Alle inzendingen over Missen OR strijd

groot is voor zo weinig woorden onvermoede geesten de dagen verlammen de klok stilstaat, de scheurkalender onaangeroerd weet ik dat jij de sterren niet meer tellen zult omdat ook sterren sterven, omdat jij stierf na de nacht nog voor de zon hoog stond in blauw waarin ik ademen moet met gesloten ogen en niemand weet dat ik huil dat jou missen…

dat ik je mis, schrijnt als een diepe pijn en niemand die mijn verdriet kan helen hoe triest het is om zonder jou te zijn geen verlangens meer te kunnen delen dat ik door het duister moet zoeken naar een glimp van jouw lieve gezicht ergens glanzend in het eeuwig licht waar jij door God werd geroepen maar hoe ellendig zijn nu mijn dagen…

Mijn God wat heb ik je nodig Zal je nog even moeten missen. Geduld moeten we nog even verduren Dan zijn we weer samen, voor altijd Jaren, maanden weken dagen, uren.…

Zal je missen meer dan wie ook voelde je mijn pijn aan zal je missen jij die me nooit alleen liet staan zal je missen altijd een kroel of een lik over m'n gezicht zal je missen vaak zo donker gaf jij me wat licht zal je missen en je nooit vergeten zal je missen onvervangbaar voor altijd niemand kan zich met jou meten…

Rust zacht we zullen je missen. Maar ooit zien we elkaar weer…

je zag die bloem ze bloeide heel alleen op kale rots tussen verdwaalde stenen je ging er heen zij steelde in rozet van stugge bladeren bang om zon en warmte te missen in haar aderen je rook haar strijd de geur van overleven zij had haar pracht kleurde praal voor even met warm geopend bloot in donkerrood heeft zij zich aan de…

Maar daardoor is 's mensen wezen ook strijd, Want 't voorwerp van zijn arbeid is natuur, En haar vermeestert slechts het sterkste vuur, Dus: strijd van allen zonder onderscheid.…

En van die levenden geweld'ge dood, Door strijd, van die doden het doden boet.…

En in bittre strijd Om de aarde vechten voor hunne arbeid. Over de ganse aard maken de naties Hun bonden, hun wereldorganisaties, Voor de gezaamlijke wereldarbeid, Maar die reusachtige bonden van naties, In hun vijandige organisaties, Drijft de arbeid tot nog hogere strijd.…

O overal is de goudene strijd Ontstaan uit de arbeid, sinds eeuwigheid.…

door het storten van het bloed, en strijd, Gloeit dus ook ander licht op uit d' arbeid, Dat is het gouden licht der geestesarbeid, De geestesarbeid zelf, de gouden waarheid.…

De bloed'ge strijd om het bezit Is ook een strijd om machtigste geest, Het bezit van het goud, het wit, Zweept óp de geest het allermeest. En 't storten van het mensenbloed, En 't willen winnen in de gloed Van staal en vuur, die moorden, doet De geest stijgen in 't Al, de sterren tegemoet.…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Een reden om opnieuw te strijden Om te zien hoe hij het doet.... Jouw trots zien kijken, Doet ook mij weer goed! Je bent zo dapper, Ik bewonder je keer op keer. Het valt me alleen zo zwaar Als je zegt... "Strakjes ben ik er niet meer."…

Ik wil je nog niet missen, was je nog maar hier. Ik kan je nog niet missen, we hadden zoveel plezier. Nu moet ik je toch missen, want je bent gegaan. In het aanzicht ben je er niet meer, maar in onze harten blijf je bestaan!…

Toch kun je dit niet winnen, De strijd is te zwaar. Je weet nu diep van binnen Het einde is daar.…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood. D'ander spiedde, bukte, en likte even aan zijn achterpoot…

beroofd in de kilte van haar hart woedt het vuur van blinde haat als zij compleet verward tegenover haar belager staat in de stilte van haar schreeuw woedt de woede in haar lijf duurt een seconde wel een eeuw voelt haar lichaam koud en stijf in de kilte van de nacht woedt de onrust in haar geest zoekt zij innerlijke kracht voor haar strijd…

de strijd is losgebrand tussen het gevoel en het verstand van rust is nu geen sprake meer hiertegen heb ik geen verweer. een weg door diepe afgronden, die als ze praten konden hun inhoud zouden prijsgeven van dit bewogen leven.…

Mijn liefde voor jou, Een strijd tussen hart en geweten, Jouw liefde voor mij, Een strijd tussen hart en geweten?…

Er wordt een strijd gestreden en in m'n ziel getreurd om dingen uit 't verleden wordt er een strijd gestreden om dingen nog van lang geleden wat er toen eens is gebeurd wordt nu een strijd gestreden en in m'n ziel getreurd…

er woedt iets binnen in mij...... en ik kan het niet omschrijven geen brand, geen storm,'t lijkt een vechtpartij en ik kan er maar geen vat op krijgen er knaagt iets binnen in mij...... en ik zou niet weten wat het uitricht ja, de gevolgen zet je niet even opzij en blijven ook niet onderbelicht er bonkt iets binnen in mij...... een heel…

In sneeuw lacht koel de trots vlak door mij. Mijn schoenen markeren de macht, om wie stiert later bevriest een tijd, gevierd te weten, indien egaal het ligt onder voeten van krak, rozige toeten even leeft mijn baar. Het enig verweer hoort naar haar door haar verlaten. Voor het regionalisme dienen aan zij die stilstaan omkijken naar…

stil 't is rustig op de wegen Gedachten vullen mijn hoofd flarden hoop, maar ook vrees wisselen elkaar af Voor me doemen plots de felverlichtte ramen op Binnen vecht een mens voor haar leven Ze heeft zoveel gegeven en mooie herinneringen komen naar boven, maar terwijl mijn ogen zich met tranen vullen besef ik toch ook, dat dit een strijd…

ga ik de volgende keer de strijd weer aan…

Maar waarom dan die gedachtes van een leven zonder haar Ik kan toch niet zonder je wat is dit toch raar Als ik je zie, dan weet ik schat je hoort aan mij zij Een strijd van gevoelens diep binnen in mij…

rede en dwaasheid wisselen elkaar af ouder en anders daarom niet verstandiger onbedwingbaar hart vraagt wat onmogelijk is in plotseling oplaaiend vuur wenkt het avontuur dagen vergaan in een waan van weemoedigheid broze gedachten over onbezonnen lentes gevolgd door bittere inkeer ontbreekt echter nog steeds de weerbaarheid tegen…

alleen stilte heerst van binnen en ruisen van het bloed dat zoveel leven maken kan maar nu naar wegen zoekt om dit weer op te wekken mijn hart is er wel goed voor…

ook nu wel eentje weer hij cirkelt boven het water en ontwaart een stuk of tien een paar tellen later heeft hij genoeg gezien hij duikt naar de aarde als een racende raket en schat de buit op waarde maar ai, hij stuitert tegen het net hij worstelt en komt boven en telt zijn zegeningen maar als we de natuur mogen geloven gaat de strijd…