Alle inzendingen over Gebleven hemeling

Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen... wanneer zal toch die tijd gaan dagen? Ik weet het niet, maar wil vertrouwen dat we hier samen toch aan bouwen.…

Op vleugels zijn we uit elkaar gegaan en spraken af weer naar de zelfde plaats te gaan, daar is het bij gebleven. Soms denk ik, hoe zal het met haar zijn wellicht gaat zij gelijke wegen, ook dat wij toen te pril voor liefdes vreugde pijn, het hemels blauw hebben ontweken?…

en zal de hemel in het groen mijn korenblauw aan jou gaan schouwen net als toen…

ik zag de regen vallen in het donker van je ogen nog kierde het lichte blauw een stukje hemel in het grauw het opklaren is achterwege gebleven jij kwam steeds meer in het nauw het was innerlijke kou die je verkilde waardoor je ook in warmte rilde in professionele handen kwam pas je herstel ik heb je weer zien lachen in je…

Waar is het kind gebleven dat gelegen in het gras turend naar de wolken in een andere wereld was Waar is het kind gebleven dat ontdekte en genoot van dieren die leefden in weide ,plas en sloot Waar is het kind gebleven dat steevast vroeg waarom en alles wat het moest vond het dan altijd stom Waar is het kind gebleven dat onbevangen…

we hebben de vingers gekruist elkaar in de ogen gekeken zijn daar gebleven zonder afscheid te nemen ik heb jouw energieën gevoeld in een aura van liefde de hemels bewoeld in een respectvol eindeloos genieten wij zijn niet voor elkaar geschapen in samen slapen kunnen wij als rolmodel er iets heel fantastisch van proberen te maken…

terwijl de hemel naar je lacht…

was je maar gebleven onder zijn regenboog…

heb altijd geschreven kijk naar de mensen om mij heen waar zijn mijn boodschappen gebleven de stukjes hemel die ik gretig deelde voel ik soms in een warme hand de schouderklop en tranen lees ik in verhalen uit verwaaide sporen op het strand veelzeggend blijft de stilte die in dialoog nog echoot nadat wij al lang uitgesproken zijn…

In je ogen zag ik een liefdevolle zee Uit je mond kwamen hemelse woorden Waren er maar meer mensen die dat hoorde Nu ben je weg, waarom nam je me niet mee? Ik heb geen idee hoe het met je gaat Ben je ziek of nog in leven?…

Een hemel op aarde was dat. Voor haar was dat lang zo gebleven. Ze voelde geen oorlogsverdriet en angst voor terreur had ze niet, maar plots kwam de ramp ven d'r leven. Ineens bleek d'r wereld een bende. Ze kwam in een crisis terecht. Geen plek was er zonder ellende. Paniek bleef d'r rust maar verstoren.…

buigt verblijdt de maan zich aan de hemel daar ook zij in stilte lijdt…

ik leefde zonder einde in het middelpunt op de platte aarde elke dag een nieuwe zon waar was de vorige gebleven wachtte ze tot zij weer mocht misschien was ze opgegeten aan de koepel de vastgeplakte sterren ze gaven licht bij duisternis de hemel was dichtbij onbekommerde kreukels en onvolkomen barstjes maakten schoorvoetend…

Zoek jij mij waar je verdwaalt en met liefde sporen achterlaat dan zal ik je vinden met tedere gedachten die zwerven waar je ogen niet meer omkijken en alleen maar vragen waarom de tijd onze dromen verliest als we alleen in sprookjes elkaar bereiken…

Ik herkende je niet dat stuk verdriet wat er van jou is geworden sinds we elkaar zijn verloren Je was mooi nee, nog mooier veel mooier dan mooi, dan mooi zou kunnen zijn Je prachtige gezicht leek onoverwinnelijk maar het is nu geen gezicht je uitdrukking is verloren Waar zijn die ogen die zo glommen als een zomerdag op rustige zee…

zo ineens verdwenen weg met alles dat ik bezat ik wilde nog zoveel geven alles wat ik nog vergeten had antwoorden op mijn vragen ik kan ze niet meer stellen ze is er niet ze is verdwenen ik mag haar niet eens meer bellen alles deelden we samen niets leek ons te gek ik hield zielsveel van haar maar viel keihard op m'n bek ik dacht…

