Alle inzendingen over Herberg

Houtbewerkte deuren herbergen eigentijdse buren. Wereldlijke straatnamen van zeevaarders geven kracht, Marco Polo, Jan Evertsen en je kunt dromen voor uren. Natuur in statige bomen en een echte Admiralengracht. Een stadswijk met een meervoud in culturen, Je bent zo mooi anders dan een ieder verwacht.…

We zijn hier om te schuilen voor wind, regen en de storm in de herberg met het rieten dak liefde zal de kunst veroveren zeg je met een klassieke snik in jouw stem, die somber klinkt we bestellen een kop koffie met appeltaart en slagroom tijd tikt voorbij onze droom het waait nu flink buiten praat je verder, en het regent het komt met…

De wijnrode bolletjes herbergen sierlijke vuurspinnen, draaiend om feeën, wier tere ochtendglansmantels stralend schijnen. De feestdenker schept dienstbare dwergen, regeert rijk fruitland, verkent sapzeeën, dankzij vluchtig bezit van wonderrobijnen.…

U roept een eenzaam, somber man — Hij durft van U niet vergen dat gij hem zult herbergen — Bij niemand vraagt hij onderdak, hem drukt een al te pijnlijk pak — Wat gruwel is hem dan gebeurd? Zijn ziel heeft hij in twee gescheurd. Met eigen hand — met eigen hand — heeft hij zijn schoonste schat verbrand.…

hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer roerloos bij de dingen sta die ook niet bewegen geen verhaal vertellen in dit glasgevoel gevangen blijkt de bladerval zinsbegoocheling zinspeelt de zon niet op een regenboog herberg…

winteraarde lag hard en wit bevroren onder het schijnsel van een scherpe maan toen meenden herders engelengezang te horen en zijn over de heuvels naar Bethlehem gegaan Zij dachten dat Gods zoon moest zijn geboren bij het aanschouwen van een flikkerende ster en de moeder die door God was uitverkoren vond geen plaats meer in de drukke herberg…

ik een kleine kerk tegen het licht van kaarsen kon me bekoren alleen om de zegen zat ik niet verlegen en de moed ontbrak, Gods nachtrust te verstoren Een knus bordeel kalmeerde een andere hartstocht, die onstilbare zucht naar wulpse vrouwenlijven maar wat ook deze klucht niet vermocht was mijn bittere rouw te verdrijven Verderop in een herberg…

Noem mijn smoelwerk niet dement, want ik herberg hemels vocht, gebruik vooral veel Steradent en hoed je voor alle bocht. Je kunt me als bierdop laten spreken door me samen te knijpen. dan vertel ik je wijze hagepreken en laat ik het biergist dubbel rijpen.…

kan slechts nog dwalen met Mijn geest, bakkeleien met onwelwillende Spieren die mijn lichaam ongevraagd verkassen tussen pijn en een ingebeelde Schaamte, nu zou ik in graagte Willen sterven, de bewegenloosheid Ervaren met als anker de pijn klaren Uit die diepe trog die het leven wordt Genoemd, mijn silhouet is niet de Waard van de herberg…

De kluizenaar in het web leeft echt heel sober wanneer ik kijk naar de camerabeelden (vierentwintig uur per dag) Hij lacht naar de mensen die hem bezoeken, nieuwsgierig naar deze man en deze plek zonder geheimen Tien minuten lopen van hem vandaan doet de herberg goede zaken Er zijn bomen om op te zitten (de schors is ruw) In de dependance…

Het was niet voldoende: hij droomde meer dan dit droge land meer dan een herberg van verbijsterende witheid in Rhonda droomde meer dan een klank die niet de vlag uitwaaierde terwijl de rokken zwaaiden en de abanico geheimen zei: me has conquistado, nos están mirando et cetera.…

Als dát zo is, hebben de ouders van toen 't tóch niet helemaal goed gedaan, want álle ouders van tóen, die nú de jeugd van tegenwoordig herbergen, zijn tenslotte ook eens jong geweest, dus wie is hier nu schuldig aan, wie doet hier nu het meest?…

Ik mis mijn sleutelbos zoek op tafels en aanrecht nergens te vinden mijn laatjes herbergen genoeg vervangende sleutels maar het ene ijzertje dat de achterdeur van de tuin heen en weer kan laten gaan heeft zijn dubbelganger niet lastig vuilnisbakken en fietsen langs het tuinpad sjouwen over de schone keukenvloer tussen koelkast en fornuis…

Ook daar, net als toen in Bethlehem, worden er kinderen geboren in de open lucht, omdat zelfs de laatste herberg of stal door oorlogsgeweld zijn weggevaagd. Vrede op aarde, Misschien geschiedt het ooit . . .…

de ruiten de sterren schitteren over groene sparrenbomen engeltjes verstrengeld in hun haren laten dromen dat er vrede en rust zal komen voor de mensen die in hun hart het goede en de vrede wensen voor vluchtelingen met heimwee naar hun thuis dat door oorlogsgeweld vernield is in puin en gruis in een vreemd land op zoek zijn naar een herberg…

