Alle inzendingen over Gedicht OR Begrijpen OR Lezen

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

En ik wilde om je roepen, schreeuwen dat 1000 gedichten dit gevoel nog niet vangen kunnen. Kende ik je enigzins dan had ik dat begrepen. Maar ik ken je niet. Wat zou ik je graag kennen.…

Witte vlinders vederlicht als tere vlammen rond het duister, ze zingen en ze dansen als bij nacht en droomgefluister maar niemand die hun lied verstaat en als de zon weer ondergaat gaan ook de vlinders vederlicht weer weg uit dit gedicht.…

Taal die gevoelens delen wil, verschuilt zich, begrijpelijk, tussen bedachte regels in. In veelzeggende gedichten. In spaties tussen woorden. In rusten tussen tonen. Daar worden talen stil. In ruimte waar liefde praat. In talen die ogen spreken. Ons lichaam stil verstaat.…

De wijze dichter schreef, maar wie nog lezen kan, leze zijn gedichten. De grote ziener zag, maar wie nog kan kijken, ziet. Wie voluit durft te leven, dooft zijn eigen vlam.…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Gedichten in dichters. Vaders lezen moeders gedichten voor, die over zaden van liefde gaan. Liefde voor het leven.…

voor het lezen van dit gedicht…

het is niet erg te verdrinken in ogen die zich eindeloos laten lezen en gedichten vol liefde vertellen tot op de bodem van de zee van verlangens…

Om te lezen Om te zeggen Om te kijken Hoe mensen Erop reageren Als de mensen Je gedichten goed vinden Dan ben je blij Je wordt begroet Je wordt beroemd Als de mensen Je gedichten niet goed vinden Dan word je boos Je zegt dan dat het de schuld is Van de mensen -------------------------- van: www.kurtdeboodt.be…

bij gevoelig lezen van echt gedicht is het alsof ik omhoog wordt gelicht weet je ik zie me dan als kolibri geheel vrij nog steeds niet afgericht…

Mijn gedichten zijn voor iedereen te lezen en te verspreiden. Plaats ze maar onder de categorie liefde voor jou en ieder. Ze gaan over jou en iedere liefhebber van zich en ieder.…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

en zij samen grijs geworden zaten samen op een bank en keken naar hun zee hun lucht was zilverblauw zilvergrijs glinsterden hun golven…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

en toch nog nu nu na al die jaren zeewee weer het zilveren zieden van mijn zee!…

een vrouw een man oud en oud zaten op een bank en keken naar de zee en hij zag en zij zag dat hun zee weer de zee geworden was…

dag mijn gedicht jouw moment gaat verloren smaak nu het lezen als eentje teveel ongelukkig de dag die voelt als genomen beheers er verdoken jouw overaanbod maar laat geen toeval ontmoediging zijn die achteloosheid voelt als herboren als morgen de dag der gedichten verdwijnt groet ik jou weer als –mijn- gedicht…

schrijf ik er nog eentje zet ik voor, mijn beste, links, rechts, een beentje en u doet mij een geste, door mij te lezen mocht ik hier wezen einde bericht net gedicht…

Het is af te lezen in ieders gezicht de tekens en toetakelingen des levens met 't ouder worden als basis gegeven door dit 'zicht', dit inzicht, dit gedicht!…

“Jonge sla” van Kopland kan ik nog vatten, van Ingmar Heytze begrijp ik af en toe een stuk, als ik van Campert iets kan lezen heb ik geluk, maar bij de meesten denk ik: , “verdomd, weer natte watten” Wanneer komen de poëten uit hun ivoren toren en hanteren ze voor ieder begrijpelijke taal of zou dat hun imago te zeer verstoren?…

Je hoeft me niet te lezen. Ik dicteer mij toch wel. Ik ben de oren van de dichter. Die verstaat mij sowieso. Mij al lezend te begrijpen vereist een warme zakelijkheid. Ik zal opstaan uit de woorden en je prijzen om je openheid: het vermogen jezelf opzij te zetten.…

jij hebt niets te vrezen ook als mijn handen beven zal jij iedere dag een gedicht van mij kunnen lezen met altijd iets dat wij als nieuw samen kunnen delen soms zijn de woorden bekend maar de context zal jou nooit vervelen dus neem mijn hand raak de vingers die ik je reik dan gaan wij wel ieder op eigen wijze de tekst al…

Een dichtbundel lezen Is als leven Met steeds een nieuw begin Is als geboren worden Bij elke eerste prille zin Is als sterven Bij elk slot van een gedicht: Een indruk achtergelaten Zoals de expressie bij het verlaten Van een oud verweerd gezicht…

Zij leest; haar ziel blijft aan de bladzij hangen. Zij laat zich leiden naar het dromenland, schier ademloos, met vonklend oog en wangen, waarop de blos der rode rozen brandt. O zomerzon! o gloed der minnezangen! Het liedrenboek ontglipt haar blanke hand. Daar heft zij ’t op en drukt, vol wild verlangen, haar rode lippen op de rode band.…

En niettemin deed ik geheel als gij, Want wat gij lezen mocht uit mij, - vóór deze, Stond het geschreven, lichtend, rei aan rei, Door de natuur, in tekens onvolprezen.…

Daar heb ik, om literair te mogen heten, een bestaand gedicht over geschreven. Ze leest toch nooit en zo mag ik me nu poëet noemen.…

ik weet dat het zomaar uit de bomen valt in allemaal losse delen het kan me ook niet schelen ik puzzel ze wel tot gedicht maar een gezicht zonder ogen of liefde zonder pijn een misdaad los van mededogen kan onmogelijk het plaatje zijn want het laatste stukje dat de puzzel completeert wordt altijd door de lezer geoffreerd…