Maar zo zichzelf gebleven, hè. Ik vind Haar juist nu nóg een dom, onnozel kind…

Veel liever was ik kind gebleven sprankelend als een vleugje kwik Genoot ik van kommerloze dagen want jij was jij en ik was gewoon ik Altijd kapot leken onze ruwe knieën In onze haren bengelde vaak wat gras of hooi De zomers leken eindeloos, heel zonnig Ons avontuurlijk leven was gezapig maar zo mooi We knoeiden dagelijks schromelijk met…

stom geouwehoer het oog waardoor ik kruip is blind en reeds gevallen en wentelt zich in wallen draait mij steeds een loer de mond waar ik in kijk is lippendienst verwachtend en zo tandloos smachtend dat ik hem handig snoer het hoofd waar ik door maal is duizelingwekkend hol en toch uitgelezen vol psychologisch voer ……waar ben ik gebleven…

Werd je een sterretje aan de hemel dat stralend tussen de rest ging staan? Ben jij dat witte vlindertje daar spelend in de wind? In de hemel zal ik je vinden lief kindje dat ik zo heb bemind.…

ik heb met niemand iets ik heb met iemand niets door dit te schrijven kan ik mezelf blijven dus, als ik niets had geschreven dan was ik gewoon mezelf gebleven…

ze vliegen nog de vogels die ik nooit met grote aandacht heb bekeken ze sprongen op toen gebouwen van hun aardse voeten losgescheurd bezweken de rustpunten zijn weg alleen het schreeuwen en de kreten zijn gebleven…

Gelukkig ben ik ondanks alles toch mijzelf gebleven.…

zij stond er vaak koeien vulden het landschap en in de verte lag de stilte, net achter de oude gracht een kauw schreeuwde rauw naar het schemerend boerenland het deed haar beven het voelde als sterven moeizaam draaide ze zich om stak de lampen aan en in het licht om haar heen kwamen zij: de dreigingen, het verwijten zijn vlugge…

onder de kast van vergetelheid schuilen bedrukte flarden van een onbegrensd gemis in het verlaten landschap scheurt de storm de gekwelde schreeuw aan stukken één voor één zetten we de spiegels van het verleden neer één voor één draaien we ze om we zijn nergens gebleven…

stenen zijn geruimd het pad weer vrij gemaakt maar de ravijnen zijn gebleven we jagen niet op vergezichten willen slechts de stap verlichten die we moeten gaan geen hand in hand te lang en smal om samen voort te schrijden voorzichtigheid is troef om de verwoestende lawines te vermijden we erkennen ook het samen strijden…

de grond is omgewoeld maar de keien zijn gebleven aarde lijkt weer vruchtbaar voor het zaad van eens geweten ook onkruid van herinnering schiet op in onbewerkte bodem het kent nog geen verbijstering jaagt alles tegen het harnas in ik heb mijn bloem de zon en maan gegeven haar kleur verbijstert het heelal ze neemt de tijd voor eeuwig…

Waar is het leven van de dode gebleven? Waar is de overkant? Mysterie zoals er zovele zijn. Voelen kunnen we het niet, bedenken nog veel minder. Vandaag in het Gallo-Romeins museum: waar zijn al die mensen gebleven die hier leefden 40.000 jaar geleden? Waar is het leven gebleven? Wat is leven eigenlijk? Waar groeit de liefde?…

mij nog kussen, in de hemel - de hemel, de hemel Buiten danst de storm iets vrij, het rent weg de hoek om, de nacht in die wij laten wachten We blijven nog hier in het licht van de hemel - de hemel, de hemel…

Over Kerstmis is zoveel verteld in die nacht is hij geboren steeds mogen wij weer horen van de herders in het veld Over Kerstmis is zoveel geschreven na die nacht is dat gebleven tot hemelse pracht is hij verheven engelen zongen daarbij hun lied Weer horen wij wat wordt verteld over een wereld vol geweld een wereld ook met vriendschap…