Alle inzendingen over Moderne Devotie

ik maak je na in duizenden foto’s in tegenlicht en in woorden die ik kerf in bomen of neerschrijf op papier alle dagen die ik leef op deze planeet vol malle mensen reproduceer ik je een oneindig aantal malen opdat de wereld ooit wordt als jouw lichaam warm en zacht en mij omhelzend opdat de mensheid ooit spreekt met jouw stem: fluisterzacht…

Je blik is als de onbewolkte hemel In het meest duistere van de nacht Flonkerend en heel erg steriel Als een moderne woning in al zijn pracht Je luistert overdreven naar mijn gezemel Vergeven van emotie en romantiek Op je gezicht staat niet te lezen Deze man is vreselijk oubollig ziek Je groene ogen bevriezen der vissen bloed Denken gebeurt…

verleden is niet voorbij het ligt in het heden je vindt het in jou en mij instinct uit de hersenstam dat van de reptielen kwam behoed de schreden vleit zich tegen emotie kust gevoelens in devotie verwarmt de stam begrijpen is zwaar en verklaring onwaar beter woorden vermeden gevoelig ondergaan betoverend aftasten mensenkern blijft…

Een oude man zat voor zijn stee terwijl zon gestaag haar stralen liet vallen over de bomenzee. De appels al enkele dagen rijp, tijd om geplukt te worden vandaag, dacht de oude lurkend aan zijn pijp, Maar ware het niet dat hij in de toekomst leefde, en zijn hand niet meer hoefde te plukken zijn rug niet meer hoefde te bukken en hij…

Quantum oergedruis siddert nog tussen de tenen van de tijd en in de oksels van melkwegstelsels Weerkaatste materie gestolde energie druppels dartelen tussen de rimpels van hun waarschijnlijkheid Het niets van Nietzsche lost op in quark gelei maar pas op voor wormgaten in de snaren van de nietigheid Werkelijkheid is pure wiskunde geworden…

Rijdend over dichtgeslibte asfaltwegen, de longen vol met ingedampte haast zijn wij in de ochtendrazernij opweg in onze stalen kooien naar de vermeende plicht daar waar keer op keer, in angst en beven, een ieder dagelijks tegen 't kunstlicht wordt geheven en onvrijwillig doorgelicht. Na een dag vol sluwe ratten terug langs Hamelen, lam…

Tussen hemel en aarde ligt een horizon van zee. Moeders in gammele armen gevangen, op drift door onbetaalbaar verlangen. Het water van de zee is bitter en zilt, door alle leed en alle tranen verspild. Tussen angst en hoop ligt een wereld van verschil.…

Een tochtdeur en een stoere wenteltrap die gingen op een dag eens hand in hand -niet naar het bos de heide of het strand- maar uitgebreid in Amsterdam op stap. De mensen in de stad lachten zich slap het tafereel was zeker amusant: Een tochtdeur en een stoere wenteltrap flanerend langs het Damrak, hand in hand. Carmiggelt die het ook zag…

Huismannen in de morgen die modern part-time hun gezin verzorgen. Die trots hun kinderen afhalen van de creche. Voor de klok van s'avonds half zes. Eigenzinnig moderne mannen die trots roeren in de vroeger zo traditionele vrouwenpannen.…

De moderne stad lag niet langer aangemeerd aan het platteland. Hoogbouwen hakten als zonnewijzers op wijkende weiden.…

Moderne versie: Die overlijdt, is over lijden. En vrezen wij nog te overlijden?…

Een woord, in moderne stijl Siert de muur. Een handtekening in de lege tijd. Tot een schoonmaker zijn werkt en het verdwijnt, tot mijn spijt.…

Taal is niet zomaar een bonte speeltuin Ze geeft gedachten en gevoelens vorm Ze is veel meer dan een kurkdroge norm Bouwt de wereld op, legt hem weer in puin Al vroeg verrukt door de lol van verwoorden Gaf je speels beeld en klank aan vreugde en pijn Creativiteit leidt naar helende oorden Talig zoeken en wroeten balsemt ons zijn Rijmen en…

Laten en rustig toezien, hoe alles wordt gedaan. Hoe harten blijven kloppen, terwijl wij mensen slapen, en doorgaan met bestaan. Luisteren naar de wind, die fluistert in de bomen, en ook wolken drijven laat. Zien hoe liefde wegen vindt, wanneer mensen leren laten, en toch het liefste blijven doen. Wij mensen menen hardnekkig, dat nietsdoen…

