Alle inzendingen over Moeder OR duister OR geest

Ruimte te klein, voor een geest zo vrij. Gekluisterd en gebonden, het lukt niet meer. Je breekt vrij, met een stap in het duister. Verlaat je de gevangenis, eindelijk vrij.…

ik vind niet altijd wat ik zoek de gedachten zijn er wel maar mijn ogen staren zonder glans mijn geest zoekt in het duister naar dingen die niet eens bestaan ooit moet ik toch iets vinden al was het maar iets raars iets wat niemand anders kent en dan geef ik het mijn naam!…

zijn of niet te zijn trekt fel van leer van onder dermastreken waart de geest als zeven duistere plagen van het beest…

Omringd door geschilderde geesten om het duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen in mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen, met jou in de nacht blijf ik met mijn geest alleen, niemand wacht tijd raast voort, vaak ongehoord.…

'n wrat 'n paradijselijk doolhof bezongen in de geest door lieden die zich verdrinken tussen de verlengde huidtepels van Moeder Aarde je moet in Jersey zijn geweest…

Dan de nacht onontkoombaar Donker en lang Stil zoals altijd Ogen schitteren zachte schaduw De geest creëert wakkere dromen Spinsels ratelen door het duister Uren vervliegen tussen nu en morgen…

Beneden speelt je moeder. Lichte noten van een nocturne. Je huivert onder hun duistere koestering. Schaduwen worden bedwongen, kamers gezuiverd van zwart. Je valt in slaap op een valse brillante.…

mijn moeder is niet meer al even ze heeft lang geleefd broos van geest dat is niet overdreven geaard in schraal zand en gelovige angst met strenge kapiteins mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd wakker gelegen bang voor woorden van buiten en al lang voor het einde zich in eenzaamheid moeten bewegen ook nog van…

Moeder gaf haar geest aan mij, en ik heb haar doorgegeven, aan mijn twee dochters, die ook Moeders zijn. De urn van mijn Moeder, heb ik zelf begraven, in ons familiegraf, waar wij samen, rusten gaan. Zo kan onze levensenergie, die ook levensliefde is, onmogelijk doven. Niet ontbinden. Zo wordt overlijden overleven.…

ik raad jou zelden goed je geest danst je woorden lopen onmeetbaar uiteen je dromen maken verderlichte sprongen je liefde blijft over ik tast in het duister ik raad jou zelden goed…

beroeren dan Mijn geest zit vast…

Duister is het pad voor wie veel verborgen houdt in 't aardse leven…

duistere nachten koud en stil nare gedachten eng en kil piekeren en staren naar het plafond woorden onhoorbaar verstomd niets is er meer slechts door stilte omarmd geen liefde zo eenzaam onverwarmd duistere nachten waar is de dag die mij laat beginnen met een lach…

Duister is dieper dan de dood, hier komen alle eeuwen samen, Gods kind'ren krijgen nieuwe namen in helder wit uit vloeiend rood, de hemel geeft het levend brood na duister dieper dan de dood.…

Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust Wil stilte Lange lanen Proef zilte dikke tranen Wil bomen en blaadjes Wil ontkomen aan praatjes Wil duister Wil rust Wil gefluister Wil gekust…

Indien u het avondrood schuwt Angst heeft voor de komende duisternis Is er de noodzaak nimmer te sterven…

In het zware zwoele duister doet de zwarte nacht zijn intrede. Hij gaat gepaard met 'n warm gefluister hunkerend naar 'n ontmoeting,naar wat vrede. En in het duister dat wordt beantwoord door de lichte adem in serene sfeer. Is het zuiver verankerd in de hunkering naar meer.…

Badend in duister Verlangend naar jou Drijf ik op de oceaan Verloren in het gemis Gedachtes raken bevangen Verleden, heden, toekomst Zink langzaam, Tot de bodem van het bestaan Een diepe slaap Vervult mijn wens Geest overstijgt Stroomt weg Naar een plek Waar ik jou ontmoet Waar zielen versmelten Het duister verdwijnt…

Mijn moeder loopt voorbij. Schimmig, zo maar is zij daar. Kordaat en rank op de been schrijdt zij in opgewektheid langs me heen en glimlacht met ogen grijs van de staar. Mijn moeder ziet me niet. Passé de tijd om duistere pijnpunten uit te praten, het heden voor het verleden te laten onder het mom van de verdraagzaamheid.…

soms leeg… --------------------------------------------- Foppe Paasdagavond na bezoek moeder in vrede…

De zucht rimpelt het duistere meer Getuigd ongewenste ijle aanwezigheid Gekant blijft de geest in spinsels hangen Gevangen in het web der vergetelheid Dan verjaag de dageraad kille dauw Het zijn glijdt klammig terug in het heden…

mijn moeder is niet meer dat is al even ze heeft lang geleefd was broos van geest, doch in overleven bedreven geaard in schraal zand met gelovige angst onder een streng regiem mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd, wakker gelegen was bang voor woorden van buiten al lang voor het einde heeft…

kwam even sloop duister langszij ...…

als mijn geest jou zal verlaten en jouw hart de strijd verliest waar zal jij dan zijn?…

Als wat wij zagen in de mouw van die tot vod gedragen, die visgraat, die nederige vermomming van mijn moeder, die waar geen knoop meer aan zat maar toch sloot, die oude grijze in zich- zelf gekeerde winter-, zou onze toekomst zijn: zo duister en bekend, zo splinternieuw. ---------------------------- uit: 'Kindsbeen', 1995.…

ik schik de wijn, de geest van vader met mijn moeders zorg. het boek wordt slimmer van het ragdun spinsels, het kreukelt uit het blad en nestelt zich in mij.…

Een avond moet het worden waarop de geest zo uit het krachthonk lijkt weggelopen. Een voorstelling waarin de kinderen hun ouders vermoorden. En zelf ook weer kinderen krijgen. Maar voor het eerste bedrijf verdwijnt hij al in het duister van de achterste rij.…

Een ondoorzichtige lucht van dichte stapelwolken schildert een sfeer compact en somber Of is het mijn geest gehuld in duister die een wereld schept van asgrauwe tinten Die, als de zon tevoorschijn komt niet weten van wijken en op de achtergrond als schaduw een eigen leven leiden…

jouw kwaad in een dik gewaad met gebalde vuisten vrat het rillend door het duister je kon het buitenskamers horen het stapelde zich op klaar om geslagen te worden met jouw lange handen op haar smoelwerk in de laatste ontmoeting heeft zij zijn geest gebroken en de kans bestaat dat dit eindelijk voorgoed is…

zwart is de kleur van de nacht die ons laat verslapen in zijn duistere macht zwart is de kleur van de dood die ons doet verlaten in het bloedende rood zwart is de kleur van het niets de melancholie die je bedwelmt en onttrekt aan het iets zwart is de kleur van mijn jas die mijn geest beschermt in een stoffelijk harnas…