Alle inzendingen over Laatste vlucht

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…

en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

Voordat iemand of iets de vlucht verstoorde, Waarna het vliegtuig wel leek uitgevlakt Was er met de bemanning nog contact, Historisch worden dan de laatste woorden. Niet dat het nabestaandenleed verzacht, Maar het is haast symbolisch: ‘Goede Nacht’.…

in de baan van de laatste zonnestraal dansen de stofdeeltjes hun dodendans nog zijn ze zichtbaar voelen ze de warmte de kilte nog even ver weg dan komt de kou steeds dichterbij de zon verdwijnt de stofdeeltjes zijn weer onzichtbaar ze verlangen terug naar de zichtbare acceptatie van hun zijn tot ze moeten vluchten…

ballon en dan plots bloedmoe gevochten stroomafwaarts terug naar de ongekleurde wereld verlopen vlucht blind botsend tegen ieder raam uitgeput verslagen leeggelopen overgave de laatste zucht…

sluit een sierlijk vaarwel uit maar een aanloop bevrijd je van al het aardse gedoe nu je aan één stuk 13.000 kilometer over eindeloos water van de grootste diepste zee vliegt uitgeput en licht verdwaasd misschien strijk je in Nieuw-Zeeland neer 4Blue Blue Red and White poëtische magie schiet tekort als ik je mysterieuze vlucht…

Een laatste berichtje aan een vriend Een briefje voor mijn vinder Hebben we dit verdiend Is mijn ziel straks als een vlinder Het laatste maal met familie Straks voor altijd verdwenen Nu de laatste keer dat ik ze zie Een laatste liefdevolle blik voor diegenen De witte kolk komt dichterbij Geen weg meer te vluchten Geen beweging…

De zon zakt langzaam in een gouden vlucht weg achter gindse bomen; reeds heeft de koelte van de avondlucht haar rechten hernomen. De laatste stralen op het veld trachten te ontkomen, zij worden echter uitgeteld en hun krachten hun ontnomen. Aan de einder wordt het laatste vuur gedoofd door de avondkilte.…

uit mijn laatste raam kijkende zag ik al luisterend naar het wegsterven van hun klaagzang traag zwarte vogels vliegen over grijs betegelde akkers waarachter ze verdwenen in een hels avondrood al wachtend op de volgende vlucht tank ik mijn laatste glaasje diesel klop mijn pijp en sluit alvast m’ n luiken…

Ik stond laatst op het vliegveld in de rij: bevraagd, gecontroleerd, gescand, … gezucht … Dat alles duurde langer dan de vlucht. Tel daar de schaamte voor het vliegen bij. Nee, dan de trein die ik nog wel eens pak; je schaamt je enkel maar voor het gemak.…

Een vlucht metalen meeuwen komt vanaf de zee naar land zwevend boven kilometers strand bewaken zij de mensen daar beneden. Want vol haat en wraakzucht bulderen de megaleeuwen de kamelen van hun stuk dictatuur geeft laatste stuipen wanneer komt toch dat geluk?…

Al die mensen vluchten voor geweld, al die mensen sneuvelen zijn nog niet geteld. Al die mensen waren op zoek naar een veilig thuis, al die vluchtende mensen komen nooit meer naar huis. Al die mensen, op de vlucht, zijn verdronken en dus: is de vlucht ten einde. Het vluchten is voorbij…

Iets kleins dat groot wordt: je ziet een schroefje liggen – dat ergens ontbreekt.…

dans met mij rond bomen in de bongerd hou me stevig vast ik wil niet vallen zoals een appel van zijn tak dans met mij tussen vogels op het plein proef me hier en nu onder een zomerregen van roomwitte lindebloesems dans met mij tot de laatste zwaluw vlucht…

Dit was haar laatste nacht, wist zij ze voelde haar smart tot op het bot Morgen, meende zij, is het voorbij ik vlucht immers voor het noodlot Morgen is er geen toekomst meer misschien treuren zij zelfs om mij Maar ik wil weg, ik kan niet meer ik wil sterven, dan is alles voorbij Vannacht wordt mijn laatste nacht wellicht volgt er een afscheidsbrief…

