Alle inzendingen over Leeg huis

[Haiku] als een envelop schuift daglicht onder de deur van het lege huis…

In elk huis waar ik kom Voel ik mij meteen thuis Ik voel dat God bij mij is Nooit is Hij verhinderd Of ergens anders bezig Hij is altijd in mijn hart Daarom kom ik nooit Binnen in een leeg huis…

Ervaar jouw gevoelens in het lege huis met de kanker als een woeste vogel in een vogelkooi van ziek gevoelde dagen jouw uitgehongerde lijf lezend, in ziektebed, uit zelfbehoud muziek van doden, eerder gestorven dan de vrouw die je, geestgericht, liet blijven.…

Leeg huis, achterhuis. een heel leven achter een boekenkast. Op de tast blinde sporen. Een familie voorgoed voor het nageslacht verloren. Frank en vrij, maar angstig desolaat, drukt de pressie van 'Mein Kampf' dat niet in de boekenkast staat.…

Dromen van vrijheid varen op wereldzeeën hunkering naar avontuur tot liefde ontvlamt in strijd met verslindende kracht van oneindige liefde een leeg huis waar het licht brandt een sprong in koud water…

in het lege huis fluisteren muren je geen herinneringen toe nieuwe geluiden maak jij je eigen al moet gezelligheid nog geboren worden koud is de leegte ijskoud jouw hart daar zij liefde nooit herkennen zal…

we verloren onze verwondering en onschuld Morpheus - ook hij - omarmt ons niet langer de poëzie in onze ogen verdween als een dief in de nacht gelaten staren we naar het lege huis een regen van as verandert ons in onherkenbare vreemden voor elkaar…

Nu loop je door het lege huis met vele herinneringen ouder en getekend je voetstappen nieuw de pot met verf die zwaar voelt in jouw hand Straks beweeg je de roller over muren die liefkozingen weerkaatsten, haar schaterlach en de pijnlijke ruzies je bedekt ze in stilte achter wit…

Iedereen ziet hem maar hij ziet niemand hij voelt alleen hun ogen prikken in zijn rug hij wil terug naar het lege huis.…

hier in dit oude huis val ik altijd maar uit het paradijs hier nu in dit koude huis waar de houten deur slechts kreunen kan waar ik altijd maar wacht roerloos wacht op jou hier in dit lege huis waar ik altijd maar zing tranenliedjes voor jou hier nu in dit koude huis waar liefde als een schim altijd door de kieren schemert…

fikkie in de tuin de stoofpot van de here eet haar evenbeeld op welk moment zaten wij in een trage vagina zonder buidel in het lege huis van de laatste familie demonisch gelach een duivelse lach je ging met de uitverkoop als bruid voor de heer eindelijk regen de angst voor jack de ripper wordt weggespoeld…

In dat lege huis woont zij dus…

en dat het eenzaam wordt voorbij die laatste waterplas wanneer enkel de spraak van het zand weerklinkt in het lege huis ik wil weg uit mezelf, daar en dan wil de diepte of in verleden dagen de onthoofding van de dood wanneer ik het geraamte bedek zo ontzettend treurig stil met woorden die jij niet horen kan, niet voorbij…

en dat het eenzaam wordt voorbij die laatste waterplas wanneer enkel de spraak van het zand weerklinkt in het lege huis ik wil weg uit mezelf, daar en dan wil de diepte of in verleden dagen de onthoofding van de dood wanneer ik het geraamte bedek zo ontzettend treurig stil met woorden die jij niet horen kan, niet voorbij…

slechts gehuld in een stilzwijgen betrad hij haar kamer, twee hoog wetend dat, wat zij ging krijgen was bedoeld voor die hij bedroog slechts gehuld in eigenwaarde staat zij weer naast het lege bed waarin hij zich openbaarde en zij niet goed heeft opgelet slechts gehuld in een boetekleed zwerft hij nu door het lege huis dat lijkt gevuld…

