Netgedichten

netgedicht (nr. 17.251):

Zij steelde in rozet

je zag die bloem
ze bloeide heel alleen
op kale rots tussen
verdwaalde stenen
je ging er heen

zij steelde
in rozet van
stugge bladeren
bang om zon en warmte
te missen in haar aderen

je rook haar strijd
de geur van overleven
zij had haar pracht
kleurde praal voor even
met warm geopend bloot

in donkerrood heeft zij
zich aan de herfst gegeven
maar in het hart van
haar rozet komt al een
nieuwe loot tot leven