Alle inzendingen over Geweld OR Jeugd OR Emoties

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

onze jeugd daar kwijt…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

Warm weerloos schelpenzand ligt maagdelijk te blinken laat zuigend water slinken op sereen verstild strand Het minnekozend gekabbel vertoeft nog in speelse rust warme korrels nat gekust in teder liefdesgeknabbel Als een plots vlagende bries wolken doet opzwellen de zon straf omknellen in grijs doorschijnend vlies Dan laat traag verdicht…

emoties... die iedereen herkent maar ze tonen aan iemand dat is vaak ongekend ik kan het ook niet goed voel me dan zo naakt maar weet dat het me goed doet maar hoe doe je zoiets? hoe laat je zien wie je eigenlijk bent? meestal doe ik maar gewoon niets...…

Donker, koud en kill,tranen,verdriet niet wat ik wil. Het eeuwig verlangen naar rust in mijn hoofd. Geef me de kracht die de pijn verdoofd. Ik voel me zelf zo wankelen.... En vraag me af wanneer ik val!!…

Emoties, toen ik jong was, was ik zo trots Dat ik geluk kon voelen in mijn hart als een bloem die opengaat. Nu zijn die emoties een probleem dat mij niet meer loslaat. Om elk klein ding begin ik te huilen. Mijn emoties op en top.…

Emoties vertrouwd en wereldvreemd. Ze gaan op dit ogenblik hun eigen weg. Hoe krijg mijn emoties toch weer in het gareel. Op dit moment word ik door hun geleefd. Mensen kijken verschrikt naar mijn gedrag. Emoties, hoe ga ik er mee om? Het doet mij pijn, als ik zie hoe een ieder verschiet.…

Kan niet meer vechten, Wil niet meer elke dag weer dat masker opzetten. Mijn hart huilt hartverscheurend Mijn lichaam is dood Waarom? Waarom? Ik ben er helemaal klaar mee Zoveel gegeven, maar er niks voor terug gekregen... Waarom werd het “nee” niet gehoord? Het woord “moeten” haat ik, “moeten” is dwang! Ben zo bang, ben het zat. Ik stop…

De gedachten gaan naar Alles en niets Ik zie dingen Maar het besef is er niet Ik lees woorden Maar de tekst ontbreekt Zinnen dringen niet door Al lees ik ze tien keer Mijn lichaam wil Mijn geest niet Dromen komen Maar ik beleef ze niet Ik moet rusten Maar ik ben ongedurig Ik ben moe Maar slapen kan ik niet.…

Soms is het zo moeilijk emoties te uiten dat 't beter is, ogen en oren te sluiten vooraleer je mensen kwetst.…

Overal zijn ze Ik zie ze En ik staar Ik staar alleen maar Niemand begrijpt ze Niemand wil ze begrijpen Altijd worden ze verstopt Terwijl ik ze juist zoek Ze denken dat ik gek ben Maar ik weet wel beter Ooit zullen ze zichzelf vinden Terwijl ik ze allang heb gevonden…

Emoties zetten ons in beweging. Laten ons vrijwillig kiezen voor. Voor innerlijke strijdtonelen. Voor oorlog of voor vrede. Voor wijze aanvaarding. Voor liefde of geluk.…

Zodat ik niet opnieuw mijn emoties verlies.…

Ik zie jou in lucht en leegte, verraden in intiem geweld. Ik zie, nu je ogen vol met tranen zijn, dat je je blik naar binnen richt. Zullen daar nieuwe wegen zijn? Koele golven spoelden over en dreven weg met de dromen van je jeugd. Je tijd is gestolen. Ik wil geven mijn goud, kamperfoelie en cipres.…

het decor en de afstand blijven pijnlijk aangeroerd brokstukken van emoties breken aan doodsangst die zich heeft verstopt achter mijn verdedigingslinie doorleven....…

emoties spreken ogen altijd de eerste viool dan wordt er gestreken in akkoorden die hemels heten…

Waarom is er oorlog? Waarom is er pijn? Waarom kan het geen vrede zijn? Mensen huilen, mensen treuren daarom zie ik even geen kleuren, zie ik alles zwart Maar de kleuren zijn er wel, ergens, ergens heel diep verborgen in mijn hart…

