Alle inzendingen over Korenbloemen

Op de terugweg stapt hij af, zet zijn fiets op de stander, loopt door de velden met hoge passen, ontloopt tussen prikkeldraad de krassen, springt lenig over modderplassen, bukt zich en plukt kamille, sigaren, korenbloemen, aren, goudsbloem en grassen.…

tussen de klaproos en de korenbloem stond ik te wuiven als graan gedenk mij wanneer de halmen rijpen of als de leeuwerik ten hoogsten hemel stijgt aanhoor de elegie van pijnboom en plataan denk hoe ik was genegen het zachte oeverlis onthou de vuurdoorn de zonnebloem de goudenregen en... liefste...…

Jouw hart is gesmeed in de kleuren van de lente Jouw ziel is bereid met alle zomerse ingrediënten Jouw haren blozen in de zachte stralen van de zon Jouw tranen gedijen in de dauwdruppels op het gazon Jouw ogen stoeien met het blauwe van korenbloemen Jouw lippen kruiden de geuren van al het groene Heb ik jou al…

hart het kind deelde zijn dromen het liet de woorden vloeien wist van hun onmetelijke kracht moedig kind van de vrede je naam reisde over de wereld toen je zweefde tussen leven en dood en nu het andere huis dat voelt als een groot leeg huis maakt het verlangen het heimwee naar de schitterende vallei bijna ondraaglijk ongebroken korenbloem…

Het zwijgen staart onthutst naar koolzaad stilte vlak voor de kraag die genezijde afsluit van een ondoordringbare mist ik mis het doordringen tot de einder waar haar schaduw slaapt in een gemis aan korenbloemen en madeliefjes pluizende paardenbloemen en sporen van een trein brengen mij bij haar zonder lawaai en loopschoenen die rust…

Korenbloemen Klaprozen Margrieten Ze zit zichtbaar van de kleurenpracht te genieten… De wind speelt met haar lange lokken en wappert met haar zomerjurk. De zon schijnt volop Ineens staat het meisje staat op… Ze rent naar huis terug, De bloemen moeten naar mama, en vlug!…

zijn wij de stukjes leven die we samen genoten door ons drukke bestaan al vergeten ik bied ze je aan voor een lach in herkenning jij hebt die korenbloem ook zien staan in het warme veld waar wij wilden verdwalen en samen de tijd vergaten waar liefde zomergeel kleurde een open plek die naar liefde en nectar geurde weer even terug…

Hij koos de kant van Kloos, heer Woordeloos want Willem was een Tachtiger van woorden kunstenaars die dichten over roos en korenbloem in zonneweiden en sonnetten als van Perk uit de antieke doos Maar hij maakt zich er als Jantje van Leyden licht van af, 't is zonde; ben ik boos?…

De roos, tulp, margriet, narcis, leeuwebekje, heide, lelietje van dalen, klaproos, anjer, madeliefjes krokussen, de korenbloem. Niet allemaal ruiken ze lekker. Bij voorbeeld de anjer ruikt niet zo lekker als de roos. De lelie van dalen ruikt erg lekker. Veel en veel lekkerder dan de anjer.…

vrij maar als ik omkijk is de echte wereld te dichtbij ik ben geen schaapje in de kuddes die hun tijd vergrazen onder bazen en steeds mekkeren het is knudde ik wil spelen en me niet vervelen in het kant en klaar van een omgeving haat het voorgekauwd gebaar geef mij een bloementuin daar zoek ik jou in groen en blauw van korenbloem…

zacht buigen witte vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente…

De lucht kleurt zich zeeblauw boven de zomerse korenbloemen Arbeiders ploegen de aarde Bijen laten zich vrolijk zoemen In de verte klinkt onheilsgeronk van duizenden vliegtuigen Niets zal na vandaag hetzelfde zijn en valt als een kaartenhuis in duigen De lucht kleurt zich zeegroen Met hakenkruizen vervuild Het oorlogsgeweld is begonnen…

( voor mijn broer ) ze zaten precies voor het schilderij het was ze niet opgevallen ze kwamen om een drankje te nuttigen zelfs toen de foto werd gemaakt zagen ze het later pas het schilderij op de achtergrond wuivende klaprozen in een uitgestrekt veld een enkele kerstboom blauwe korenbloemen het enige wat er aan ontbrak was de Adelaar…

dwars door de dag onder een korenbloem blauwe lucht dichtbij de aarde fietst het kind de wind geeft het vleugels voor deze wervelende reis dichtbij de aarde fietst het kind de klaterende regen stort zich met met overgave neer dichtbij de aarde fietst het kind het vliegensvlugge avontuur eindigt abrupt in een schrijnende ontknoping…

Ik adoreer u Vrouwe, uit schuim geboren schoonheid, uw godinnelijke lichaam is een lust voor mijn oog, uw stem klinkt als een korenbloem, uw streling kamperfoelie, papaver uw geur. Aphrodite, laten we honingkoekjes delen, gedoopt in zoete wijn; U bent mijn Godin als ik uw Hephaistos mag zijn.…

