Alle inzendingen over Jij weer

Jij duwde onzekerheid weg en plantte daar vertrouwen zonder te vragen naar uitleg durf jij mijn muur af te bouwen Als ik mijn deur dicht smijt vindt jij weer een open raam je wordt door liefde begeleid al gaat het af en toe best moeizaam Jij raakt mijn gevoelige snaar dat maakt mij soms verlegen en stil steeds meer groeien wij naar elkaar…

Jij bent voor mij de lieve zon, jij bent voor mij een warmtebron, een lichtpunt in de Acheron.…

Jij vertelt over de lente terwijl regensluiers kindergezichten verbergen achter schampere schijn van schuldig verlangen hink, stap, sprong, hink, stap, sprong, laten hakken op grijze stoeptegels klakken een touw draait gevlochten bochten en als inspin nogmaals de grond raakt vertel jij weer over de lente maar nu over onschuldig verlangen…

Als jij mijn herfsthuis binnenwandelt Oktober en de schemering In je kielzog. En de nacht brengt ons over vier seizoenen Tot de dag ovalen strooit over muren Wij nog slechts een duren zijn Tot jij weer gaat Mij achterlaat In een kathedraal van herinnering.…

Jij stond daar ik stond hier er leek iets te zijn het leek alsof we al verbonden waren er was iets iets nieuws jou uit mijn gedachten bannen dat ging niet jij moest het zijn maakte ik mezelf wijs…

Ik weet nog moeder vroeger als ik de slaap niet vatten kon omdat de regen aan de ramen ruiste de avond door de kamer liep dat jij kwam zitten bij mij en zacht een liedje zong totdat de slaap begon te knagen aan mijn ogen en dat heel traag een droom uit klanken steeg die ik nu nog kan horen wanneer de regen ruist en jij weer bij mij zit…

ik verzamel vergezichten en bouw een horizon waarin ik kan verdwijnen als jij dicht bij me komt de stappen zijn geteld als strand en veld zon overgoten blaken en jij weer je entree komt maken woorden dragen slechts verlaten omdat elkaars nabijheid niet tot naderen zal geraken wij leven met het nemen van wat we ooit elkaar hebben…

gehard heb jij het gered ik weet dat jij weer gaat bloeien op deze lach en zoveel talenten heeft de wereld altijd al gewacht…

Ogen kijken bevreemd met een tijdloze blik die vergeten belooft als het wachten niets bereikt en jij weer vraagt wat ik schrijf in de avond die we niet samen beginnen en waar we niets meer delen dan vreemde schaduwen en ogen die alleen maar naar ons verdriet kijken.…

weer zit bij mij zo vol van troost zo vol van mededogen.…

Die pijn hoort bij ons zeg je Nu is het voorbij en bel jij weer Maar die pijn hoort bij ons zeg ik nu Leugens heb ik allang weggegooid Verzetten tegen die pijn Weerstand bieden aan jouw verleiding Ik zeg nee met pijn in mijn hart…

Geen geliefden Zoals wij twee Eb en vloed Dat zijn wij Altijd keer jij Weer terug Naar mij…

geven zomaar onverwacht misschien dat dan heel even jij weer naar het leven lacht…

we wisten je verlaten alleen gezicht heb je gelaten op het linnenwit bergden calvarié donkerden de wolken je riep drie keer de vader aan toen was het goed een lans vergoot het water en wat bloed vrouwen legden af wat jij gegeven hebt rolden zware stenen voor het graf waar uit jij weer bent opgestaan op paasmorgen kerken mensen…

ze loopt niet meer maar danst gewoon op de muziek van buiten waar vogels pirouetjes al oefenend fluiten pas later komt verkeer in golven op gang het groene ritme duurt nooit erg lang voeten walsen als partners toeterend afscheid nemen daarna ben jij weer helemaal alleen op straat is jouw muziek eindelijk weer je…

na ruizelen en suizelen op warme zomerdagen lijk je nu toch eindelijk te ontwaken toont nog met ingehouden adem je opgespaarde kracht pas als jij weer bolle wangen lacht waait de rode stormvlag dan zie ik mijn muze weer laveren op de vlagende wind in een vliegend flaneren waarbij haren hoog staarten en je jas openslaat om krachten…

vond had ik maar een lied geschreven, dan was jij als klank in mijn oor geklommen, me geamuseerd met het applaus dat jij weer van repliek diende toen verkeerde tonen jouw sereniteit trachtten te ontnemen…

