Alle inzendingen over Gestold verlangen

ik zoek de aders in het steen mijn beitel vindt ze in het klieven gestold in koelend samengaan nadat emoties zich uit aardes haard verhieven zij verhalen hoe de schepping sluit maar in stromen magma perst de korst nog steeds haar nageboorte uit…

toen ik depressief was voelde ik elk moment dat mensen smetvrees kregen er komen gemeenplaatsen zogenaamde raadgevingen om van je af te zijn elke seconde gestolde hel die je moet overleven niet vóor te stellen zij willen je ontkennen omdat het ook hen zou kunnen overkomen…

Ik verlang naar mijn gevleugelde droom. Weg te vliegen, op te lossen in de lucht Geen rijkdom of macht zou mij meer vrijheid kunnen schenken. Ik zou vliegen zo hoog als een vogel maar kon. Het verenkleed brengt mij naar de hemel. Waar ik vlieg in de oneindigheid en mij verbaas over het gebrek aan zwaartekracht.…

Dit hart-gelag, geworpen stenen achter de gaten, als een akkerwinde met lekkende plekken, Waar het stilaan, file wordt in de stroom, van mijn opgebroken klop-orgaan, Rebellen al kleumend, voor de deur van het geestespand, het bloed gestold, in plaats van dranghekken…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Een granaatappel bestaat uit gestolde tranen van de profeet. De geloofsbelijdenis, er zijn foto's van, staat geschreven in een bladerdak. --------------------------------------------------- uit: 'Mijn vormen & mijn gedichten', 2000.…

een leeg glas op een lege tafel het zicht is meer dan het zien met de ogen op de bodem van het glas ligt het sterven van de tijd de schilder toont de gestolde eenzaamheid in vage lijnen en een witte vlek het lege glas op een verlaten tafel…

onder een korst van aangepastheid wemelen de wanen ongehoorde stemmen geven tegenstrijdige bevelen in een onderhuidse hel van onbenoemde angsten heerst de zwarte chaos uit de krater van de hersenpan erupteert de gloeiend hete woordenbrij gestolde hersenspinsels: het gedicht…

Je hartenbloed is al gestold. Vandaag keer je terug, tot de stof van moeder aarde. Morgen stijg je op als een phoenix, uit de brandende spaanders van je gedachten. Morgen zal jouw bloed, door vele harten stromen, want dichters sterven wel, maar nooit voorgoed.…

het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

misschien is hij licht van zinnen als hij klapwiekend door onweersluchten hemel en aarde beweegt in intervallen tussen vlucht en val venster en kwetsuur vliegt hij met kracht tegen het raam in een oogwenk ziet hij in het glas zijn spiegelbeeld wat blijft is een gestolde afdruk op het raam…

toen de bomen voor het huis vruchten droegen zette ze twee kistjes aan de weg: gratis perziken wees gezegend en geniet ervan in haar gestolde wereld van vroeger van toen en daar kon ze het huis niet verlaten ze kon niet weg de auto's reden veel te hard zij was te diep geworteld…

Schoonheid gestold in diepe lijnen De huid gegroefd als regengeulen in woestijnen Onder de grijze wenkbrauwbogen de ogen, twee poorten naar landkaartloze onvermoede oorden Waarin het weten - tot wijsheid geworden pijn - de glans verandert in patina met matter schijn…

De Spaanse troep, met Alva aan het hoofd, het Franse leger van Napoleon, de Duitse Wehrmacht die ons overwon, zij hebben ons geknecht, gekweld, beroofd. Maar door de Euro is ‘t ons thans vergund ze te betalen met gelijke munt.…

Door mijn nog zo groot verlangen, zijn deze sentimentele gedachten, in gang gezet. Ik zie mijn rimpelige handen, denk aan mijn grijze haar. Ach, ik moet maar tevreden blijven, we waren immers vijftig fijne jaren bij elkaar.…

Zoals zwaartekracht geen kracht is en continue tijd illusie is het fort benoemd als ik van eigen makelij: gestolde levenslust in vergelijking. Buiten dat veilig kader - en waarom zou het veilig moeten zijn - de handen zonder houvast leeg en vierend in het open veld blijk ik de ander…