Vluchten kan niet meer heeft geen enkele zin vluchten kan niet meer zij komen er niet meer in Waarom zou je vluchten waarom zou je niet in je eigen land blijven daar ben je toch het beste af je laat je toch niet wegdrijven Je moet wel erg hopeloos zijn wanneer je jouw thuisbasis verlaat voor altijd uit je vaderland een zekere toekomst…

jaar na jaar na elke vlucht legt ze zich te ruste met een laatste zucht om volgend seizoen weer voor de hemel te kiezen zolang ze nog vliegen wil kan ze niet verliezen zolang ze nog kan en haar leven geeft blijft ze doorgaan totdat ze haar bloem gevonden heeft…

De laatste mens wandelt op straat, de straat vlucht met hem mee. Wat enkel nog bestaat is de actualiteit tot amusement gemaakt. Ze regeert in huis op ieders scherm. Straks worden zeker ook nog de kijkers uit henzelf gejaagd en prijken zij nog alleen als cijfer.…

Ik wilde slechts ontsnappen maar wist niet waar ik moest beginnen. Geluiden van klinkers vulden deze lege morgen waarin ik niets dan blauw zag. Een droom die geen droom was, onzichtbare vlekken die een onuitwisbare indruk achterlieten. Al gaandeweg dreef ik de stilte voor me uit en daalde af in de lange nacht.…

Een beroofde kinderhand, Eindeloos wreed, Het kijken doet zo zeer Een inwendig gezicht, In de nacht verborgen, Mijn hart gaat onbedekt dicht Een knagend visioen, Achterwaarts lopend, Mijn slaap wordt wild gesnoeid Het blijft maar regenen Op mijn eigen huid Vreemde tranen, Een doods geluid Vluchten kan niet meer, In mijn dromen…

als ik meega met de wind zo maar naar verre streken krijg ik dan heimwee naar mijn lief als ik daar los kom van de wind daar in die verre streken weet ik dan wel hoe het leven gaat als ik daar adem van die wind in die vreemde streken mis ik dan mijn hartedief want vaak is die wind ginds in die verre streken toch ook maar lucht gebleken…

woonwijken hangen in vleugels, het parlement huist in de cockpit ministeries zijn de ramen winkels bevolken de romp het gangpad is gigantisch groen van gras en rood van aarde we rollen in auto's van punt naar punt van werk naar huis naar bed overdag zitten we rechtop, in de vleugels liggen we neer, we hoeven niet te denken het vliegtuig…

De nacht; haar dromen schenken klare wijn in eetpapieren bekertjes. Langs die meteoren, op een zoethouteren kruk zit ze in een wei van sterren de koeienweg te melken ergens in het eindeloze loopt de planeet een blauwtje…

ik vlucht mee met witte zwanen over wel zeven heuveltoppen naar het vergelegen zilveren meer alwaar ze op het water glijdend stoppen kennelijk niet voor de eerste keer gevangen in een sluier van regen drijf ik langzaam met hen voort zij bepalen voortaan mijn wegen hartentranen hebben mij verstoord zij vloeien door een diepe ader van aangeslagen…

In het hart van de ogen, staat zijn ziel De krassen belicht Ik weer de sterren, maar verwelkom de nacht Laten we schuilen, tussen de regels om de stralen te ontwijken…

Alleen God is het die het rechte antwoord weet met al je leed en angst in het leven mag daarin toch een antwoord zijn gegeven je vragen en met al je pijn en diepe zuchten men kan alleen in HEM nog vluchten.…

Zij ligt onder de maan een bleke herinnering in een laatste avondvlucht. De nacht laat het lege nest los.…

De eenzame vogel in mijn hand rust al dagen uit met gesloten ogen, angst om te vliegen Kijk, op wisselende hoogte maken tien zwaluwen een prachtige vlucht, ze maken zomer En boven het water gaan de meeuwen paarsgewijs op zoek naar lokkend zand en golvende verten Tijd om mijn blik te verleggen van zachte zekerheid en glanzende trouw…