Alle inzendingen over Koud, zo koud .....

Heel even was de hemel daar woordloos sprak liefde de taal van morgen ongebonden vrij kun je niet bezitten nooit bezitten mag liefde vrij zijn of is verbondenheid zonder ziel eenzaamheid kan houden van de schreeuw verstommen van verlangen naar jou koud, zo koud ...…

, zo koud ....…

Ze voelt zich Koud Ze voelt zich zo koud Ijskoud... Kouder dan het koudste koud Zo koud. Koud tot op het bot. Kleding, dekens, kruiken Nutteloos! De kou heeft haar ziel Meer en meer raakt ze bevroren Onomkeerbaar bevroren Bevroren en omringd door kou Omdat ze zich ooit liet smelten door jou...…

In het ritme van de trein ben ik vertrokken Volle zalen, powerpoint en koffie koud Zo koud, uit de automaat gekomen Ik die hier zit dag te dromen Groei zo langzaam oud Grijze sokken…

De zon schijnt vrolijk door de ruiten, verwarmt mijn koude handen. Koud door de koude pen, waarmee ik schrijf. Het zijn nu koele woorden die ik opschrijf, uit een hart vol droefenis, door iemand die er niet meer is. Een die ik nu zo node mis. Iemand die mijn hart verwarmde, mijn hart dat nu zo eenzaam is.…

'Zo koud, zo koud'. Mijn vader sprak met hese stem en legde zijn handen op de hare. Alsof hij warmte wilde stralen in het dode lichaam dat zijn zonen baarde. Haar als uit steen gehouwen hoofd nu stil. Het grijze haar gekamd. Ogen dicht en oude handen, met blauwe nagels nu, na vijfentachtig jaar verkrampt. 'Waar zou ze zijn?…

veel lijkt nog hetzelfde de bomen van mijn bos zijn leergierig als voorheen hoeveel stappen noem je ver weg hoeveel dichter kun je bij eigen woorden zijn passen kun je meten afstand ook maar afwezigheid niet deze winter wordt het koud te koud om te lopen, zonder een moment om bij stil te staan niet in het voorbijgaan ook niet na…

ik schreeuw het slikken de grond trilt traag, woord voor woord koud, zo koud -stop- het tikken oh mijn god mijn hart slaat terug waar blijft de dood -adem-…

Het was koud, zeer koud, maar ik wilde een glimp opvangen van de zon, want ik had het nodig. Hoewel ik met mijn gedachten bij het coronavirus was, werd ik toch een beetje blij. Zon, blijf zoveel mogelijk schijnen, want ieder mens kan het nu zeker gebruiken.…

, twijfelachtig koud…

het was koud, bar koud we hadden niets om te stoken de oorlog had alles opgebrand we zaten ondergedoken kolen waren niet voorhanden hout was een schaars goed onze kleding was versleten hoe houd je dan nog moed dekens mochten haar niet baten kleine Elske stierf, mijn zus vader hakte in de grond een gat en ik gaf haar een laatste kus…

het is soms zo stil stil om ons heen soms is het zo koud zo koud om ons heen soms praten mensen zo hard en gemeen soms lieverd soms val ik naar beneden kan niet bidden vind ik geen redenen soms wil ik helemaal niks alleen maar stilte vind ik redenen in overvloed soms is het donker maar toch komt het licht soms liegt de wereld…

Op een veld zo ver dat niemand kent ging een kleine blauwe vogel dood bij het vallen van de nacht, koud zo koud Alsof zij zijn dode lichaam begraven wou zaaide de hemel sneeuw zonder geluid, hoog zo hoog Een man is op weg gegaan naar huis of geluid van een onbekend dorp hij droeg een sluier, wit zo wit En tenslotte toen de ochtendzon…

Mijn borst voelde koud, erg koud, het tintelde in mijn linkerarm. Thuisgekomen zakte het wat weg, 'k voelde me weer goed en warm. Toen de nacht en die fatale ochtend, (9 februari 2006, 07.00 u) ik ben als ware aan de dood ontsnapt. Na een dodenrit met gillende sirenes heeft een kundig arts mij weer opgelapt.…

haast naakt, lijf aan lijf vergrendelt magerte hun nachten betonschaduwen verschrompelen de dag, zoeken een plek om te ontlasten zij fluisteren de honger muren toe, vijf aan vijf hun pols klopt nauwelijks ramen enkel een zwarte mantel van sneeuw en een homp oud brood waarmee zij het ontbrekende kussen delen en waarin ze zichzelf…

2014 gaat de boeken in, als het warmste jaar, het scheelt maar liefst een hele graad gerekend over het hele jaar is dat eigenlijk helemaal niet raar! Dat de sneeuw zich minder laat zien, is voor de een een lust, voor de ander niet, dat is dan degene die een pak sneeuw zo ontzettend graag van dichtbij ziet. Natuurlijk niet de hoeveelheid…

Ik heb het zo koud.…

Macaber bevochtigd beeld door geijzelde lenzen star en voortvluchtend gevangen in grenzen. Dood maar toch levend roven, nabij sterven is hier een vuist met afgekloven vingernagels. Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee…

Zul je ooit nog beseffen wat je me hebt aangedaan. Dat je jouw eigen leven verkoos en mij in de kou liet staan. Ik was nog zo jong maar dacht alles te weten. Het tegendeel bleek waarna mijn zelfvertrouwen uiteen werd gereten. Daar stond ik alleen, in een wereld zo groot. Met kleding aan maar eigelijk bloot. Onwetend wat er ging komen, met…

de zonnestralen schijnen het verwarmt je lichaam niet zal ooit de kou in jou verdwijnen of bereiken de stralen je niet je lijkt wel bevroren koud als een blok graniet niks kan je nog bekoren je ogen donker als antraciet ooit zal de warmte je ontdooien de stralen om je lichaam glooien…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

je oogt roestig vandaag en de wind is op collectetoer hij neemt alles tot je naakt en breekbaar de lente tegemoet rilt…

duistere schimmen in koud hout kraken kraaien de heldere nacht…

Woorden vallen als fluisterende sterren in duizend ijskristallen uiteen wachtend op lang vervlogen liefdes die restanten van warmte met zich mee dragen wat bezielt de mens te verblijven in een dergelijk oord waar lichtstralen wangen breken beukend in de wind het menselijk kiemen onmogelijk gemaakt doch geboren zijn in dit helse oord is…

kille wind wervelt motsneeuw emotie breekt in ijzige tranen hagelbollen…

Oostenwind maakt de dagen guur en koud zij schrijft met ijzige vingers ik ben koning winter`s heraut.…

stroomt een zandstorm droog en gevoelloos Je lippen kussen koud Je hand raakt de mijne niet Je lijf schreeuwt de waarheid En ik blijf maar kiezen voor je woorden…

Het is mij om het even wat jij van mij denkt of voor mij voelt al zie je mij niet staan voor mijn part vlieg je naar de maan het ga je goed mijn hart heeft eindelijk ruim baan…

December komt er aan het is al koud in de stad aan den lijve voel je dat minder woorden meer gehaast weer de laarsjes aan weer de mantel aan sjaal en hoed wat een beetje winter al niet doet…

je vervaagt zoals voorheen in het onvermogen om het praten te bevestigen maanlicht wordt onherkenbaar en ik zoek niet verder meer naar overlevenden omdat hun bleekheid mij op knieën laat vallen hoor je mij in losse schaduwen de kerkklok galmt nog sterflijk na…