Alle inzendingen over Eduard du Perron

Wij zijn zo jong niet als wij doen geloven. Ik ben: hoe oud wel? jij haast twintig jaar. Achter dit lage voorhoofd, onder 't kroezig haar dat al je kammen breekt, drijft wèlk bereeknen boven? Je weet, men moet niet altijd geven na beloven, 't gevaar van geven is dat elk bezit weegt zwaar. Je hoofdje waakt, waakt sedert lang, nietwaar? De…

De stilte zwelt uit de ingeslapen nacht En zuigt ons gans en onweerstaanbaar binnen. Een hoornstoot gilde alsof een wilde jacht, losbarstend als een onweer, zou beginnen - En toen niets meer: de ondragelijke vracht van tè veel jaren, 't koele en donkre linnen van de eeuwge stilte op onze wankle wacht. De vijand zal ons altijd overwinnen!…

Geen Pennewip met brilende argus-ogen hebben wij ooit één regel toegedacht. Geen jongedames, die beheerst en zacht, als door een rietje, van de lettren zogen. Geen kenners die, waar zij nooit jokken mogen, trouw prijzen wat vertrouwd is, langgeacht. Geen vakmanswijsheid hebben wij betracht, geen boekwinkeltriomfen overwogen. Geen koster,…

Zie de oude leugnaar, die bretels verkoopt, om niet te zeggen dat hij bedelt, staren. Hij zit daar om zich weer bijeen te garen en niet omdat hij op 't nirwana hoopt. Als ooit op aarde een mens zichzelf ontloopt, dan hij misschien, maar 't duurt al zestig jaren, en zie met hoeveel zorg hij 't raaflend garen, dat hij „jas" noemt, op zijn…

De grote mensen zijn naar bed gegaan. Mijn lieve kind, wij zouden kunnen lopen om 't huis, door 't donker, maar het hek staat open, de straat op, onder een lantaren blijven staan. Wij zouden kunnen zoeken naar de maan, die als een spelbreker opeens is weggekropen. Dit licht volstaat? maar 't trekt muskieten aan! Kom mee, een voorraad…

De vijver ligt begroeid, het water is doorweven met slierten groen en bruin, een voetstuk puilt, waarop geen beeld, grauw cement, zwart bevuild. Hoe lang heeft men de tuinman hier geen loon gegeven? Er moet een tuinman zijn, want er is leven nog in het park, een verre klop, die spade schuilt maar half in 't hoge gras ... Twee ogen, roodbehuild…

Ik breng je heel mijn ziel, zo tam, mijn niets-zijn, zonder aarzeling, mijn schrale trots, mijn povere vlam, mijn hele kleine ontgoocheling. Ik weet je bent het geenszins waardig; maar ben ik waard te zijn bemind? ik weet je vindt jezelf strijdvaardig, jij weet hoe geblaseerd 'k me vind. Ik heb de geestdrift nagemeten, jij voelde…

Haar smal gelaat, onder de grijze haren, smal, bleek en moedig, is mij toevluchtsoord, een blanke koepel, hoog en ongestoord door 't dom geraas, de hartloze gebaren. Het ware onnodig dat zij met één woord, voor mij alleen, die stilte ging verklaren, ik ken de droom die somtijds komt gevaren diep in haar blik, en éven haar bekoort.…

't Is waar, 't is waar, de zin van 't leven rijmt nergens op, want is geen rijm, maar wie een fout begaat in 't rijm is waardig niet meer voort te leven. februari 1925…

1. Mijn lief zat voor het open raam, een zon, die langzaam viel, omlijstte met verzachte schijn, in een bleekgouden, tere lijn, haar hoogvoornaam profiel. Toen schoof mijn lief de blinden dicht, verveeld, een beetje boos, maar binnen drong één scherpe straal en op haar mooie mond, brutaal, danste het licht een poos. Als…

‘Uw hart, mijn lief, en voelt het geen bewegen?’ zo vroeg eens Hooft, men weet, die vroegre Hooft, die aan de min deed, aan de min-god heeft geloofd, een dichter met een baard, wiens taal was ingeregen. De vreemde vraag! en vreemd moet het verlegen glimlachje zijn geweest de schone ontroofd. De vraag is in mijn stem het boek ontstegen:…

Fatale fletsheid, die met klamme geuren het witte zeil in iedre stand doorhangt, maar super-kappers in je netten vangt, te overvloedig om het te betreuren - 't model van doodshoofd door je vel omprangd mag men in elke scheurkalender speuren, en voor een prik, Greet, kan dus wie 't verlangt zijn slaapsalet er veelmaals mee befleuren.…

