Alle inzendingen over Freyja OR oude land

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

het grijze potlood heeft een eigen wil gekregen om sterren te tekenen boven kale verlatenheid in een land zonder horizon gelokaliseerd zonder kleur en niemand die de liefde proeft in de wonden van het oude grijs…

land van zand van zon en zee van amandelbomen je horizon is mild een heuvelrug je zegt het met olijven al wordt je oud zelfs stokoud meer dan honderd ja zelfs duizend altijd schenk je mij dat pittig olijfgroene…

Oude zwerver door het land der letteren hoor jij het vuur al knetteren waarin je spinsels hebt gegooid? Voel je je nu berooid of ben je blij? Alles op zij geschoven jouw letteren zijn nu voor de doven.…

Wat ik wil naar dit land elk jaar!…

In het dichte net van wortels leeft de hond, de vieze hond die iedereen kent, maar nooit aanspreekt of aankijkt, een glimp is genoeg van die vieze oude hond Persephone neemt hem mee boven de grond, verscholen tussen haar benen kijkt hij naar de Koningin van het land wuivend in een gouden koets Hij is zelf een Koning in zijn eigen wereld…

de zon zonder ooms en tantes alleen in de eenzaamheid van de nacht in de oude stad.…

Op een ochtend in mijn Friese land. Reed ik met een platte achterband. Als jochie van 10 jaar scharrelde ik oude metalen bij elkaar. De schuur van Jopie was nog ver, maar mijn gedachten waren al in de achterschuur , daar op de half open zolder stond oude kolder-koperen ketels-houten paarden keken mij aan..... Waarom heeft Jopie dat gedaan?…

Zie hoe de jonge zon de ochtend wekt en het slapende land met liefde bedekt. Vergeet hoe het zachte licht tot aan harde muren reikt en de oude stad onder haar gegroefde last bezwijkt.…

Het geploegde land wordt bezaaid, heeft nog kluiten vol oud maïsloof. Een kerstboomlamp brandt, verstopt in engelenhaar: vér - verstrooid schijnsel. Een vonk verdwijnt in de nacht... Vuurwerk of vallende ster?…

met het oude land, alleen geduld.…

Breng Uw Olympiade terug, naar Uw oude bron. Eindig de competitie, tussen landen en culturen. Laat onze beste sporters, echte wereldburgers zijn. Geef het oude Griekenland, een nieuwe kans. Breng onze Zomerspelen, naar de Olympus. O machtige Bach, O componist van deze wereld. Geef een nieuwe Olympiade, aan de oude Goden terug.…

De reerug was met truffels aangemaakt Ja leuk, dat alles binnen is gebleven Geen kaasbuffet en oude port voor mij 'K ben net ons land, er kan echt niets meer bij.…

Zijn fijnst sigaartje smaakt hem niet, Zijn knappend vuurtje blaakt hem niet, Zijn zoetlief meisje raakt hem niet, Zijn vrienden, o genaakt hem niet! Zijn baardje zelf vermaakt hem niet, De stumperd heeft zo’n groot verdriet.... En wat? – Nu juist, dat weet hij niet!…

Aan een nieuwe tocht Want groter worden zal het Mijn land…

De lucht is vochtig helder. Twee hemelsblauwe kijkers priemen er doorheen. Een waterig zonnetje trekt als een stiekeme glimlach de aandacht. Een grote V wijst richting. Ik hoor een zacht geluid en wanneer ik verwonderd opkijk besef ik pas dat het van binnenuit komt. Als een bijna fluisterend stampvoeten komt iets dichterbij. Ik adem…

Waar de zon de regen kruist, Daar ligt het kleurrijke land, Een land waar gelijkheid huist, Met niemand aan de rand. Een land waar geen wapens bestaan, wel liefde en geluk, waar het mogelijk is om elkaar te verstaan, zonder een haatvolle blik.…

een meeuw geeft geluid aan de lucht een kerkklok zweeft op de wind een boom neuriet zachtjes mee alsof Brel het straks bezingt waar de wereld ophoudt bij de rand van het dorp familie nooit verder is dan een enkele steenworp waar de natuur je beste vriend is of soms je grootste vijand maar altijd zeer dichtbij is ja, dat is mijn land…

molen op plek als de straaltoren lila, oranje, roze nieuwbouw tegen donkergroen van eiken huis uit oud gesteente weer opgezet ik teken voor fluitekruid en koekoeksbloem op de stadswal voor pastinaak ver voor een aak die om bakens vaart…

ik kende de betovering door je ogen jij raakte diep in mij het andere land waar wij ooit verliefd hebben gelopen uren hand in hand voelde de magie die om je hing als een gouden ring waar alles anders was door de bijzondere uitstraling die jij het gaf jij hebt mij nog het meest verrast door het mysterie dat jijzelf was…

in het land van sliertige witte bewolking zonder noemenswaardig slangenpopulum [ ] moeten wij te vaak teruggrijpen naar het oude net niet aangenomen nog niet uitgewerkte soms op ge geven moment zelf ronduit verworpene het belang van banaliteit als prikkel voor kubikalisering tot gedicht het appelblauwe zeegroene dat [ ] achter ruiten luiken…

hen en het land.…

dit land, ons land.…

golven rollen uit vochtig tongend de branding zilt kussend het strand…

Waar het land de lucht kust rust ik op een weide matras van gele bloemen en worden mijn dromen verspreidt door de wind, als witte pluis bollen…

op het land op het recht op de bloemen staat ie sikkeneurig de treurigheid der wereld werkt de dood zei paulus al woensdag na kanazondag citaat uit mettenlezing bij prent van Bleker: http://bit.ly/whc04r meer info: http://bit.ly/wjQAPy…

Dit is het land waar grote mensen wonen... Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.…

is er nog een vlucht die je niet eerder maakte de thuisvlucht wellicht…

Mijn land De Dapperheid De Edelmoedigheid Mijn land is mijn hart Mijn weg Mijn huis Mijn leven is daar aan verbonden Ik draag En waag mijn leven Voor iets dat mij alles heeft gegeven Voor iets waar ik van houdt Mijn land Waar ik mijn hart aan heb verpand Is dat er nog Wagen wij nog Worden wij uitgedaagd Vechten wij Voor dat waarvoor…

Ons land... Dit is ons land de bomen op rij aan de waterkant Niet bang...…