Alle inzendingen over Moeders OR oorlog OR tranen

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

De tranen die zich een weg baanden langs m'n kin en verder neer droogden onderweg zodat ik telkens weer dankbaar omhoog keek. Ze kuste m'n hoofd, wangen en kin 't was de wind, die: de tranen opving.…

Wanneer het huilen minder wordt, de tranen ook zegt ze stomverbaasd, je hebt gelijk de druk verdwijnt, de hoofdpijn ook ik ben nu alleen maar zo vreselijk moe! We helpen haar, brengen haar naar bed vragen of ze wil dat we blijven maar zegt ze, nee dat hoeft niet, want je bent hier toch zo, als ik je bel?…

Tea for two heeft voor de oorlog iets voor mijn vader gedaan. En ook voor mij. Hij liep langzaam om het langer uit een huis te kunnen horen en miste zo lijn 2. In de volgende zat mijn moeder. ---------------------------------- uit 'Een klok en profil', 1965.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Ik schrijf met tranen tranen van de zee over hen die in alle vrijheid leven daar waar grenzen onzichtbaar in elkaar overvloeien waar weelde oeverloos is en kracht immens ik schrijf met tranen tranen van de wereld over hen die oorlogen creëren die kogels gebruiken in plaats van woorden om hun verschillen mee te beslechten ik…

met een traan,maar ook met een lach. weer knielend aan je graf, terugdenkend aan de liefde die je gaf. kijk ik met weemoed terug, er vloeit een traan. een traan van gemis, na zoveel jaren. maar ook van dankbaarheid, om de moeder die je was. stilletjes verschijnt er ook een lach.…

is haar moeder, de straat breekt na een schot, de lucht kraakt en wij houden de adem in…

Alweer een nacht zijn wij samen alleen Mijn hart met rouwrand brandt binnen zijn kader Klopt wel door en soms bloedend vervolgt het mijn weg van soms hopeloos Ons verdriet samen…

Soms, zitten mijn tranen zo hoog, soms hoger dan de regenboog, slik en slik ik weer doe ik telkens weer. Soms zitten mijn tranen zo diep zo diep dat niemand ze ziet dan slik ik, en slik opnieuw vanwege de pijn in m'n ziel.…

Een simpel gesprekje, een simpel onderwerp het brengt de traan in mijn stem een gewoon gesprekje is de opening voor de traan in mijn ooghoek. Ik wil niet huilen, nu even niet mijn tranen zakken naar mijn buik, daar: waar eventjes niemand ze hoort en ziet.…

Verdriet is niet alleen toebedeeld aan ons mens- wezens, neen: 'k zag 'n engel echt maar EEN, ze oogde bedroefd, 't was zo triest, dat toen ze me alleen achterliet het regende dat 't goot. Zo komt 't dat verdriet vergoten door onze engelen regelrecht uit de hemel komt.…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

één minuut stilte ik hoorde een hond blaffen die wist van niks deze onmenselijke daden zijn mensenwerk  een onmenselijke oorlog gevoerd door mensen  de hond blaftte nog een keer  straaljagers buikbommengordels kalashnikovs het zwarte gat van moord + zelfmoord drones altijd voor een God   of olie of een vaderland op moeder…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…

rivier het landschap doorklieft en je terug wilt naar het droomgebied het grensgebied nadert van tranen of geen tranen, om wat vergeten moest na de eenzame nachten die wrede oorlog en de mobilisatie in het duister van de wrede zomer.…

en dan hoor je haar stem boven oorlog en ellende is zij nog niet vrij wie zegt dat ik dat zou zijn?…

mijn vader, mijn moeder ik weet niet beter dan dat het altijd oorlog is geweest pa zei immer weer "ach, zijk toch in je rokken" of, "je kan mijn zak opblazen, de pijp hangt er bij" en dan zag ik ma, minzaam offreerde ze zijn avondeten, ik ben er niet zeker van of zij daarin gespuugd heeft…

Kleurrijk wapper jij in de wind baan voor baan lijkt te lachen het kleine kind danst onwetend op de vrede van vandaag en vraagt mam, waarom is die vlag afgezakt de moeder kijkt opzij naar haar enig kind en denkt aan haar vader, de man die nooit, maar dan ook nooit over de oorlog wilde praten, wat zou hij gezegd hebben tegen zijn kleinkind…

Moederdag met tieners Ik kan me niet herinneren hoe we het gevierd hebben die laatste keer. Zelfs niet eens of we het gevierd hebben. Al is vieren ongetwijfeld een iets te feestelijk woord. Het was geen huis van trommels en trompetten. Daar deden we niet aan mee. Het was een huis van het kleine gebaar. Het kleine gebaar was geen versje…

Ik zag mijn moeder door het raam van glas ik had dat kuchje ‘k wou dat dat er niet was ik zorgde ik hield me aan de regels ik deed zoals van me wordt verwacht om m’n moeder te beschermen ongeacht dat ze binnenkort sterven gaat tranen zag ik tranen op haar gelaat we huilden met glas er tussen ik zwaaide en gaf haar kussen een ongekende…

Als ik wegloop om mijn tranen loop ik weg met mijn tranen persoonlijk vocht door eigen verdriet Dus tranen van en voor mij en niet van en voor anderen Ze zouden niet weten, waar ze aan toe zijn als ze ook nog zouden dienen voor jullie En troosten dempt vooral de put die veel dieper reikt dan dieper Dus laat je eigen tranen komen snik…

Vlak naast elkander liggen ze vreugde- naast verdriet de traan die biggelt verraadt het antwoord niet. Of je verdriet, verlost door een traan te laten vloeien of een lachbui die hetzelfde kost vlak naast elkander 't Is de emotie die 't 'm doet.…

in schoot beginnend kozen moeders strelend troetelend moeders drogen als tranen sijpelen alle kinderlijk verdriet grenzeloos verduldig luisteren moeders naar liefdes en smarten moeders hartstochten met warme omhelzing hun bakermat van leven wereldwijd voelbaar koesteren moeders met altijddurende liefde moeders antwoorden…

overgrootouders en overgrootvrienden en iedereen woonde daar, hoewel al lang niet meer het Paradijs en ook niet meer het land van Abraham was je daar toch zo ontzettend thuis en is het nu, door oorlog en oorlog en oorlog helemaal onbewoonbaar geworden,Syria Syria, bijna al je harten zijn gebroken de schapen liggen dood aan de randen…

Bij de schilderij van hare overleden moeder Wanneer ik neergezeten Bedaard het beeld aanschouwe Van mijne lieve moeder, Dan rollen mij de tranen Gestadig langs de wangen.…

daar zijn velden vol kruisen met eindeloze rijen verdriet iedere man had een moeder hij groeide onder haar hart laat ze zich verzamelen zij die geen tranen meer hebben laat ze dreunend marcheren zwijgende zwarte pelotons voor de eeuwige vrede voor de doden maar vooral voor de levenden…

Helende tranen trekken banen, met een minderende vloed. Langzaam kom ik weer tot rust, deze tranen doen hun werk goed. Verdwenen en voor jou, mama, onzichtbaar Maar één blik naar beneden en ik zie ze, ze zijn voor mij niet onuitwisbaar. Maar ik hou van mijn stiekeme tranen.…

Tranen stromen over mijn gezicht Moeder, ik hou van jou Ik heb pijn Omdat jij pijn hebt...…