Alle inzendingen over Even dimmen

Het landschap dat zich in bochten wringt Om niet op te vallen, om er niet te zijn In een hoek weg te duiken, te schuilen In een schaduw van schimmen Schuchter, schuw, luw, leeg, vaag, vaal In licht dat zelfs geluid doet dimmen In lucht die nevel druppelings doet druilen Met tranen van doorzichtig kristallijn Daar, waar een zwarte vogel in stilte…

het licht ontbrandt in z’n kop zoals de zon soms de dag openbreekt waarna het hout verbrandt verkoolt tot het zwart van de nacht en je het van pijn moet loslaten zo gaat het soms met liefde de plots oplaaiende vlam zal gaan dimmen verdwijnen achter beider kimmen en na het echt uitgebrand zijn rest alleen nog die duivelse pijn…

Wacht, in het kader van de aanstaande avond werd ik gevraagd licht te dimmen in een zee van bloemenregen zonder gevaar, zonder gewaar tegenlicht te overwegen - sentimenteel pandoer volgt organiek mijn wielspin - dodenvleugels kort te wieken sterstof te doen opwaaien in catacomben van het heelal Zolang uniformerende schemer sluipt…

versplintert hij de deur het raam gaat er aan weg met dat bord de vazen vliegen door de lucht scherfgekraak onder de voeten kleurenposters scheurend afgerukt de wand beschreven: de groeten het zijn de díngen die pijn lijden plaatsvervangend voor schimmen uit een slecht verwerkt verleden de uppercut voor het lompe heden dat wreed grijnzend het dimmen…

Mijn handen liggen zijdelings naast een lichaam dat ooit het mijne was En zachtjes probeer ik mijn schreeuw te dimmen alsof het een vuurtje is dat langzaam gedoofd moet worden Een ijslaag vormt de basis van mijn koude lippen terwijl mijn laatste adem vergeet te ontsnappen En ik val in de donkere leegte val ik met gespreide armen vergeet ik dat…

Voor mij geen wintersport of samen bergbeklimmen maar thuis de kaarsjes aan en alle lichtjes dimmen met zelfgemaakte chocolademelk een speculaasje van de bakker slapen in m'n eigen warme bed en op mijn eigen tijd weer wakker voor mij ook niet overwinteren in Spanje of een ander warm land maar gewoon een gezellige wandeling samen met jou…

woorden toch hun weg in vrijheid in tragiek van leven lach na lach traan na traan het kan me niet schelen zolang ik jou maar heb want gisteren bestaat niet meer alleen nog maar de morgen nu de herfst door onze haren speelt zo leeft jouw liefde in de mijne en werd gewichtsloos een harteklop geboren op vleugels van overwinning bij het dimmen…

ze floten schaterend de ondertoon als boventonen klonken luid de witgestreepten in hun blauwe luchten Schiphol deed geen reet aan al die laatste zuchten toen de Boeiing ze aan flarden sneed ze wolkten dansend langs de hemel vlaagden zwevend zwart in gras en kwetterden steeds luider in het dimmen van het gas hun vrienden stonden zachtjes…

als ik aan je lig te denken en ik doe mijn ogen dicht krijg ik een warm gevoel van binnen dan is het net of je naast me ligt jouw lichaam naast de mijne jouw armen om me heen dan zijn we eindelijk samen ben ik even niet alleen maar als ik mijn ogen dan weer open doe en het gevoel gaat weer voorbij waren het enkel maar gedachten,…

ik blaas de kaars uit weg alle schijn van de dag even rust de nacht is mij lief de aarde draait wel door om licht en donker de mens ook om zichzelf ik blaas de kaars uit even weg van alle schijn…

Wat zou je nog meer willen wensen, Voor ons tellen even geen grenzen.…

Als ik zo langs het water loop Voel ik me zo klein. Alles rondom mij is donker Alles voelt kil en stil. Zie enkel het spiegelbeeld op het water Voel zachtjes de wind. Hier heerst een soort rust Hier wordt mijn verdriet gesust. Alleen jij weet wat ik bedoel. Toch best een rot gevoel. Het doet veel pijn Als je gewoon jezelf wilt zijn. Weet…

het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die winterse boosheid op gepaste wijze zij ruisen slechts en breken de wind transformeren al die schijnbaar ontembare koude boosheid in geluid en kondigen zo op onverklaarbare wijze het voorjaar aan bomen weten nog even…

het land geselen kale bomen met naakte takken weerstaan ontdaan als zij zijn van hun zware bladerlast als wachters al die winterse boosheid op gepaste wijze zij ruisen slechts en breken de wind transformeren al die schijnbaar ontembare koude boosheid in geluid en kondigen zo op onverklaarbare wijze het voorjaar aan bomen weten nog even…

