Alle inzendingen over Fragiel

gelijmde fragmenten fragiele gedachten breekbaar als flinterdun glas ik houd ze tezamen met denkbare krachten opdat ik blijf weten wat liefde echt was…

oogt zo fragiel toch tors je met gazen vleugels en bepoederd lijf een leven naar de zon in onnavolgbare vlucht jij prachtvol naar de zijden draad van je kinderen want zij hebben geen schuld…

Zij verdwijnt met de ouderdom Vrienden nemen haar mee In hun sterven Telkens wordt zij transparanter Mensen herkennen haar Alleen van nu Transparant kwetsbaar fragiel Even later Verdwenen.…

klein en fragiel ben je betoverend jouw schoonheid dwarrel je ingetogen over velden en wegen niet wetend waar jij je neervlijen zou zachtjes kus je Moeder Aarde…

schaduw prijkt in kleur voor nieuw geboren geluk niet dat zij eerder zo fragiel aanvoelde toch is het vers net uit het ei gekropen danst de zon nog altijd daar waar zij geboren werd…

eens was om je heen geschiedenis wereldoorlog één en twee diep tot in het hart geraakt ijzige winters hete zomers jij die ons allen bij je droeg het lijkt een wonder ligt daar nu zo klein fragiel als word je tentoongesteld eenzamer dan ooit van de wereld afgesneden…

Zwanger van droomgedachten baart zij fragiele woorden op een stukje wit papier "papa, waarom kom je mij niet redden uit de brandende zee" vraagt het kind met de zilveren lippen.…

Het is een fragiele glinstering over een zee van hoop in je hoofd.…

Getooid in verleden tijd vertrekken uren ze flirten en lonken nog even een moment content over wat ooit was en lang mocht duren. Koud kon het zijn op vergane doordeweekse dagen met tal van levensvragen over wat zal komen, men kan van die dagen leren wat ik kan verdragen. Bracht het mij echter echte wijsheid bij, de zon schijnt soms zo bleek…

soms reikt een hand vakantie aan opent deuren die steeds stroever gaan de rugzak weer te zwaar beladen in al die maanden opgehoopt geknoopt in goed vertrouwen licht gestrikt met touwen die toch rafelen als hun tijd verloopt schoon de ballast je schouders zijn fragiel kies vrijheid en wat liefde neem voor alles nu de tijd…

liefde is een utopie liefde is gelul liefde is hoe ik het zie onzin en flauwekul en hoor nu hoe de stilte het uitschreeuwt en zie nu hoe fragiel de vredeskus en zo de rest van je leven in haat en afgunst liefde is lopen op je tenen liefde is zwijgen maar liefde is kapotte schenen nee, ik ben er mee klaar…

verscholen in de avond aan de oever van een slingerende beek uitgesleten bochten, vechtend drieblad vochtige oktoberdag, klamme vermissing ik kan jou met duizenden zinnen raken weerspiegelen en kabbelen, steile oever er gaan bladeren voorbij, ze passeren en draaien, dansen opgekruld van ouderdom voorbij gaat mijn droom, mijn zachte libel zo fragiel…

vandaag lachte ik met jou fragiel mooi was je op dat kleine stukske strand we dansten rondom de zon zwaaiden naar de sterns je had je ipod in een oor met Bach als achtergrond in het andere kleefde ik aan een kleine cirkel rondom ons maakte het gans compleet we spraken niet van lente we spraken van nieuw licht…

Daar stond je dan In jezelf gekeerd De toon in je groet was voor mij voldoende Afkeer volgde tegen mijn wil in Het had zo mooi kunnen zijn Maar donkere wolken En je harde stem Deden het fragiel verband Onmiddelijk breken Niets is meer wat het leek Je bent niet meer wie je was…

Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal Ze haalt herinnering van stal Wat was ze toen nog jong en klein Wat was het leven speels en fijn Hoe enthousiast steekt ze van wal Haar lichaam lijkt van porselein Haar ziel van breekbaar bergkristal Een afscheid ooit zal moeilijk zijn Haar ogen glanzen, het heelal Bedenkt…

erotiek in glas blootgegeven tederheid de zinnelijkheid weergegeven in al zijn kwetsbaarheid fragieler gaat haast niet…

in enkele woorden iets fraais beschrijven blijkt nog een hele klus... teder het aquarel van de frêle jonge vrouw die haarzelf in naaktheid met ietwat schroom bloot heeft gegeven voor de eeuwigheid…

ik tastte met mezelf in het duister een roep in het heelal ontving een dalende luister omhulde het hoofd hart en ziel in een fragiel kanten fluister geweven in het licht van wevershand.…

Zo wanhopig sterk, zo breekbaar fragiel. Enkel nog krachten puttend, uit een stervende ziel.…

een ijskoud besef van haar na-dagen verstoort een fragiel evenwicht van zoeken naar zichzelf.…

Sierlijk de met precisie genomen schreden fragiel het koor waar scharlaken de boventoon voert reiken groene handen tot grote hoogten terwijl de rei meesterlijk golft…

langzaam vervaagt avondzon achter een heuvelrug het allerlaatste rood schijnt zacht stroomafwaarts in de rivier de Weser zoals soms bij fragiel geluk de tijd van gaan is gekomen…

als dit roestige paard een naam moet hebben zal het er één zijn van lichtvoetigheid doorluchtig vooral zoals fragiele paarden zich door 't leven begeven en hoog op willen springen tot pakweg de zevende hemel…

ze staat tussen tafel en keukendeur hij komt de kamer binnen onverhoeds tilt hij zijn fragiele moeder op zwiert haar rond en rond haar parelende lach klinkt als het meisje dat ze ooit moet zijn geweest…

een wintermorgen fragiel als een dun laagje ijs zo ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger schijnt hartverwarmend de mens broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

Breng een ode aan de liefde open de knoppen in je hart laat ze groeien laat ze bloeien in mystieke kleuren Onthul haar schoonheid tot in het diepste van je ziel En het wonder zal gebeuren Want liefde is alles maar ook fragiel…

Vuurvliegjes in het donker ze dansen en ze pronken ze vliegen elegant om je heen het lijkt wel een edelsteen het is een romantisch gezicht twinkelende vliegjes met licht een juweel in de nacht teder fragiel en zo zacht.…

Ik wacht op het kaarsje het kaarsje dat brandt bescherm het met al ik ben Even fragiel als het lijntje waar langs wij wandelen koester ik de herinneringen Ik wacht op het kaarsje tot het niet meer flikkeren zal en langzaam overgaat in de nacht…

verlies zwerft als een trekvogel van de ene fragiele plek naar de andere in onze lijven het kent de stroeve taal van aanhoudend knagen aan broze botten hart en ziel weerloos verlies niets is wat het lijkt…