Alle inzendingen over Machteloosheid OR Verdriet

als verlamd zit ik machteloos gevangen in het web van mijn loerende gevoelens…

is het geloof een waan Het brengt verschil En terreur en strijd Het kan de mens tegenover elkaar Doen staan Daar waar de wereld en de mens zijn onschuld verliest En haat en geweld Boven liefde verkiest Het is tijdloos, zinloos Tegenover verschillen tussen mens en ras Zwart en wit God of allah Staan we Verschrikkelijk afschuwelijk machteloos…

Hetzelfde raam, waar eens jouw vader stond. Ik weet het allemaal nog goed. Bij het weggaan zwaaide hij naar ons. Precies zo jij nu doet. Je bent zo ziek mijn zoon, we vrezen voor je leven. Zo heel erg ziek, jouw arme hart wil het begeven. Zo dikwijls heb ik het gezegd: “O nee, niet nog een keer.” Toch loop ik hier, en zwaai maar weer.…

Sporen van verdriet kenmerken een gezicht. Machteloos zoeken, kijken om zich heen. Volgend het spoor, nu helemaal alleen.…

Vanaf een afstand Zie ik je pijn Het verdriet in je ogen Omdat het zo moet zijn Ik zie je vechten Ik zie je gaan En voel me machteloos Aan de zijlijn staan Met kleine stapjes Die je zelf niet ziet Kom je lichamelijk verder Maar niet met je verdriet De weg van accepteren Is nog een heel eind te gaan De tijd heelt veel wonden Maar…

Ben je vluchteling of ben je gelukzoeker dat is de vraag Hamlet dacht aan zelfmoord alleen daarom was het 'to be or not to be' als je aan mij vraagt of ik gelukzoeker ben dan zeg ik ja als je aan mij vraagt of ik wil zijn of niet zijn zeg ik wil er zijn 'er' is een plaats die tegen de dood is grammatica van het…

Ik hou me sterk en verman me En lijk veel beter dan ik me voel Vandaag moet ik haar kunnen troosten Ik begrijp nu wel een heleboel Hoe het is om te verliezen Een dierbaar mens door ziekte sterft Geen mogelijkheid hierin te kiezen En machteloosheid in je zwerft Het is mijn beurt om haar te steunen Als verdriet genadeloos slaat Ze krijgt mijn…

gronden van Moeder Aarde, verzuren al haar pracht Als een steen in het vieze water, klinkend met de rest Van de een naar de ander, zwijgend als de druppels Van liefde tot leukemie, de steen bewaard zijn pest Als beestachtige rage, afstormend van een knuppel Met groots plezier, lachend onder ede staan En leugens dringen tot op het bot van verdriet…

Gelukkig is het tijdelijk En niet voor langere tijd Machteloosheid is een rot gevoel Dat raak je niet snel kwijt Afhankelijk zijn van anderen Niet zelf kunnen sturen Onzekerheid die aan je knaagt Als het langer blijkt te duren Gelukkig is het tijdelijk Hou ik mezelf steeds voor Voorlopig moet het dan maar zo En draait de molen door Uiteindelijk…

Ik herken het verdriet geschreven in jullie ogen Ik voel jullie pijn gegraveerd in jullie hart. Ik weet van jullie strijd het vechten met je gevoel het doet me zo'n pijn ik had voor jullie een ander doel.…

Hol in de lege kamer vol met emoties Eenzaam verslagen verminkt met pijn Ziet hij haar poserend op erotische foto Weet hij, zij zal nooit meer de zijne zijn Verlaten heeft zij van een op andere dag Ging voor die ander omdat het aan hem lag Vlammen schroeien in verscheurend verdriet Machteloos gilt zijn lichaam, zij niet, zij niet Zweverig…

ik zei nog dit is een vrij land open en transparant maar censuur is zo ingevreten en door eigen belang overmand mijn vingers worden gebroken door gesloten letters in leegte ondergedoken voor holle ketters…

