Alle inzendingen over Een ongewone dag OR Liefde

En nooit zijn in de parken rondom Londen, Zo ongewoon veel Keeshonden gevonden.…

niet om gevraagd maar daar sta je dan wel met je spillebeentjes de wereld aan je voeten pa en ma die je een zetje geven naar het leven zo godvergeten ongewoon hetzelfde patroon zij vallen weg en ik schuif de nota door…

Het is gewoon, het is ongewoon Het is het leven……

Al was het een verrassende vertoning Toch vond men het in Spanje ook wel cool Dat hun equivalent van Hennie Stoel Gaat trouwen met hun eerstvolgende koning Al lijkt zo'n link niet eens zo ongewoon: Een Stoel is toch familie van de Troon?…

Maar ook al was de hitte ongewoon, Het landschap was in elk geval brandschoon.…

Leun op mij Want ik voel me sterk En krachtig Geef je over Aan mijn gevoel Gebruik me Ik weet Het is ongewoon Maar Alsjeblieft Jouw leunen doorklieft Mijn duisternis En onthult Samenvloeien van duisternis En licht Tot een realiteit Die duizelingwekkend is.…

Ongewoon, zo ver verlaten en niemand die zijn woorden nog verstaat. De uren en de dagen, die soms als maanden voelen in deze wereldse stad, ze dreunen als vuisten op deuren, als handen op trommels, als zon op water ook. Een kaartje met de groeten, met liefs, met liefde en plezier. Maar liever nog dan kaartjes, was zijn liefste hier.…

Maar alles is toch goed nu, ook het falen dat wegen kan en zwaar moet meegesleurd, want morgen komt een nieuwe dag, nog vol beloften van geboorte, helderheid en klare klanken. Leg alles nu maar neer in overgave aan de Ene die genade is.…

maar weer, Is een schone Berm gewoon, maar Ik moet zeggen Voor Nederlandse Begrippen voelt Dat ongemakkelijk, Het gewone dat Beslist ongewoon Is geworden…

Het was een ongewone dag waar ik een hoedje mij zou schrikken toen ik thuiskwam van de markt na een drukke winkeldag en in de binnenspiegel zag na wat gehaaste ogenblikken hoe door zomerzon gesnoerd een zak met appels lag te stikken hoe een volle zak met appels lag te broeien op die dag en er zo vastgesnoerd en wel zoet in een kinderzitje…

Het was de dag dat je ogen blonken, de dag dat je glimlach straalde en ik je mond voelde. Het was de dag dat je geen woorden gebruikte, de dag dat je handen ontdekten en mijn hart sneller ging slaan. Dat was de dag dat ik wist dat er ook in mij liefde ging groeien.…

Iedere dag…

langs je rug vanaf je hart neer je ziel binnen doen woordeloze zinnen witte veren zeer…

Dag liefde van mijn leven ik versnipper je naam in de wind regen wast mijn pijn uit mijn lenden en hart Donker waren mijn dagen zwaar mijn doorkliefde nachten je naam viel doodgeboren van mijn gescheurde lippen Schrille kreten als in barensweeën van een liefde die achteraf geen kans had echt te overleven en een deel van mij voorgoed liet…

Vaderdag zonder vader is als koffie zonder room want zeg nou zelf, op Vaderdag hoort hij erbij dat is toch niet ongewoon? Vaderdag met vader is als slagroom op gebak is het puntje op de i is het ultieme gevoel van Vaderdag, snap je wat ik bedoel?…

Gevoel bedacht gedachte gevoeld gedrag onbedoeld leeg gemaakt vraag gesteld niets verteld denkpatroon ongewoon elk persoon ander kwaad gevoel geschaad genoeg gepraat…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Jaren gelee, hadden we een baaldag ingesteld door weet ik wie, dat is niet meer van nu, geen inhaalslag maar wanneer ik buiten zie: Wil ik subiet die baaldag weerom, want het weer, liegt er niet om het is kommer- en ook kwel dus geef op die baaldag- en doe 't snel want hier, word ik humeurig van.…

Een dag, die met zon begint in plaats van chagrijn, een dag, die vol staat van liefde geen haat of ongein, een dag, die beleefd wordt met een grote lach, Gewoon dus: een doodgewone dag: is mijn wens nou zo bizar?…

" En andren lachten luid: "Hoe ongewoon! Hoe vreemd, hoe dwaas: hoe kan hem dat behagen!" En keerden weer naar de eigen grijze dagen. Doch geen van hen gaf mij 't verwachte loon. En 'k schreidde zacht wijl sinds wij beiden scheidden Geen warme hand mij leidde bij mijn dwalen, Mij die alleen zo droef ben en zo zwak.…

jij bent op zoek naar wilde bloemen geen gewone op een rij in vorm licht afwijkend de kleur niet met een standaard vergelijkbaar eindelijk heb jij er een gevonden tussen afval en grof puin je koestert haar met alle liefde in je doorsnee bordertuin zij slaat niet aan heeft de geest gegeven kon niet meer als zwerver leven…

Geef mij maar de brede, trage rivieren, de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt, de drinkende wilgen, de zinloze dijken, een doodstille stad aan de oever. Geef mij maar de winter, het armoedige landschap, de akker zonder het teken van leven, de kracht van de krakende heide. Geef mij maar de kat als hij kijkt voor hij springt, om te…

Ik wens je geen 365 dagen vol geluk: een boom moet nu en dan ook stormen doorstaan om stevige wortels te krijgen. Ik wens je een goede gezondheid maar ook soms wat hoofdpijn of andere ongemakken om zieken te begrijpen en nabij te kunnen zijn.…

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

zoals tijd in het licht vervliegt zoals liefde verschijnt in het maanschijnsel van de tijd zie ik in het oog van de regen een zonneboog vol geur ruik ik de regen vol warmte voel ik de zon regen en zon breng mij terug waar ik begon…

Ook niet hoe ongewoon het gewone is. Het geluk dat ik nu schoonheid mag zien, in het meestal stekeblinde alledaagse, overtreft het verdriet van het gemis. In het land der zienden is éénoog koning.…

eenzaamheid plaats ze met schroom in het nieuwe verband je spreekt een nieuwe taal die ook hoe kan het anders aan het gewone gelukkige verjaardag een ongewone diepgang geeft…

Als ik diep wil schokken diep van binnen wil huilen het wil uitsnikken van verdriet dan zoek ik op YouTube naar orgel-improvisaties met samenzang niet ritmisch dan voel ik zo sterk er is niets veranderd en er zal niets veranderen ik troost me met het lef dat ik dat leven aan durf ook al vinden velen dat het wel met me meevalt…

Ongewoon behaaglijk warm streelt zachte zomerzon haar nog bleke huid in wanhopig ongeduld en vogels zingen ver Zij schrijft haar zinnen van tijd en laat zich beminnen door stralen in kleur, door geur in alle eenzaamheid…

Waarom zoekt de mens nog liefde, als dit allemaal zo is? Omdat die liefde een nog veel krachtiger wapen is. Ze laat zich nooit verdringen. Daarom weet elk mens, die zijn eigen kleinheid vindt... Dat liefde overwint.…