Brekend als kristal en krijsend week je voor het duistere eiland waar de rouw sluimerde in een herberg van verlangen in het snijpunt van strelingen Woelig gretig vond ik de hitte in versmolten lijven de rare paring van mogen en opgetogen happen naar tederheid Vluchtig als zand in een vuist. Jij bent bestemming en reis.…

Dit was een belangrijk voorrecht dat maar zelden werd verleend. ’t Woudt telde in 1561 twee boerderijen, negen kleine huisjes, een herberg, een pastorie en een kosterswoning. Het unieke is dat dit vrijwel onveranderd nu terug te vinden is. 'T Woudt: een onwaarschijnlijk landschappelijk sieraad. www.waterweg-westland.nl/v_applic/cityguide…

weer weg te gaan maar jij zei de winter is hier een oase van rust en stilte....voor de storm wanneer een boot soms niet uitvaart of opdoemt uit een mist van verlangen naar vrienden van vroeger om samen te lachen, te praten later....wanneer de avond valt en de nacht jou insluit omringd door enkel water, gevangen, alleen in een herberg…

-de waarheid kan geen herberg vinden- zo zie je maar weer. En ik citeer : Een volk dat een crimineel tot president kiest is een verloren volk. Syen !! ( schande )…

woedende vloedgolven beukend op hun bange dijken zonder ooit te overtuigen Soms huil ik als een dolle hond naar een bleke, wassende maan mijn jankende jeremiades sneuvelen in volstrekte stilte hun sikkel is kil en koud Maar zij zien niet dat ik een vredige spiegeloceaan kan zijn goddelijke geheimen en verrukkelijke vruchten herbergend…

Al dat geld in Sjeng zijn hand werd in een herberg goed besteed; hij feestte als een heer van stand die altijd goede spijzen eet en van fijne wijnen weet. Op het hoogtepunt van dit festijn slaakte Sjeng de hartekreet: “Wat is het toch fijn een bokkenrijder te zijn.”…

tijden zwierf een kloeke marskramer langs akker en boerenwei door grote bossen van stil dorp naar drukke stad liet zijn mondharmonica vol vrije kunst horen ongeacht of de koopwaar snel misschien moeizaam het kistje verliet ofschoon hij nooit las sprak de man al lopend tot zijn Hemelse Vader dankte Hem elke avond waar hij ook rustte herberg…

na een lange strijd zich gewonnen gegeven en ligt dwars over het bospad nog imposanter dan voorheen op mijn weg door zijn val is een gat geslagen in het hem omringende bos brokstukken liggen her en der verspreidt beukentakken vermengt met eiken en dennen alsof zij van een en dezelfde afstammen eindelijk bereik ik nat en koud een herberg…

het eenzaam maanlandschap ervaren en na een lange dag eindelijk, om een bocht, de herberg in de verte zien, waar een bord spaghetti wacht. Iemand speelt harmonica, wijn en bier is hier en donker mannenzang, me weer op een stapelbed te ruste leggen, tussen het gesnurk.…

waar zij stil lijkt te staan doet de tijd van het jaar ons even halteren wijlen wij terug naar voornemens en wensen die vervliegend vervagen in ons theater van tijd daar waar zij stil lijkt te staan spiegelt de tijd van weleer ons het weten tot begrijpen dat grenzen niet kunnen bestaan dat wij alleen kunnen sprankelen tot stallende herberg…

verontreinigd giftig bollenland De rozengracht verglijdt in de Jordaan Dommelend genieten in een echte kroeg Meedeinen op de golven van het Amsterdamse lied He daar is manke Nelis en weer eens te vroeg zwarte Piet Nog effen naar de Spuistraat Hoppe en Swart En na sluiting naar de ervaren Koningshut En eentje om het af te leren in de Oude herberg…

intermezzo in gebarsten grime murw van veil vermaak daalt de machochel af in dieper dal de danser eens luimig metgezel doldriest van kannen schuimend bier nu drinkebroer deerniswekkend in zijn zotte monoloog naargeestig spotvogellied van de burleske nar met helse lier rest een smalend doch verloren dissonant vannachter de verlaten toog - de herberg…

mossels op de stenen vallen en hese geluiden maakt de waakzaam blijvende zee die verder sprakeloos is en inzicht te pijndoend om uit te spreken vergt van de mergheldere oude vissers zonneblind ontwaakt uit een slaap met roggen en inktvissen spuwen zij kwaad en zwijgend naar het wrakkenvol water en gaan de eerste borrel drinken in de bekaaide herberg…

watervlak binnenwater overzijde wacht op avondlicht voor oeverbloem een bejaarde engel slechts vergund een avondmist in wie- rooklucht eist het hart een bedelend oog om een bedauwde vrucht ter voeding van de smart bij het laatste woord gezuiverd lot het hemeldek ge- sloten, een klagende geloken blik dankt de herrijzenis die loochent eigen herberg…

De verwarde waard weegt bij de vale herberg hun waarden. De bebaarde bard waagt op de kale berg zijn woorden. Weer werd het weer woester. Waarden werden waziger: van Woerden, naar Wierden, naar Werden: oostwaarts laverend in pek en veren, varend op pikzwarte inkt. Het harde hart stinkt. Mijn pen verdrinkt.…