Lusteloos zak ik achterover in mijn kussen en bedenk wat ik in de brieven zal schrijven mijn allerlaatste geschenk Brieven aan mijn dierbaren naast mij leg ik ze klaar Stil, alleen in dit lege huis bij thuiskomst ben ik niet meer daar Niets heeft langer een waarde vergeef mijn ondankbaarheid, Heer Ik dank mijn leven af...…

Gebeiteld in het Lege huis van Leven: Hier werd verleden nooit geschreven. --------------------------------------- uit: Verzamelde gedichten (1995)…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

en als ik dan wegdroom in armen van genade, het lege huis zie staan met geblindeerde ramen, zie ik witte vogels in vertraagde vlucht over eindeloze velden gaan wijl kille wind waait langs de deur waar alleen de dood nog adem haalt en zich koud naar binnen richt om mijn sterven te beleven lokt mij het hemels havenlicht en als ik dan verdwijn…

als stilte toeneemt in mijn lege huis hoor ik vaak sterker de verre zilte wind; alsof de zee je wegspoelt met wat koude kant geruis zodra ik de hoek om ga zo lijkt wordt mijn kleed begraven in schuld en boete zo lijkt ik mag mezelf aan tranen laven als een gevallen zoete dood verschijnt uit leven; het aardse niet vreemd maar…

Morgen zal alles van een ander zijn Met vaders dood sluiten zich hier de deuren Het lege huis staat stil de rouw te treuren Al liet ik wel de troost van een gordijn Er gaan al vreemden rond op het terrein Hoewel ik mijn verdriet nog niet kan beuren Wordt al verwacht dat ik mij los zal scheuren Van mijn geboortegrond, en dat doet pijn Nu…

dat voelt als een groot leeg huis maakt het verlangen het heimwee naar de schitterende vallei bijna ondraaglijk ongebroken korenbloem je heroïeke strijd heeft een hemelsblauwe kleur…

Degene die er net op zat loopt door het lege huis maar zo af en toe komt ze terug naar de stoel, bij het open raam even genieten van de rust waarmee het snel genoeg is gedaan, zodra de mensen binnenkomen om aan het werk te gaan.…

Ze wil hier niet meer weg niet terug naar het lege huis waar alleen nog wat bloemen langzaam staan te sterven in een oude breekbare vaas dus zit ze maar te wachten terwijl de tijd verstrijkt met gesloten ogen verhult het donker soms wat van de twijfel de kunst van navigeren in het wankele duister is te varen op gevoel tastend naar…

huis, nét iets te hard: I Love You!…

Waar eerst het huis met kinderstemmen was gevuld is nu een grote stilte Waar eerst een klok nooit werd gehoord tikt deze nu in lege kilte Waar eerst geen tijd was om te zitten omdat de kinderschaar haar riep zie je haar nu met regelmaat van de klok op de sofa zitten dutten Waar eerst toch nergens tijd voor was is tijd nu overvloed…

De Amerikaanse droom doorprikt Uit de eenvoud van zijn wieg gekropen Kneedt hij een eigen stijl Weekt zich los Stroomopwaarts klimmend Toont hij de schaduwkant van wildgroei Het lege huis spiegelt verveling Herkenbaar en genant In dunne gelijke lagen aangebracht De mens afgezonderd in een hotelkamer Niet meer dan een ding in de ruimte…

In dit lege huis ligt verkruimeld mijn heelal, op de tast vind ik babygeur, heilig vuur, verschoten pijn. Op het oog blozen dozen van het grauwe stouwen Over en weer klinkt stom geblaf of brekend hart. De deur, een bokkig heer, wil niet open, kast blijft steken, bank schiet dwars.…

huis, dagelijks schoon met schone bonen in de pan daar at ze weer 2 dagen van Maar ze vroeg zich steeds vaker af waarom niemand, bijna niemand zei: "Wat is je huis netjes opgeruimd, wat heb je het gezellig gemaakt en wat ruikt het eten lekker" Dat ervoer ze als haar grootste gemis want ze deed zo haar best in haar solobestaan er…

huis bleef dicht Tot de zon smolt in het westen In paarse, oranje, roze tinten Ik schrok wakker toen zij ophield In die plotse verkwikkende stilte Zo leek de tijd even te ontsporen Al valt het moeilijk te bewijzen.…