Ik houd jou tegen het licht, bekijk de lijnen van grijs naar zwart, vloeiend vormen zij negatief in een flits zie ik ogen vol liefde als een waas zinnen raken, glanzend is de afdruk, mistig de weergave, verkreukeld door verkrampte handen ga jij weer in mijn tas, die ja, waar gedachten schuilen in de vakjes, naast dat ene ...…

Het was als een roep toen jij weer in mijn leven verscheen ik had je verdreven tot ver over de liefdesgrens maar je bleef als een schaduw in mijn leven soms verkeer ik tussen twee werelden, dan blijf ik zweven zonder vleugels maar naar jou luisteren is de tijd durven te verliezen wanneer ik de woorden op jouw lippen lees golft…

Jij kunt nou wel zeggen dat jij van mij houdt maar ik zie die rare blik in jouw ogen zo’n oogopslag die ik nooit heb vertrouwd alsof jouw wereld bij elkaar is gelogen Jij kunt nou wel zeggen dat jij mij mist maar dat zeg jij alleen op dit moment als ik straks ga ben jij weer die solist die alleen zijn eigen planeet kent Jij kunt nou wel…

Alleen in mijn dromen Kan ik me nog geven Enkel in mijn dromen kom jij weer tot leven..!…

Je hebt pijn Dat stomme lichaam Waarom nou jij weer Met zo´n wrak Ik kneed je rug Je wervels, spieren Alles staat bij jou zo strak Geen dag voorbij Of je hebt klachten Soms kort Soms van langere aard Met mijn handen Wil het soms wel iets verzachten Het is altijd het proberen waard Het vaak niet kunnen Het moeten passen Omdat het echt…

ga ik helemaal voor jou zo blij jij koestert mij…

Het gaat erom wat jíj ervan vindt. Geef niet op, neem de juiste koers. Laat hem gaan, hij verandert niet en misschien wordt hij soms jaloers. Het gaat erom dat jíj weer geniet. Geef niet op, luister naar je verstand. Je gevoel kan soms bedrieglijk zijn, denk aan de voetstappen in het zand. Het gaat erom dat jíj leeft zonder pijn.…

Om te overleven onder het maanlicht van de duisternacht ben jij de eenzame mens die jij voor ogen ziet. En ook de natte druppels van de nachtelijke regen blijven dalen in jouw gehoor door het vertrouwde van de regennacht voel jij weer terug wat je verloor.…

kan jij je gevoel niet eens spellen, want zo'n dag is gewoon weer daar, soms loop jij weer tot tien te tellen, want de waarheid is zo eerlijk en zo waar, toch probeer jij uit alles het positieve te halen, al kost jou dat nog zoveel moed, liefde is met geen geld te betalen, dus doe jij de dingen zoals het moet, dus doe jij je dingen en zo…

de voeten lopen, jij houdt wegen open, verdriet om sommige woorden te vermijden, in het spoor dat ik moet missen kom jij weer tussenbeide, de pen kruipt, waar ze niet gaan kan, de twijfel krabbelt weer een ander lied.…

je kerkte nog zwartgekoust maar riemde al je leest als een ondeugend naderend lentefeest de dominee sprak dungelipt over het beest dat Satan heet maar het puntje van zijn tong glinsterde zon wanneer hij jou aankeek hij wuifde toen jij weer de kerk verliet de naden van je kousen zaten nog rechter in de leer dan de meningen…

je kijkt me aan maar je blik breekt woorden die je zeggen wilt je handen trachten scherven te vangen van wat kapot is gegaan ik kan je niet troosten jouw ogen zien een verte die onbereikbaar is we zijn gaan lopen steeds kruisen onze sporen in het zand later werd het hand in hand verdween langzaam de verte kwam jij weer terug…

je ogen waren warm gekleurd ze straalden als je keek de modetrend was blauw en groen het donkerbruine maakte je wat bleek je lippen spits gekruld door humor en een volle lach ook hier viel jij weer uit de boot men zag ze liever vol en rood parmantig stap jij door het leven je lengte door jouw genen aangegeven het schoonheidsideaal…