, ik stond
aan het weefgetouw te luisteren, in wat
voor linnen de boodschap was verpakt,
berooft de zin in elk schaduwwoord dat
verkleurt, doorbreekt het prisma van
kristal, de eenvoud van het onbeladen beeld,
kenmerk van een zwaan, die z’n ware veren
steelt…
Paard zonder naam
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 184 Bestijg het diepste punt van
de woestijn, te delen met een
verkoperde zon, gebeden
verbleken in uitgebeend gewas
bij verdroogde oases, rode
waas verblindt de ogen,
gemalen hitte verstoft de
horizon, waar een schorpioen
de staart doopt in een plas venijn
van besluiteloosheid, gif als
medicijn, angels verbonden in
een doodskleed van…
Ruimteveer
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 295 is de kracht van taal
die ruimte schept en gelijkertijd
twee mensen nader brengt
tussen wie afstand piepend ontsnapt
een eigen energie van warmte opbouwt
zoals de aarde en de zee
van de zon gekregen en van de dichters
die in een lied bezingen, dat alles
mogelijk is en lijkt
Taal ontsnapt aan het eind der dingen
geeft elk mens een eigen doodskleed…
Zijn verhalen
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 85 De ook dreigende zon soms doodskleden toonde
hij als jong broekje die dan tijdelijke bewoonde.
De appelplaats en de geuren hem vaak wekten
stilzwijgend steeds met overleven MOET spekten.
Het wereldtheater zat in zijn hoofd met zinnen tjokvol
hoorndol zonder op verlofgaande soldatentendensen.…
DE NAJAARSZONNE SPRANKELT
poëzie
3.0 met 8 stemmen 895 En spoedig naakt de winter,
Dan zingt geen vogel meer;
Dan ligt op bos en vijver
Het sneeuwen doodskleed neer.
Toch menigmaal in 't midden
Der koude winternacht
Verneem ik in mijn dromen
Die zoete tortelklacht.
Ik hoor een werfhond bassen,
En 't kraaien van een haan,
En 't is me of ik het raatlen
Der postkar had verstaan.…
Midwinter
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 68 De Aarde lijdt onder een kil doodskleed,
strenge vorst heerst ijzig en wreed,
ik huiver en hoop want ik weet:
straks schenkt de zon weer lente, licht en luister.…
O nacht
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 51 Zowaar ik nu langs de zerken ga en mijn
oor terwille ben om in de duisternis het
instorten van borstkassen en lendenen
van de eeuwen oude ter aarde bestelde
lieden duidelijk te horen en waarvan ik weet
dat hun doodskleed reeds met de knoken
zijn samengesmolten,
zie ik in gedachten
het beeld van een kaal skelet met hier en
daar een stuk…
Het Duister
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 132 aanschijn van die mensen was onaards
Onder het laatste moedeloze vuur
Dat flitsen op hen wierp; sommigen lagen,
Bedekten hun ogen en weenden; en sommigen rustten
Hun kin op hun gebalde vuisten, en glimlachten;
En anderen haastten zich heen en weer en voedden
Hun begrafenisstapels met brandstof en speurden
Buiten zinnen de donkere hemel af,
Dat doodskleed…