Even leken je handen verbonden met de mijne. Even leek je hart te kloppen voor ons beide. Even leek je stem mijn stilte te verdrijven. Even maar, slechts even ging het op liefde lijken.…

Mag ik even alleen zijn, eventjes maar? Even razen en tieren, ik word gek van de pijn. Even mijn tranen de vrije loop laten. Even niet hoeven te praten. Ik wil even niet, dat je mijn tranen ziet. Pijn kan ondragelijk zijn. Daarom vraag ik: Mag ik even alleen zijn?…

Wanneer het donker bangt en het licht zo plots vervangt Denk dan aan die kleurenboog die toen, zo stil, je hart bewoog En de tranen met de straal van zon in kracht al vluchtig droog Wacht nacht! ik denk dat ik weer kijken kan ik ben nu niet meer schaduwbang Hoor ik daar een vleugelzang?…

verkleven ingewreven beven verheven gedreven niet terug geschreven verscheven weg gegeven weg geweven weg streven verder leven voor heel even…

Een zonnestraal, een zuchtje wind Een brede glimlach van je kind De koffie 's morgens voor je werk Het zingen, zondags in de kerk Het wandelen, de rit per fiets Een vreemde groet je, uit het niets Het leven als je wakker wordt geniet er van, het is zo kort…

Heb je even? 'k wil je vragen waar ik het aan verdiend heb, de aandacht die jij me schenkt. Kom je even? 'k wil je laten voelen hoe mijn hart klopt, vol van genegenheid voor jou. Blijf nog even? 'k wil je vertellen van dat speciale plekje, dat je hebt veroverd in mijn hart. Wacht nog even?…

herstellende heelheid verloren in mijn menszijn geschapen breekbaarheid in komen, zijn en gaan wie ben ik nog, zo denk ik in mijn tastbaar bestaan de schittering in je kleine ogen diep en vol vertrouwen heeft mij zonder enig denken eenvoudig naar mijn wezenlijke kern gezogen je hoefde slechts spontaan met je armpjes te wenken ik voelde me even…

Laat me nog even van je genieten, voordat je definitief weggaat. Voordat ik afscheid van je moet nemen en je ons land verlaat. Heel even nog wil ik je knuffelen en een zoen geven. Ik wil je nog even aanraken, voordat je daar verder gaat leven. Ik wil je nog even laten weten dat ik zo ontzettend trots ben op jou.…

ik was hier even zo maar, niet om iets te melden velen zeiden het al toen zij over liefde vertelden en dachten, iets zeldzaams te schrijven maar slechts droomden over een gewenste verwachting die voorbij kwam drijven ik ga vergeet wat ik zei immers ik kwam slechts voorbij…

rusteloos beweegt mijn adem ergens laag boven de grond of is het mijn stem die niet meer bestaat omdat ik zwijg onder natte rouwkransen van gras en water te vroeg komt elk geluid, als hagel op getelde uren alsof duizend nachten drukken op het landschap van één dag ingezwachteld onafgebroken stil draag ik de transparante…

vandaag sprak alsnog de winter tot mij ik keek nam zijn schaduw op en zag hoe die veranderde in een toevluchtsoord vaarwel, zei ik en liep voorbij jouw ogen naar de verte en naar morgen een vlakte die nooit meer kwam en zo bleef ik woorden hunkeren, korter of langer dan dag en nacht mijn ruimte werd de stilte van meer dan een…

Heel even aan je hangen. Heel even aan je voelen. Heel even met knuffelen. Heel even met je bellen. Alles heel even wat nu niet meer kan.…

Om het even Om het even wat je bij me bracht Elke glimlach, elk woord en gebaar schijnbaar zomaar wogen door bewogen me en werden parels rond mijn hals Ik draag ze schaamteloos en slechts dat Omdat ik ben wie ik ben En jij, wie jij bent Maakte me mooier Heler, zielvol Eeuwig Dankbaar…

van de minuscule zaadjes die ik in de vroege lente zaaide oogst ik nu de eerste vroege klinkers de medeklinkers volgen binnen korte tijd dus nog even geduld…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

eventjes huilen heel even maar? Even ontladen mijn onmacht uiten mijn God, het is zo zwaar. De onmacht...... die ik voel als mijn partner weer wat kwijt is en ik niet kan bedenken waar het is. Vandaag........... zijn het de sleutels die weg zijn de sleutels van m'n rolstoelbus met huissleutels ook.…