Alle inzendingen over Nabije Oosten

We zijn de laatste tijd niet zo content met U; we willen graag op U vertrouwen maar steek dan eens de handen uit Uw mouwen U bent ook God van ’t Nieuwe Testament Stop nú het moorden in ’t Nabije Oosten Dan kunnen we weer bidden, danken, troosten…

Z’n iPhone gaat, ’t gebeurt soms bij die dingen Hoe lieflijk hoort hij dan een engel zingen Een 'blijde' boodschap wordt hem zo verteld: 'Een kind geboren, ’t is een jongen zeg In het Nabije Oosten, díe heeft pech!'…

het einde van een tijdperk lijkt nabij ik hoop dat het beschaafde het nog redt de grootste muilen zijn helaas aan zet ze schreeuwen brullen kortom veel stampei een nieuwe zon komt altijd uit het oosten bestrijdt, verslaat, de aller stomste boosten!…

ik ben niet meer dan een gedaante in het donker tussen mijn oren langzaam gedraaid in mijn zintuigen mijn ogen in de nabijheid van een kleine dag als kind van de avond schrijf ik je de dichtstbijzijnde woorden mijn linkerhand ernaast er is meer dan dit het ongeschreven omringd het geschrevene…

soms wordt in dit lichaam het sterven geopend groot genoeg om alle liefkozingen onaangeroerd te laten of om de richting van verbeelding te veranderen wanneer het de vorm van de nacht aanneemt en naamloze schimmen snijdt uit tranen van een vlinderboom slechts door jou ingewijd, nog voor nevels uit mij glijden als wijzers van…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

achter de nevels van de tijd zwijgende voorouders die naar ons kijken zij weten van ons zoeken klungelig reiken naar graantjes van geluk nu het daglicht krimpen gaat wordt de nevel dunner zijn zij meer nabij aardse afgescheidenheid door zwaarte van materie zeulen wij mee…

in alle bomen verbeeld ik mij ook in talrijke ogen plaats ik jou in mijn rij ik voel het overal; zoals in de zachte wind door je frêle haar. is het een illusie - na de val - met dagdromen aan mijn zij en tijdens de nacht een zwaar gebaar zo heb je ook de hand langs je dij maar reik je mij toch de ander? en wijl takken wijds zuchten verdelen…

breekbaar maar binnen bereik lezen we slechts datgene waarvoor woorden bestaan toch loopt deze dag regenachtig voor zich uit gaandeweg het middaguur wellicht is sprake van korte duur stel de aankomst uit, halverwege de huid gooi niets weg, ongearchiveerd maar bewaar alles achter glas schenk geen aandacht maar blijf aangrenzend nabij…

Zoals gij in de schaduw zat En al de glans in de armen had, Die fijngesponnen, wonderbaar Geweven lag in 't hangend haar Van uwe zuster, - want gij zijt Mij zusters in lieftalligheid, - En gij die ongevlochten pracht, Die als een bruidskleed van de nacht Haar lichtgebogen hoofd omsloot, - Uw handen hoog, uw schouders bloot,…

Slechts bepakt met een saxofoon en wat gedichtenbundels vertrok ik naar het oosten voor onbepaalde tijd. Vierduizend zonsopgangen later, herinner ik mij die dag als de gelukigste van mijn leven. Het gevoel van absolute vrijheid dat ik ervoer op het moment dat de Boeing 747 opsteeg heeft mij nooit meer verlaten.…

in het oosten onverstoorbaar vol en rond de maanmeloen…

Uw spaargeld gaat weer onder het matras Want Rabo vraagt straks negatieve rente Dus geld voor het bewaren van uw centen En voor uw hypotheek en voor uw pas En dat u moeilijk loopt zou kunnen komen Omdat u door de banken wordt genomen.…

Een enkele beweging slaat nog uit de menigte naar voren, en vlamt in 't rosse licht, en gaat weer in de menigte verloren, En vreemder wordt, nu 't avonduur opnieuw de mensen komt vertroosten, in 't licht, dat zwicht na 't middagvuur, de vreemde wereld van het Oosten.…