Gedreven in een verdomhoek De tegenactie die ik beraam De ring, de handdoek Tref ik blaam Ben ik zwak als ik me schaam Is de situatie op eigen verzoek Ben ik zelf degene die ik vervloek Er is zoveel meer dat ik beaam De droom anderen te doen groeien Zelf groot zijn in het klein De ongewenste medemens weer doen opbloeien Is de grijze…

toekomst is gehuld in signalen van licht maar wat als jij verwachting zo machteloos verwoordt, dat het je ontbreekt aan menselijke achting en de droevige ogen op hopeloosheid zijn gericht door de ziel die is doorboord ik voel me zo zwak in een heldenloos bestaan immers ook ik kan je niet bieden dat teder…

ik verhaal over een plek van binnen, waar men zegt, zij dan, die het weten het paradijs is te vinden van weelderig beminnen met een schoonheid, onvoorstelbaar breed uitgemeten ik open schroom mijn deuren, bekleed met een dikke huid begeef me op het pad in de voorgeschreven richting doch bij iedere stap vermeerdert zich een wenend geluid…

troosten kan ik slechts met woorden maar besef terdege dat zij de zee er niet van kan weerhouden oud zout in jouw wonden te legen de spiegel van de dag zo ogenschijnlijk alledaags legt de leegte bloot het scheurt het hart in stukken maakt van de pijn in de ogen gewag ziet helen alsmaar mislukken waar geen leven is, daar verschijnt…

Je hoort me maar je verstaat niet wat ik je zeg Je kijkt naar me maar je ziet niet in mijn ogen dat ik het meen Dat ik van je hou, écht van je hou, met mijn hele ziel en zaligheid Je ziet mij zwijgend aan en hoort enkel maar goedkope woorden Verdomme...…

Eb en vloed met blauwe inkt geschreven. De op- en neergang van een naastverwant, van een duisternis die licht kan geven, geregeld in strakke orde van hogerhand. Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is…

de handen reiken niet verder dan het kloppen van mijn hart de armen nog verder strekken verlicht ook niet beklemmende smart; ooit kon fluisteren warmte opwekken je aangezicht verstart verwachting vordert verwarring, denken raakt overdadig gehard en wordt hoop een aftreksel van bedeling terwijl de lente toch blauw de aarde bedekt vogels…

Begrijp je het niet ? Ik ben een kind van de wind Niet zoals ik ben een kind van mijn vader want hoeveel woorden heb ik niet verspild En nog zijn wij elkaar geen geestestap nader. Voor mij is slechts je gefluister voldoende Het zachte geruis duidt op een verstaan. Je vertelt me van landen waar slechts een blik is voldoende om talen te doden…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

benoem me eens je heftig verdriet of vertel hoe je hete tranen voelen stamel me snikkend over je machteloosheid zeg zoekend de woorden die je tekort komt praat tegen me, over jouw leed en smart ik wil zoveel mogelijk van je horen en weten...…

N or; ...... E r ... K linkt een . E is; men vraagt N iet geld maar recht.…

Hoe machteloos voel je je Als je aan de zijkant moet staan, Dat je niks kan doen Als je kind door een hel moet gaan. Hoe verdrietig ben je Dat je je kind niet kan troosten, Het wegnemen van de pijn en tranen. En zeggen dat het wel goed komt Ook al duurt het maanden. Hoe sterk word je dan Om met je kind de strijd aan te gaan.…

Ik zie je hulpeloze ogen, Die angstige blik die mij die van binnen raakt Ik zie hoe je wordt voortbewogen Door het verdriet dat je heeft kapot gemaakt... Ik zie de tranen over je wangen glijden Machteloos staar ik je aan Het liefst wil ik je blik vermijden En met mijn leven verder gaan...…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Ze spreken doodse stilte maar klinken tumultueus hun woorden zijn haatdragend Ze kijken kritiek met felle, observerende ogen niks dat hun ontgaat Ze proeven van mijn verdriet ze leven van mijn angsten en voeden zich aan mijn wanhoop en machteloosheid Ze zijn genadeloos ze kleineren me en beangstigen me tot ik alleen maar kan verlangen…

In een web gevangen van boosheid en verdriet doch met stil verlangen dat iemand je tóch ziet. Je doffe ogen staren je voelt je machteloos niks is te verklaren alles lijkt zo troosteloos. In de steek gelaten sta je langs het spoor je wilt je leven laten niemand geeft gehoor.…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…