Alle inzendingen over Kopland

Intens verlangen doe Ik ernaar een rivier Te zijn - niet Geremd door Allerlei vermoeiende Beslommeringen - En zijn gewoon zoals zij: Te kunnen komen Zonder het verlangen Te blijven - en te Kunnen gaan zonder heimwee…

Ben je ingestort?, Vraagt ze oprecht Gemeend Is dood willen Ingestort genoeg? Vraag ik als antwoord Waarover zwijg je?, Vraagt ze dan Wat heb ik te verzwijgen?, Vraag ik mijn antwoord Ben altijd open geweest, En dat weet je In vriendschap opgedragen aan Jannie Jansen…

Ik sta op de grens van de waarheid Maar nog in het grensland Met links grazige weiden En rechts de roodverbrande resten Van wat waarheid had kunnen zijn Als niet de bedrading van mijn gedachten Was doorgebrand, gedachtenstroom Die zichzelf electrocuteerde En die er voor gezorgd heeft Dat ik wel mezelf, maar nog niet De universele…

Sla, jonge sla Kopland zou janken mocht hij -naast mij- kijken naar de lege bedjes in de moestuin van mijn pa sla, jonge sla uit de volkstuin van mijn pa werd een kropje kleiner gemaakt door de uitspraak van het Hof alleen Zaad met een Europees certificaat of een torenhoge boete wanneer u zelf aan ’t kweken slaat lust u nog peultjes…

(Kopland & Komrij) Twee dichters van stand Voorgoed op hun voet- stuk Hun mooie woorden gevat in band Mannen met hersens Een goed gevoel voor taal Dichtkunst dus van de bovenste plank Twee wijze en ou- dere mannen.…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht.…

Terwijl ik me Te rusten leg in Het huis van mijn Dromen treed ik Een ruimte binnen Waarin het ruikt Naar vochtig linnen Verdrogende inkt En eindeloos heimwee…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is met Geen pen te beschrijven Zo ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi…

Geboren worden Om dood te gaan Is de enige Zekerheid die Mij is gegeven In de spanne die Mijn leven genoemd Wordt - zo is het Nou eenmaal, het Is niet anders, Laat het dan maar Zo zijn - onontkoombaar Verlies waarmee ik Moet leren leven…

Brief aan Rutger Kopland bij het lezen van De stem van een cello uit 'Wat water achterliet' Beste dichter Het oergeluid der cello kunt u vinden bij het baren van een kind en bij het windloos voelen. Denk toch niet aan jaargetijden: klinkt de herfst van tessi- tuur dan lager dan het zwoelen van de lente in uw oren?…

*voor Rutger Kopland…

Ook ik, geef het toe, ben snoeihard, als het moet, het hele jaar door vaak buitengewoon bot, maar zo lang stil staan bij een gedicht van Kopland, geschreven in een vloek en een zucht, doe dat mij niet aan, dan schiet ik vol, ga ik kapot!…

Als Kopland zingt van het trage land en lieflijk dicht van bomen en dieren, dan voel ik me vaak met hem verwant wanneer ik slenter langs droeve rivieren. Of neem dan verlaten huizen, een oog dat valt op behangpapier, gekruld door tijd en tochtige kieren een muur die fluistert van kindervertier.…

Geluk is zoals Wij ons de herinnering Herinneren, En zoals de Herinnering ons herinnert: Tijd die zich Uitrekt en Daarna weer Invouwt Moment van vluchtige Weemoed die zich Nestelt in ons Brein, die een luikje Is dat ik naar Believen kan Openen en Daarna weer dichtdoen Om te voorkomen Dat ze er Met mijn verstand…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Reikend naar jouw hand hangt de mijne in de lucht – als een afscheidsgroet.…

De oude geit staart naar mij en ik besef dit -- is wat afscheid is.…

Ik vermoed een koe in de wei 's avonds laat, daar -- die zwarte vlekken.…

Die boven het Omhulsel uitstijgt Dat jij niet Meer bent Die boven Jezelf bent Uitgestegen - Klaar met het Lichaam waar je Niet meer in woont…

Hoe vaak heb ik niet Terug verlangd naar het huis Waar ik geboren ben, Waar ik ben opgegroeid En waar ik man ben geworden - Elk hoekje trekt me nog, Elke naad, elk klein Scheurtje is me nog eigen - Nu ben ik er weg, Woon er al jaren niet meer, Maar vandaag kom ik nog één keer terug Terwijl anderen er al heel lang Hun thuis…

( als antwoord op het gedicht Wandeling van Rutger Kopland ) we wandelden, verwondering alom deze schoonheid die bloeit hadden we niet verwacht, dat groen zo groen kon zijn en dat de wereld lacht in het fluiten van de bomen we praten niet, dit zou de rust kunnen verstoren ik vang haar blik, het lijkt alsof de liefde groter wordt als de aarde…

Met jou op de hei, berkenboompjes in de mist – een vluchtige geur.…

doorgrondde zijn lijden En probeerde de pijn ervan te verzachten Met medicatie maar zeker ook Met je oogopslag en je stem Wilde je sturing geven aan zijn gedachten Opdat verder leven mogelijk moest zijn In waardigheid en met menselijke waarde omkleed En was jij een psychiater die er werkelijk toe deed Opgedragen aan dichter Rutger Kopland…

Op de fiets gaat alles wel langzaam maar toch nog behoorlijk hard. Wie heel goed luistert aan een stilstaand horloge hoort een zacht tikken. Waar blijft de tijd? Om daar over na te denken hebben wij het zwerk. --------------------------------------------- uit: Alles op de fiets (1979)…

Door het park gewandeld en hier blijven staan waarom, nou ja, we weten van elkaar waarom, allebei denken we: jij jij bent het hier blijven staan om die ander aan te kijken, te kussen. ------------------------------------------------------- Uit: Over het verlangen naar een sigaret, 2001.…

Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.…

ook van wie je het niet meer ziet, het nooit meer zult weten hoe het was, uit de resten van plooien en rondingen, het skelet van polsen en enkels, dons en slijmvliezen, woorden en zwijgen, uit alles wat er over is, het gewone, blijft alleen de vreemde zekerheid van dat meisje dat er niet meer is. ----------------------------------…

Herman*, ik had je nog een kaart willen schrijven, zo'n lullige ansicht, voorzien van een grap over, nou ja, je weet wel waarover, maar ik hoorde dat je al dood was voor ik een grap had gevonden. Ik leef nog, ons gesprek is niet af, maar ik leef deze laatste dagen gebogen, over woorden die ik doorstreep, weer opschrijf - Waar hadden…

De grazige weiden, de stille wateren, ik heb ze gezocht en inderdaad gevonden, ze waren nog mooier dan mij was beloofd, prachtig. En in dit liefelijk landschap de zoon van de maker, aan een boom genageld, maar geen spoor van geweld of verzet, alleen maar vrede, rust. Zijn lege ogen kijken het landschap in, om zijn mond spelen…

Waaraan het geluid van een cello doet denken de cellist Widlund vertelde me dat er in dit instrument iets huist - een stem een al heel oude stem waarnaar je zoekt als je speelt en die je herkent als je haar vindt misschien is het dat waarom ik moet denken aan de oudste geluiden die ik ken, zoals neuriën, zingen, kreunen, huilen en ook…