Alle inzendingen over Even tijdloos?

de rivier tot het ruisen ophoudt zij verliest zichzelf in de zee opgeschrikt door de vlammenzee want de dunne zon vergeet je de koele wind vergeet je maar de pijn de pijn vergeet je niet de schemering heeft haast kleurt de hemel blauw als de nacht de hemel is lichtjaren ver weg altijd duurt alles maar even…

Als je het even niet meer weet.. ben je graag even alleen. Als je het even niet meer weet.. wil ik je kwijt of toch maar niet. Als je het even niet meer weet.. het leven met jou is moeilijker dan ik dacht. Als je het even niet meer weet.. waar ben ik aan begonnen. Als je het even niet meer weet.. misschien gaat het morgen beter.…

Even van niks weten of gewoon ... Even alles vergeten.…

samen er in geloven maakte het bijna tot iets waars ietwat droef haar blik kwalijk nemen doet ze niet het waren haar diepe verlangens begraven zal ze die strelende woorden van hartstocht ooit geschreven op haar huid door sterke handen ja dat weet ze wel fel de passie van het beminnen al is nu gebleken….het was maar voor heel even…

even heel even leefde ik weer het leven even heel even leek ik op mezelf die ik ooit was even heel even verliefd op 't gevoel even heel even…

even reikten wij samen naar de hemel was er rust een heimelijk verbond namen we afscheid voor heel even…

Dus het is even zitten of het is even staan, het is even liggen of het is even gaan. Zo blijft het echt ons hele leven; Even,even.even,even. Groeten Tiny Winkel…

er tussen door gegeven dood en leven ik ga er voor nog even gebleven en dan als een haas…

Nog een krappe twee weken te gaan, dan gaat ook dit jaar er alweer aan, een jaar van vreugde, maar ook van verdriet, een jaar van verliezen dan zijn de winnaars er niet! Nog een krappe twee weken te gaan dan is 2014 klaar om van start te gaan zeker weten, dat ook in dit jaar, er mensen winnen, maar ook verliezen, helaas!…

Ze wenkte Bewegen zag ik niets Maar volgen zou ik…

Als een bedelende kandelaar in het donker Als een rivier in zijn stroom zoekend naar de zee Als een vogel hoger zou vliegen dan hij de lucht kan zien Als een mens verloren zingt naar haar ziel Dan gaat daar mijn alles en voor even.…

op een bed van ruwe stenen hoor ik de dreunende zee op de zandkust slaan ik heb geen weet van de nacht als wolken vol verlangen tijdloos naar de verte scheren het is om dit verlangen om dit moment van geluk dat ik mij geworteld voel moge de zee zich stilhouden als is het maar voor even ik zwaai mijn handen uit het zicht…

In spontanitijd werken tijd en toeval samen, in een tijdloos moment. In creativitijd verwerkt tijd ons dagend inzicht, tot een tijdloos leven. Méér kan leeftijd niet doen.…

ik voel mij in de rust van je schoot droom daar tijdloos genieten uitdijend als kringen in de sloot waar ik over schrijf zijn de koesterende blikken en strelende vingers, over mijn vragend lijf ik spreid mijn letters over stille gedachten waan mij even in jouw paradijs wat mag ik meer verwachten op deze herscheppende reis…

Bloem en schoonheid samen één tijdloos in een oneindig leven Atomen en neutronen explosieve woorden in een eindige wereld Jij en ik samen één tijdloos in een oneindige liefde…

Met niets dat ik nog behoef, Verblijf ik… tijdloos.…

Ik moet voorlopig tijdloos door het leven en mis de trage wijzers met de zweep in orde en in regelmaat bedreven. Ze hielden mij zo stevig in de greep, dat in mijn ziel de sporen van hun kneep als blauwe plekken zichtbaar zijn gebleven.…

Licht dat vecht in de gevangen eenzame leegte die ik ontdek waar schaduwen bedwingen wat gedachten weer verbergen waar ik niets ontdek Maar bang ben ik niet want ik ben de schaduw die verandert in het licht dat niet meer vlucht en verandert in het steen dat fosielen en dromen bewaart voor mijn…

als een zucht in geborgenheid verglijd ik in diepe dromen waar verlangen tijdloos wacht op het ontwaken van de dag waar de helderheid van sterren voor eeuwig zal verdwijnen de komst van de prille morgen kleur aan de wereld schenkt zodat liefde kan ontluiken in verlangen naar elkaar waar een ster in de nacht tijdloos op me wacht…

Ik val in het huidoplichtende, zielsvervoerende geluid van een tragisch verliefde saxofoon die zijn warmste stem bespeelt om het triest klinkende geweten van de sombere piano met zijn gevoeligste melodie te verzachten. In zijn hoogste noot troost hij haar fluisterend dat zij zijn mooiste is, terwijl een mijmerende bas de gitaar van zijn dromen…

knarsend geluid doorweven in roodbruin vergane dromen krakend roest als verlangen aan een leven verward in kronkels gedraaid in breekbare tijden als stukgelopen radars in de klok van het leven…

wanneer de walging je overviel Je ziet geen zin voor je bestaan omringd door luxe en consumptie zie je voor jezelf geen functie - binnenkort is het gedaan Dan ga je weg van al die pijn en ontvlucht je elke schijn Je voelt je nooit meer slecht daar in de wereld die bestaat niet echt Ik weet dat je me nu niet kan horen toch wilde ik je even…

hij kraakt zijn lied niet meer van versgebrand ik draai nog één keer de doorleefde knop rond, snuif het aroma in herinnering van kransen met amandelkoekjes en keer de zandloper alles wordt uiteindelijk antiek…

Dit is wat u nu leest: een tijdloos gedicht Het zal zo blijven staan Het overleeft als een rimpelloos gezicht Elk mens dat zal vergaan Mens, wat u hier nu leest Is vroeger door mij geschreven Uw nu is mijn later leven Of mij te ver geweest Wens ik dat ik nu weet Wat morgen voorbij zal varen?…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…

Ik heb gewacht tot het geluid jouw hartslag overtrof gekeken door de kruinen naar de wolken Ik vond het zachte van je boezem terug in de contouren van het mos waar ik je heb genomen in de horizont van het groen Minnen was de deugd die onze zielen deed spreken in de gang die deurloos leek te zijn maar die aan het eind de trede was…

Haat mij niet zoals je ziet is het allemaal geschreven het verhaal het gaat inderdaad over jou kan je alles geven alles wat je maar wil zal voor je knokken nooit tegen je jokken je warmte geven als een kachel lopen samen als een pinquin wachel kachel warm geef je over je arm hand ik geef om je echt waar is dat raar na een lange…

Onder een bedje van klaprozen dekken wij onze dromen toe. Nachtschaapjes koesteren zich tussen onze tijdloze gedachten. De maan schetst een halve glimlach, sterren schieten wensen door de hemel. We omarmen de zon in ons hart en groeien onvoorwaardelijk naar elkaar.…

ze wrijft grijsheid uit haar ogen terwijl de klok twaalf slaat krult de fauteuil om haar heen vergroeid, één met het heden spint er in haar schoot een lapjes met wie ze lieflijk de tijd dood…

Iets in mij bloeit op met de tranen die ik laat de aarde is zwart maar de bloemen krijgen kleur. Als de zon dan ook gaat schijnen lijkt alles mooier de schijn bedriegt omdat je hart nooit liegt.…