Ratelpopulieren in mei Nevel in de takken Het regent naalden over het grauw meer Laat avondrood daalt met een geeuw Een vloedlijn, een zoutspoor Aangespoelde algen Een keten van gestolde stenen Gemalen schelpen Ze tekenen het slik Tot de golf breekt Een tong van schuim die alles wissen wil…

’t niets drupt als regen in de dagen en pagina’s bladeren vanzelf steeds naar de eeuwigheid eenzaamheid schrijft zich vandaag niet treuriger als toen ’k je zweeg op maagdelijk papier in steen en glas gestold mijn lachen jouw mond spreekt mij gesloten al dat wat niet te horen was, alleen.…

Maar in een gang vol koffers met gestold verdriet trok je even aan mijn broekspijp voordat ik je voorgoed verliet, nog even als altijd. O, in het weekend als het van je moeder mag kunnen we elkaar nog zien ook doordeweeks en anders steeds misschien.…

Een vertind landschap verbergt morsige schandalen verzonken in bladgerande meertjes op de oever staan roerloos diepgewortelde bomen ze brengen gebroken kleur en chaos aan het licht alleen de woorden hebben geen wortel ze zingen vloeibare slaapliedjes wat ooit gestold was wordt weer vloeibaar.…

1 in dromen van dingen die ik ooit... wist ik de toekomst destijds nog ver later dacht ik later... 2 thans denkend aan de dingen uit mijn jeugd heb ik het verleden achter me gelaten vroeger weet ik vroeger...…

Een onbestemd verlangen... naar iets dat voorbij is gegaan. Het verlangen zo dichtbij, alsof ik het zou kunnen grijpen, maar zover, zover verwijdert, van mijn klein bestaan. Ik kijk en luister, verlangend, terwijl ik daar doodstil sta. En eindelijk, hoor ik ijl maar duidelijk. De klanken van een mondharmonica.…

Poëzie Gestolde emotie Speldenprikken van tijd in een eeuwigheid Ik toon me naakt Wordt aangeraakt Aangestaard Wat is het waard? Niets om het lijf elk moment dat ik schrijf is de gedachte al geschiedenis Een vlaag die voorbij is Ik ben alweer een ander Zie hoe ik verander per woord, per zin De eeuwigheid haalt me altijd in.…

de foto een vastgelegde momentopname uitgekozen voor een gelijmde plek in het album elk van ons wrikt zich los van het gestolde gezin om het met eigen ogen te zien we kunnen elkaar niet vinden in dat licht de tijd en die ruimte zoveel werkelijkheden waarheden en zoveel wijzen van begrijpen in één afdruk…

zang dans en spel in beelden van goden gestold manshoge roerloze krijgers gehouwen in steen achter maskers wordt de geest van de adelaar gewekt heldere taal in zwarte verf geschreven het schrift met pigmenten ingekleurd vernietigde droomwereld in artefacten bijeen gegraven…

naar wat ik luister is niet het getik van jouw naald door de zoom die ik heb stuk getrapt, maar het is het geruis van jouw reeds gestold hart dat de Beethoven in mij dirigeert de zwaartekracht waarmee jij me componeerde gaf mij moed en liet de lente zien als een vaal muziekstuk op papier nu maart haar klanken melodieus al tot na zessen…

nooit schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer…

Op deze gestolde en verkilde dag vol met sneeuwbestuifde velden gelijk een eeuwenoud tableau. Houden tijd en klank voor heel even...hun bevroren adem in.…

klapperen vlerken dof in deemstering Knakgeluid van takken veelvuldig kort ontsluieren_ _ _ _ _ vlerken _ _ _ één ogenblik niet-herkenbare ruimten de ruimte is van knakkende _ _ _ _ vlerken _ _ _ _ vol Plotseling zijn vogels _ _ _ _ schrikgeschud ons tot-dingen-gestolde…

In drommen staan ze aan m'n bed ik ruik koolmonoxide de helmen even afgezet voor verse invalide de namen op mijn gipscorset blijken krassen zonder ziel vriendschap als gestold vignet op een noodlijdend fossiel waar is de onbeschreven plek op mijn benauwde pantser verlos mij van dit groot gebrek ik ben een levensdanser.…