Netgedichten

netgedicht (nr. 5.769):

Ontspoorde Tijd

De deur van gisteren zwaaide dicht
Bijna uit de hengsels
Het gepolijste eik kraakte
Zij wrong aan de knop, trok, hield vol
Zonde van de moeite,
het verspilde melkzuur
De vervlogen uren verzamel ik
Als een hamster
In mijn wangen gepropt
Dan verzink ik, door algen overwoekerd
Tastend in het slijk
Naar haar, de halve maan, halve bol
De tijd heeft dit krocht verlaten
En zij die daar tierend het raam stuksloeg
Met stille tranen van onmacht
Ik zat doof van geluk in de hoek
Vrijwillig geketend
Haar snik trof me niet
Het lege huis bleef dicht
Tot de zon smolt in het westen
In paarse, oranje, roze tinten
Ik schrok wakker toen zij ophield
In die plotse verkwikkende stilte
Zo leek de tijd even te ontsporen
Al valt het moeilijk te bewijzen.