Alle inzendingen over Klaasje

‘s avonds hoeft zij niet meer lang te wachten nog even en de wereld is in rust als elkeen welterusten is gekust en toeft in dromen die de dag verzachten dan blijft zij hier alleen met haar gedachten haar wakker lichaam van zichzelf bewust de stem van het verstand die zachtjes sust en spreekt van hoop met haar verborgen krachten nog draalt…

Levenskracht - die van mij week - laat mij achter, roerloos, bleek; wimpert ogen dicht met dromen, waar ik zelf niet uit kan komen. Schoonheidsslaap van honderd jaar maakt mijn lichaam wonderbaar, uitgerust en opgefrist; slechts de prins wordt nog vermist… “Kom maar met je rode rozen, laat mijn bleke huid weer blozen; enkel zo kun jij…

"hai koe" zei de stier en zo groen als haar grazen was zijn extase…

poppenbordje ruitjesschortje speel je mee? theeserviesje lijzig Liesje kopje thee? autopedje ballennetje hoelahoep avondwinkel kijk ik hinkel op de stoep eerste tandje handschoenhandje Bruintje Beer een biscuitje melodietje wil je meer? was uitwringen touwtje springen op de straat niet vergeten na het eten nog de…

het eeuwenoude bos staat bloot de aarde heeft zich nu verhard is wit in plaats van donkerzwart een ijzig laagje dekt de sloot de dag de tijd is zonder kleur de oostenwind beademt kil de toppen van de bomen stil gebroken grond een diepe scheur van buiten lijkt het eenzaam koud maar wie hierin gezworven heeft weet al wat is gestorven leeft…

ik wentel in water zo warm om me heen een veilige wereld voor mij heel alleen dan duwen plots krachten mijn lijfje er uit wat mij staat te wachten is kou op m’n huid een stem: ’t is een meisje! mijn borst zuigt zich bol dan slaak ik een krijsje en adem me vol ik glibber en bibber want fris is de lucht maar…

geen zoetgevooisde verte geen hemel van satijn bekoort mij meer dan elke keer weer veilig thuis te zijn…

in golvend stromen uitgevloeid trek jij je traag terug wijl zout op zand verzadigd strand stil na-ebt op haar rug nog rust de kust der dromen tot zij weer samen komen…

een meisje speelt temidden van het koren de middag golft van warme zonneschijn zij duimt zichzelf in slaap en wordt herboren met op haar arm het lachende konijn zij streelt het zachtjes langs de lange oren en vraagt zich af of dit een droom kan zijn ze zwijgt omdat geen mens haar hier kan horen dan op haar arm het lachende konijn met knuffelen…

woorden die ik aarzel neer te schrijven omdat ik nu nog over leven zoek dat jonge takken buigzaam zijn en veiligheid van hogerhand dàt liever dan mijn onmacht geen blad verbied ik dat het valt móet aanzien hoe de tijd zich rijpt huiver duikt mij dieper in mijn kraag…

Een windvlaag veegt de blaadjes door de straat, geeft zon een baan door vrij gevallen takken; ontbloot de nerven in de stam die staat vanouds tussen de wandelende hakken. Ik slenter dromend, kramen schreeuwen luid, het zachte licht doet onderhuids verwarmen; ik laat me - met een visje onderuit - maar door het ritselen der herfst omarmen.…

gaan en komen hier en daar vloeien over in elkaar…

beuken branden geel oranje tooien zich met vuur en vlam lege handen beven van m’n koude lichaam guur en klam herfstgloed wil je mij verwarmen? neem me even in je armen! wie mij in omhelzing nam was de zon die binnenkwam…

hij is op haar zij is op hem nog staan ze samen in de keuken te minnekozen zonder rem maar toch zijn sterke handen jeuken hij tilt haar van het aanrecht af en zegt ga nog wat buiten spelen ik wil wat bakken en voor straf moet jij straks alles met me delen en met zijn hoofd nog bij haar zoet oneindig deze maat van mondjes…

tranen staan te wachten ritsen harten in een lijf het komen sterft een stille pijn een paraplu drupt liefde het hoofd dat het recht heeft gemist breekt in het kind het laatste is het sterkste blad voor altijd eenzaam in de mast een tijger vijlt zijn nagels wakker de woudreus weet de weg een zee ligt aan de overkant de oostkust buiten…

Gij komt, in uw afwezigheid thans, dichter, naderbij, dan toen dit lijf zich nedervlijd’ aan uwer zachte zij. Geen lust maar louter liefde, schat, doorstroomt en warmt mijn ziel; sinds hunker deze diepte mat ‘wijl ik in armen viel.…

het vergezicht was niet slechts voor mijn ogen een regen boog zich vloeiend voor de zon de spreeuwen lintten sluiers langs de hemel en zweefden zoals ik geen leven kon de wolken dreven weg in paarse tinten en achter hen azuurde firmament de hemelwind verlichtte avonduren en stilden dichters eeuwig dit moment…

je stem je zin je mond je woorden - hoe heb je mij ontregeld en verward - je houdt me vast in onbewegen ver van verlegen min-streel je mijn hart…

de mooiste hof die ik niet ken breng jij mij dichterbij ik zomer in je sterke arm de liefde zont en zint mij warm jij kust ik lust er pudding van ik proef en hoef niets anders dan het fruit dat uit jouw gaard ontsproot en ‘s morgens rijp rust in mijn schoot…

mijn hoofd ligt zwaar tegen je borst en zuchtend zwijg ik ogen dicht mijn handen rusten rond je zij ik hoor het hart dat ritmisch klopt jouw adem sust mijn lust aan kant gerust toef ik in dromenland…

om hier in huis te staan het licht terug te geven te spreken van het leven van leeg te mogen gaan maar ook weer vol te worden als bekers en als borden te delen brood en wijn en niet alléen te zijn…

de reis het einde waar naartoe het stof de mensen massa moe wanneer ik vreemd beneden sta en dan omhoog mijn oog opsla hervindt mijn voet haar vleugelkracht: ik zie dat iemand op mij wacht…

wakker gekoesterd de streelzachte huid van een slapende baby met het leven verwarmen en in liefde omarmen…

mijn merel van de laatste maart die in de verte fluit hoe draagt jouw zang al levenslang ook mijn verlangen uit…

de wind de wind ik kan haar niet aan maar moet je met haar laten gaan dit zaad in geen vuist vast te houden met liefde gezaaid in mijn grond ik moet je met haar laten gaan en oogst nu reeds de eerste traan kom op kom op wees vruchtbaar daar waar jij bloeien kunt…

zij zoeken zeldzaam lila langs eeuwen schelpenstrand het blauw gevuld met meeuwen zo wit als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren…

ik heb je lief in mijn armen mag je draaien mijn lichaam volgt je en ik voeg me naar je lijf ik hou je vast omdat ik weet dat je weer gaan zult wanneer de vogels fluiten om een uur of vijf mijn voeten tasten langs je tenen en je kuiten mijn vingers strelen al de zachtheid van je huid ik voel het ruw en onaangeraakte…

wat speel je voor spel met mijn zinnen penseelzacht je tong op mijn huid zo teder voorspel je het minnen zo zeker komt deze droom uit…

op de grens van eb en vloed delen stromen zout en zoet op de grens van vast en vrij helen dromen jou en mij…

de lange nacht sliep niet genoeg het licht ontwaakte veel te vroeg en regen striemde ruiten het koude lichaam weerloos bloot aan zwaartekracht van ouder lood mijn binnen wil niet buiten…