Alle inzendingen over Eenzaam OR Sterven

alleen en voel ik de dood naast mij staan In ‘t duister zachtjes fluisteren nu eenzaamheid mij verscheurt De dood praat stil; ik luister en zie dat zwart tot licht verkleurt…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

sterven doe je heel alleen niemand nog die naast je staat als de poort uiteindelijk opengaat met het voetlicht in de ogen aan de grote podiumrand stil en donker is de zaal het doek gaat dicht je bent nu aan de overkant…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

over onderdanen, hij is het regeren voorbij, nu is het tijd om te sterven…

Eenzaam en gelaten, draaglijk de klap. Leven is niet van deze tijd, sterven des te meer. Verpulver de bergen, drijf ze in zee.…

Die avond zag ik buiten de maan mistroostig staan werd ik door vrees bevangen, voelde zorg en verlangen. Voelde tekens en iets van loodzwaar gewicht bijna gezwicht, ervoer ‘n strak gedicht en opkomende rimpels in dat gezicht. Ik zag een zwart-witfoto van kinderen nog zonder leed nog niet hoe de dood haar de toekomstdas om deed. Ik zag alleen…

Pascaline, wat heb ik toch gedaan dat je me eenzaam achterliet met al die eenzame liefde die ik altijd voor je heb gevoeld. Waarom moet onze liefde nu al sterven zonder namen in een boom te kerven Nu zal onze liefde verdwijnen en nooit zal onze vlam meer schijnen.…

, uw kostbare schatten worden geroofd Rusland, uw moeders huilen in eenzame stiltes Rusland, laat haar zonen niet sterven voor een president die regeert met leugens en roof Rusland, sta op en help uw moeders Een moeder…

Zo ik iets ben, de wind allicht die kruipt onder opbollende zomerjurken, teder eenzame dijen streelt zich soms vergist en verder gaat een zeilboot onderweg naar een zee waar palingen paren, sterven en tevreden ten ondergaan dromen van glasaaltjes onderweg *bij een foto van Willem A. Hoogduin…

Hij lag op de grond Waar men hem toen vond In de vroege morgenstond Daar op die kille grond Hij was erg alleen Bijna niemand om hem heen Geluidloos ging hij heen Om hem was geen geween Zijn buren hadden geen tijd Te letten op zijn eenzaamheid Voor hen was prioriteit Te werken aan belangrijkheid…

De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze tijd. De wereld om je heen gaat verder. Het tempo wordt steeds opgevoerd En als je daarover wilt praten Word je gauw de mond gesnoerd. Een oudere moet beseffen: Het is een drukke tijd!…

Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam hokken bewust thuisblijven om wat vogeltjes te spotten, te leven in harmonie... met een heerlijk glaasje wijn erbij!…

Er is geen zekerheid Niets is de enige zekerheid die eens komen zal Wanneer het Zijn er niet meer is…

In droomgebaren sterven eenzame gedachten illusie van echte liefde in de kiem verstoord zelfs wat lentebloemen aan vreugde brachten gruwelijk door een heiligman vermoord rest slechts, meiwereld van de noodheilige oorspronkelijke spiegel aan stille waterkant een muis, een bruine rat, een waterhoentje niets is veilig voor de snelle schildershand…

veel lichter als veder dwarrelend in blauwe lucht een losgekomen pluisje geniet van zweven speurt naar goede aarde op zijn eenzame vlucht door speelse wind wat verder afgedreven... strandt op rotsgrond in de luwte het voelt meteen, dit is niet mijn thuis beseft zijn lot, maakt een kruis mijn leven is sterven op het zwarte gruis...!…

Wanneer we overlijden, sterven ook vragen, over het hoe en het waarom. Hoogstpersoonlijke vragen, over onze bron van lijden, over onze missie in dit leven, sterven niet. Opdat we leren begrijpen, waarom mensen eenzaam worden, en waarom we soms zelf zo zijn. Vraag, hoe je de liefde hebt gevonden. Of je kunt vertrouwen.…

We hebben gedeeld Jarenlang Lief en leed Vriendschap Als een bloem Teder opbloeiend Groeiend in warmte Stralend in de zon Als een bloem Heen en weer geschud Zwiepend in de storm Druipend in de regen Als een bloem droevig geknakt Stervend in de kou Eenzaam in de sneeuw Vriendschap Heb ik het genoemd Het was gedoemd te sterven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

eenzaamheid beroert mijn hart, komt zo plots en onverwacht. doch met vrienden op het werk is het sentiment nog redelijk sterk. het alleen gevoel is op zijn best, in combinatie met wat stress. mijn eenzaamheid gebruikt zijn macht in de vroege uurtjes... van de nacht.…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

Zij was voor haar leeftijd, nog altijd goed gezond. Ik zie nog altijd die kleine rimpeltjes, rond haar mond. Zij was wijs, en gaf dat door rondom haar. Zij geloofde ook heel sterk, bij iedere kerkelijke hoogdag; was er een dikke kaars die gereed lag. Ze brandde haar de ganse dag, zo zie je, dat haar ziel bij de Heer lag. Schrik van de…

om te leven moet ik sterven want de dood wekt mij tot leven dat ik heb doorgebracht in een hulsel, zijdezacht maar in mijn sterven zal het scheuren en barsten bovendien zal ik mijn ziel ontvouwen en stijgen naar de bron waar mijn ego wordt verdronken uit verlies verlossing wordt gewonnen en in de dood verwachting wordt…

Ik wil niet dood maar enkel sterven dood is zo definitief dood is enkel om te erven sterven klinkt zo lief Sterven is een zoeter heengaan dood, ik houd er niet van dus waarom de dood verkiezen terwijl ik sterven kan…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

na bijna een eeuw weer kind aandoenlijk gekromd tussen gesteven lakens oude handen zoeken wat is laatste adem als dit lichaam ontspant de wereld stilstaat de kring verbroken wordt maar als je buiten bent gaat de wereld toch door iedereen is zoals wij geef het leven door dat je kreeg van haar lief mens in wit satijn zo mooi was…

Jij bent als een zwakke vlam, die steeds kleiner word. Het vlammetje is bijna uit. Ik wacht , op een zachte wind, die langs jouw gezicht zal strijken. Ik wacht, terwijl ik je handen in de mijne neem. De wind komt eraan en jij gaat mee. De vlam is uit, de wind is gaan liggen.…