Maar de DNA-bewijzen Zijn modérne benaderingswijzen, Vroeger was het welles of nietus.…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

even hier dansen we samen, dromen we weg van mijn eenzaamheid naar andere werelden echtere mensen werkelijkheid betaalt slechts wetteloze angst deze droom rivier jou duurt voor mij het langst wanneer ik mensen achter traanmaskers zie breinen en mijn nachtangst in eenzaamheid laat verdwijnen naar zeldzamere emotie devotie…

stelde ik jou nooit maar jouw devotie sprak boekdelen hoofdstukken van oude boeken die jij, allemaal gelezen opstapelde naast de open haard waar we zo vaak naakt hebben gevreeën vroeg ik niets anders dan een stille vrede in een verborgen woordenwoud van nieuwe nooit geschreven boeken vol onbeantwoorde levensvragen.…

door lieflijk licht belicht heeft het meisje aan het venster zijn liefdesbrief gelezen het hart geraakt dat hij haar schoonheid heeft beschreven zwevend in eindeloos verlangen die hij verwoord en zij herleest traant afstand de emotie welke doet bewegen in mythe en devotie hoelang Johannes zal zij wachtend blijven…

ongeloof laat marmeren pilaren knakken heiligen door hun sokkels zakken het gekleurde glas verdrinkt weer in gesmolten lood de dood zal geen mysterie meer bevatten devotie gaat verdwijnen orgel en sopranen zingen ontroerd een laatst verschijnen het gebouw is in snel tempo functioneel hervormd tot gezondheidscentrum van de stad…

zij hebben kaarsen gebrand gebeden in wierook verpakt langs pilaren omhoog laten kringelen geknield en in deemoed hun ziel laten zien in het donker van leven naar licht maar de devotie is weg het is een gebouw getooid met de luister van vroeger voelt nooit meer als thuis waar het warm was van zonden in het lijden aan pijn en emoties…

stelde ik jou nooit maar jouw devotie sprak boekdelen hoofdstukken van oude boeken die jij, allemaal gelezen opstapelde naast de open haard waar we zo vaak naakt hebben gevreeën vroeg ik niets anders dan een stille vrede in een verborgen woordenwoud van nieuwe nooit geschreven boeken vol onbeantwoorde levensvragen.…

Wat devotie betreft was er geen verschil tussen binnen en buiten. ------------------------------------------- Uit: 'Vandaag', nr 11, 1965.…

Erg ouderwets dus geen must Dagelijks enige antipsychotica zorgt heel modern voor de nodige rust…

De Nederlander is vanouds een krent, Maar volgens de moderne economen Moet heel zijn spaarloon worden opgenomen En uitgegeven tot de laatste cent. Dus allerminst wordt er van hem verwacht Dat hij nog deugdzaam spaarzaamheid betracht.…

De zorgpremie dat was een incident En met moderne rommelhypotheken Heb ik de woninghobbel gladgestreken Maar niettemin zet ik een nieuwe trend Bij Rutte III breek ik nooit meer mijn woord We doen het dan zonder regeerakkoord…

wintertuintjes zullen bloeien van sentiment, liefde en veel emotie wat aanvoelt als verlichting, een devotie geen iemand kan zich daarmee bemoeien. Ja ,deze wonderen maken mensen blij in een tijd van afstand... en eenzaam hokken bewust thuisblijven om wat vogeltjes te spotten, te leven in harmonie... met een heerlijk glaasje wijn erbij!…

Dat er tussen de hemel en de aarde Meer is dan de moderne mens beweert Dient onze jeugd te worden aangeleerd; Ook dat hoort bij de normen en de waarden. Of men gelooft of niet is om het even, Je moet ze leren hoe kabouters leven.…

Tufsteenkegels, grotwoningen en moderne Huizen, feeënschoorstenen en kerken in Midden-Turkije, wie heeft er geen zin Om deze plek te bezoeken dit enorme Stenengalerij, met als hoogtepunt de Vulkaan en attractieplek: de Erciyes Dagi…

ik schreef grijs aan een zwarte hemel die devotie droop langs een kierend firmament waar gebeden tochtten weg was mijn hoop op enig erbarmen het vluchtig bestaan had enkel mijn euforie zonder hart langs zien gaan was alles kwijt in afronden naar boven omdat velen geloven in directe vergeving zonder vergelding van hel mijn grijs…