Helderheid en licht is wat de blijmoedige krekel laat horen of laat dat mijn behoefte zijn: in de nabijheid van de grote rust ligt een zee van kalme gedachten. Het groen stilt mijn verlangen en terwijl de massa vlucht omhels ik haar aanwezigheid.…

In de nabijheid van een stille streek als een lange adem bestrijkt het gevoel misschien te weten als liefde verpakt in een veer. Terwijl de avond zet groeit het verlangen, spreekt het hart over gemiste kansen en smeekt om meer. Misschien in een droom een handreiking die waarheid brengt, misschien het geloof dat naar zekerheid reikt.…

armen steken uit jonge bomen al stellig eeuwig verbonden…

ze lijkt een peinzend meisje ik vraag me af: wat doet ze hier weet je nog niet dat Engelen hun vleugels invouwen als een mens hen nodig heeft ze dimmen hun immense licht; te veel voor mensenogen…

jij reikt jouw hand ik omvouw 'm met de mijne trek je dichter in het licht vluchtig kus jij mijn wang glimlachend kijk ik je aan en zie hoe jij je ogen neerslaat het voelt goed jij hier zo dicht…

(tanka) "De Heer zij met ons in smart of grote blijdschap," onthoude men steeds: geen schenker naar ieders wens, maar een vorsende leidsman.…

Toen ik met je over de kloof sprak dacht jij dat het tussen ons was jij luisterde half onder het zoeken boven je mobieltje maar het was de scheur tussen mijn kiezen als je zo voortgaat zit je er wel nabij.…

Gevoeld in dreiging Beleefd in schokken Vervormd in angsten Bewogen in tijd Nabij Gevangen in hoofd Opgehoopt in hart Gebroken in stuk Vertaald in gedrag Nabij Blijvend in dit land Vallend in dit land Helend in dit land Oorlog nabij, nabij…

Wat me restte was nabijheid, angeliek en lieftallig als van Lippi, of eerder nog milde spot, schier onverteerbaar nu de balsemende herfst met vlugge poten al gauw zijn intrede zal doen. Ik weet nog van Siena's oude poorten, van de schaduw van een struise cypres. was het ooit beter kersen en dadels eten?…

Ik als toeschouwer, het einde was nabij. Zelfs de taartjes lagen er ongemakkelijk bij.…

stel dat je iets niet moet vergeten voor welke dag zou dat gelden en wat als die dag voorbij zou gaan -ongemerkt, zonder erg zou iemand opletten of wolken hun adem inhielden ergens halverwege, zo nauw luistert geen enkele toonhoogte hoe belangrijk is dan onthouden tussen alle dagen die zich versliepen we moeten onze tijd nog voltooien…

zorgvuldig strooit hij het papiergeld uit bij het huis van zijn dode zoon ritueel verbrandt hij het dodengeld dat in as opgaat maar niet verdwijnt de biljetten gaan over naar de voorouders in het hiernamaals zij kunnen nu alles kopen wat ze nodig hebben vader en de familie zoeken elkaars nabijheid schuiven dichter…

Mijn dagen tobben in hun laat seizoen, de tijd wijkt steeds meer van mijn zijde, we zijn aan 't scheiden en ik verzoen me met zijn drang om voort te schrijden tot de grenzen van mijn klein domein, naar het einde van mijn eindig zijn. Mijn geest raakt van zijn licht verstoken, Het is wachten op tijd's laatste wil. Mijn stem, te zwak, is uitgesproken…

knipte het koordje van je kinderwanten door zo is het begonnen ik laat je los zei mama het laatste stukje mag je rennen wees opmerkzaam mijn kind het onbedoelde het ongewisse onverwachte het is er allemaal de goudvis in de kom de grote schaar het kostbare glas veel maar niet alles leerde ik je dragen deze afstand is de grootste nabijheid…

Verkleumd en kuchend lag hij in zijn krib terwijl de wierrook om zijn neusje kronkelde. Hij was teleurgesteld, zijn oogjes fonkelden. Wat moet ik nou met mirre, dacht hij sip. Had Pampers meegebracht, in plaats van goud ! En babykleertjes, want ik heb 't koud.…

Verwaaide haren, mijn motor splijt de wind, splijt -- hemel en aarde.…