Wij zullen nooit weten wat jouw oog zag. Kun jij het ooit vergeten hoe jij daar lag. Jouw ogen glanzen niet je glimlach die ontbreekt. Er is niets meer wat jij ziet of voelt als iemand spreekt. Er is iets van jou afgepakt jouw kern, jouw geest. Je prille ik kapot gehakt niets zoals het is geweest. Voor jou is die ene man een grote…

Genegeerd, gekleineerd zonder veel woorden liefde doodgemaakt diep in mij, is mij vermoorden. Gedachten overlopend voel ik mij in mijn ziel bevrijd gedachtenindex staat voor hartverwarmende strijd. Dagelijks treft het, raakt vreemden heel bitter poëtisch vertekend gezicht, vals nostalgiegeglitter. Genegeerd, gekleineerd stil en zonder woorden…

Toch ben ik in leven gebleven ook al drukte jij mij naar beneden, want ik wist: het geluk komt toe aan wie heeft geleden.…

Wie mij aanraakt met geweld Zal voelen wat ik haat! God, kunt u mij begrijpen? Of ben ik nu net als geweld? Onderliggende emoties niet de baas Is de liefde dan al uitgeteld? Oke, ik snap U, ik zal het doen Ik zal alles pikken en keer dan ook mijn andere wang Ik snap Uw principe ook al maakt me dat zo bang Dus liefde is het antwoord?…

Ik geloof het niet, waar komt hun preek vandaan Ontspoorde jeugd die ouders niet verstaan Hen slechts met grote nitwitmond pareren Door juf of meester niet te corrigeren Volwassenheid is moeilijk aan te leren Is dat wat in verkiezingstijd nu geldt Voor 't CDA dan oorlog en geweld?…

Toen ik 12 jaar was hield ik het meeste van bossen vol beesten en van slapen in het gras. Daar staan nu huizen, want dat was duizend jaar geleden. Wat bos was en weiland is nu bebouwd en bereden. Was ik maar een kilometer lang, dan kon ik alles beter overzien en misschien verdragen, en dan kon ik mij vol behagen uitstrekken over die…

Soms loop ik 's nachts naar het Victorieplein, Als kind heb ik daar namelijk gewoond. Aan vader hand zijn zoon te zijn, Op moeders schoot te zijn beloond Om niet. Om niet is het, dat ik hier ga, De vrieskou in mijn jas laat dringen, Alsof de tijd zich ooit zou laten dwingen, Terwijl ik roerloos in de deurpost sta Om thuis te komen. En zo…

Mijn vader had twee levens. Een kort en vlammend, zonder mij. En een daarna. Mijn vrijheid was een plicht. Ik speelde in een pasgeboren luwte; wat ik voor vol aanzag was innerlijk ontwricht. Verhalen gingen onvoorspelbaar dicht en vragen ketsten terug. Ik zweeg. Als ik aan tafel zat stond er een horde hol van honger in mijn rug. Ik at.…

mijn dromen zijn weer terug het wit dat maar geen wereld meer wil worden mijn angst verdwaalt in iets dat ik niet ken ik ben al zwart je handen hebben mij verstard, het kind gevangen in schaars rood je maakte mij zo bloot met passies die me brandden je kleedde me met leugens omdat jij de waarheid brak je spookte in mijn spel…

ik heb een leven lang de lucht beschreven met het mij toegemeten licht dat seizoen gebonden was maar altijd nog iets eigens had omdat feesten toen nog de kwaliteit van het maatschappelijk gangbare hadden familie buurt en stad gebonden in regionale folklore van intens samen vieren in deze door gekleurd papier bekeken dagen pasten…

Vandaag ben ik weer teleurgesteld, voel me onbehagelijk. En als men vraagt, hoe dat komt, dan zeg ik ; Kijk maar om je heen. Er is nogal wat aan de hand op deze aarde ; hongersnood, oorlog, rampen en armoede. Die zich tot ieders woede verspreiden. Zo krijg je een wereld waarin vrede en vrijheid nog ver weg is. En er nog velen zijn die…

Ik ben aan het huilen, De tranen rollen over mijn wangen, Maar ik blijf stil. Ik ben bang dat mensen mij ontdekken. Bang dat ze de ware ik zien, Bang dat ze me een watje zouden vinden, Bang dat ze een mening vormen, Dus ik blijf stil…