Bij een schilderij van Willink Sinds zij zich afsloot voor de roes van 't dansen tart Stella Holland met versteende blik, rechtop in 't strak fluweel, waaruit als kransen de mouwen storten, ruisend snik op snik. Het mausoleum wekt macabre trancen. ‘Juich niet voor muren, waar 'k mijn hart verstik!’ Grootmoeders jurk om zich in te…

stake as un wilt beeist du mait paktu du avont su was un schaduwgeeist en gunoot ut meeist ga henu sai du geeist en ontkleet ju net as mai geein fent sal hier dan komme want bai du meeist blotu staa du keruls in du rai…

- Van waar koms du* getreden Zo laat door rein* en wind, Van waar komst du getreden, Alleen, du blonde kind? - Du smidje van de woude, Ik kome van het veld Waar vader heeft gestreden, Waar vader ligt geveld. - Lo*! viel hij, ’t was met ere*, Dijn* vader welbemind. Wat bergt dijn blauwe schabbe*, Du arrem heldenkind?…

als ik wachten moet een mijmerend station onder mijn voeten bedachte levenswegen in gedroomde richtingen…

Alice, de ogen zedig neergeslagen Moest lachen om de rol haar toebedeeld Later heeft ze -wat moest ze- nagespeeld Wat anderen nu eenmaal in haar zagen Ze wilde Eddy du Perron behagen Maar deze had een ander afgodsbeeld Platonischer, en op zijn ziel veel eelt Hij wist Alice te pesten en te plagen Ze dreigde zich van kant te willen maken…

Je lach spreekt alle talen, je praatte honderduit, maar ik weet niet meer hoe je heet want zelfs duizend woorden zeggen niets, wanneer je lach spreekt…

Wie weet daar dan nog iets van Dat kon je toch bij de Chinees afhalen Covidius waer bestu bleven Du coors die doot du liets mi tleven…

gevlucht voor de guerilla's via sluikse wegen door het oer sluip ik met volle koffer over een stinkend vol perron niet dat het iemand opvalt de mens is zichzelf het naast tot soldaat mij in het oog krijgt en verveeld de peuk uittrapt tergend traag sloft hij mij nader schopt tegen het oud valies 'k wil me wel veretheren geen gevoel en…

ik hoor het jammerende knarsen en als de trein verdwijnt blijf ik achter met mijn handen op de rug de wind schuurt langs mijn huid het is donker dag, het ga je goed…

Het is weer scharreldag voor kruimelduiven. Die hoeven niet weg. Die missen een pootje. Die zwijgen: 'Kijk naar je eige, zeik niet over aankomst en hoe laat.' Er zal een trein zijn en eruitgetuimel en iemand die wuift en sprongetjes maakt en onverstaanbaar van een reis gaat roepen naar wie daar al jaren staat. -------------------------…

Een leeg perron, een koude wind, en ik moet plassen. Jubel-weer, regenbui en tegels die wippen in het zand. Een stem roept, iets over tien minuten, en mijn voeten draaien als kompas weer naar jouw kant. Kaasbroodje, kaasbroodje, honger heb ik niet. Maar sherry en lusten, lief, maken mij als het perron zo leeg.…

ze reisde met de trein door haar leven de trein stopte op het eerste perron haar schooltijd het was mistig de indrukken uit die tijd waren vervaagd het tweede perron de tijd dat ze werkte plezierig en moeilijk daar was het derde perron haar lange huwelijk dat geen stand had gehouden op het vierde perron bleef de trein…

telkens groter gaapt het gat tussen trein en perron wij roepen bij vertrek woorden die flarden in de wind weldra door de wissels is het gaan een feit rest jij ginds op het door mij verlaten perron en ik hier in het late uur treinen zijn er voor het vertrek de leemte echter tussen trein en perron voor de tranen…

Voor de tiende maal op rij, lopen zij die " iets " hebben met het monster kanker, de Alp op. Voor de tiende maal op rij en al ben ik er zelf niet bij, mijn hoofd loopt mee! Voor hen, die voor de tiende maal op rij alles opzij zetten om de mensen die eraan stierven, of eraan lijden een groot hart onder de riem te steken…

Buitengewone opluchting toen jij mij zei ach Du mimosa…

In vertwijfeling over de eindbestemming alleen op perron…

God wat is er hier tog gaande, wat is er aan du hand? ut antwoord kryg ik later ut staat sochtends in du krant. du woorden flitsen voorby, er komt un beeld tot stand, zet muself aan du kant God waar ben ik nu beland? want du dinge die ik zie zyn op mu netvlies gebrand, ik leef niet in un Sprookje nee dit is Nederland.…

het meisje op het perron kijkt naar de rijdende trein waar komt hij vandaan wat zal het eindpunt zijn komt hij uit de hemel rijdend naar de aarde misschien met een engel die het kerstgeheim bewaarde het meisje op het perron kijkt stil naar de trein zal hij wel voor haar stoppen want anders zal ze te laat zijn…