We waren gelukkig in die tijden nog nooit hadden we oorlog gekend we waren kinderen zonder lijden zelf waren we koning, keizer of regent De sloten waren onze zeeën we verloren geen enkele slag pepermunt braken we in tweeën veroverden de wereld met een lach Nu de helmen door de halmen glijden de korenbloemen sterven in het vuur en het bloed…

strooi ik zand in ogen die graag kijken laat ik te veel blijken dat de blauwe korenbloem zich eenzaam voelt in het groen vervluchtigd is het zaad waaruit ik wortel schoot de ouderplant is dood zaailingen uit onze schoot ontwikkelen hun eigen loot soms woeker ik als onkruid tussen rozen belemmer nooit hun groei bewonder slechts de kleuren…

Op halmen wieg'len statig korenaren Hoog boven paarsig-blauwe korenbloemen; De koekoek zit zijn eigen naam te roemen, Zich diep verschuilend in de dichte blaáren.…

Moeder natuur schenkt wijze woorden Waarin de eenvoud van het leven ligt Natuurvriendelijke oorden Hier wordt de essentie van het leven belicht Je leeft er om te geven Waarin je korenbloemen mag beleven Op waardige akkergrond Waar zich zeldzaam onkruid bevond Je voelt je er thuis De zon, de wind en een meegedragen pluis Je beleeft het…

Het haverveld is van papavers rood, Van korenbloemen blauwt het hoge koren, De ijsvogel flikkert over gracht en sloot waar hennephaar bloeit, Gele naast de ivoren.…

moeder aan luistert, is heel gehoorzaam haar onschuldige onbevangenheid ontwaakt de herinnering aan mijn kindertijd heimwee naar dat pertinente rotsvaste geloven in alles wat volwassenen je beloven ach, was ik nog maar dat kind van toen wat zou ik dan allemaal nog doen dagdromen nemen me ijlings mee ik bouw zandkastelen aan zee pluk korenbloem…

duizend bloemen zal ik voor je plukken witte margriet ga ik voor je zoeken door de velden loop ik langs de bermen rijd ik met jouw bruidsschat in mijn hand duizend bloemen raap ik bij elkaar het is niet te veel gevraagd om te speuren naar de blauwe korenbloem in de akkers vergaar ik schoonheid voor jou alleen duizend bloemen zo veelkleurig…

zwaait goudgeel verlangend zich te mogen geven aan omringende grond en landen van het Westen damp uit zwaar geschut geeft de aren kwade reuk angst voor verderf en schokkende vragen doen alle akkers beven hun bestemming wordt beloerd door spokende draken tussen de halmen die vol spanning wachten scheppen felle klaproos en glanzende korenbloem…

weer heb ik mijn sandalen aan blotevoet al heel mijn leven alleen bij jou hield ik mijn sokken aan lees de aren van het veld dat anderen voor mij zaaiden de oogst is al geteld mijn bundel zal geen opzien baren maar ik vond jou mijn blauwe korenbloem nog niet gemaaid en koester je in opgaand groen hoor de woorden van de abt zacht…

haar heen niemand had de toegang tot het slot van haar vervallen deur verfrommeld blik, kapotte krik gescheurde houten planken ik zag haar nooit, mijn hart doorboord door pen en schroef ik zocht steeds naar een opening sleutelde slaafs aan ieder slot ze had er meer dan één geërfd zo naar het scheen ik wilde wandelen in haar tuin vol korenbloemen…

blauwe niets En peddelt onverstoorbaar op haar fiets Een e-bike, daarmee komt ze snel vooruit Ze trekt zich zelden aan van enig teken Om achterwaarts te kijken hoe ze 't deed Vertel haar niks, zij rept zich naar de meet Voor beste stuurlui is ze nooit geweken Maar wijzer wordt ze niet van dat gerèn Ze vliegt maar tussen 't blauw van korenbloemen…

zuigt zich vol en waait verwoestend door de hagen, waar slierende mussen mij kwetterend belagen, schelden we naderen de zee waar westenwind ons toespreekt, vloed komt verder als het zand bulderend wordt toegesproken ik wrijf in mijn ogen en open een dialoog als we gaan liggen achter de oude dijk zachtjes zalft zij door mijn haren plukt korenbloemen…

De hei bestaat niet meer, er zijn nu korenvelden, waar zelfs geen korenbloem, zich meer mag melden. Hoe heerlijk was die tijd. Ik zou het haast vergeten. Er groeiden later zoveel and're bloemen, maar nooit zo lieflijk en zo schoon, als 't blauwe bloempje, uit mijn kindertijd.…

Het helder vermiljoen van klaprozen tussen het koren; de druivenplukkers voorover gebukt in de 'rode wijngaard', werkend na het ochtendgloren; een stilleven van rode rozen in een vaas; of een rood-oranjeachtige zon, groot op de achtergrond tijdens een bloedhete zomerwaas; blauwe korenbloemen tussen het groen accentuerend op de voorgrond tegen…

Drie droppels liet hij vallen Beneden op de aard,- Drie mooie kleine dingen Zijn daar altijd bewaard: - De eerste viel in 't koren, Dat werd een korenbloem, Die bloeit in 't blauw naar boven, Dat is haar grote roem, De tweede viel in 't heikruid, Dat werd een heikapel, Die vliegt altijd naar boven - Veel hoger wou ze wel.…