Alle inzendingen over Nachtgewaad

Zacht slaat zij de nacht om haar heen geeft kussen lucht en draagt zo een laatste droom naar niemandsland vluchtig aanschouwt zij nogmaals namen die haar al eerder zijn voorgegaan nog wil zij roepen, keer om, keer om net te laat ziet zij schone schijn omringd door vele sterren die blijven proberen hun licht te laten stralen op vergeten…

Doorschijnend haar nachtgewaad baadt ze in een zee van kaarslicht Transparantie blijkt bij dageraad minder helder misleidend als een dwaallicht…

In nachtgewaad deed 's middags de bejaarde Uit onvrede met zijn pyjamadag Bij de tehuisdirectie zijn beklag, Die daarop verontschuldigend verklaarde: "Wij zullen dit natuurlijk compenseren: Straks hoeft u één week lang niet uit de kleren."…

In nachtgewaad deed 's middags de bejaarde Uit onvrede met zijn pyjamadag Bij de tehuisdirectie zijn beklag, Die daarop verontschuldigend verklaarde: "Wij zullen dit natuurlijk compenseren: Straks hoeft u één week lang niet uit de kleren."…

Zie ik Diana's ozonlaag haar zwarte nighty negligé ontwaar ik haar als luciféra donkere maan in casa luna Dan komt plots Phaëton met paarden spant de teugels, geeft de sporen gevolgd door maangodin lucina opgejaagd in overmoed bevrijd van duister nachtgewaad…

Soms sta je langzaam op en hoor ik het ruisen van je nachtgewaad langs de muren, de zachte tred van je voeten op het marmer. In het donker volgen mijn oren je als warrige vlinders door het huis naar de tuin waar je stralend in het maanlicht staat.…

onmacht dirigeert de flatbewoners geluiden keren in nachtgewaad langzaam tot rust elk vuurtong krimpt, sist een groot risico uit. bijvoorbeeld ik in rolstoel…

Meester als ik fluister hoe zacht en rozig Uw handen zijn, gelijk mijn nachtgewaad waarin ik woel vol lust naar U zie mijn handen zo vlezig van kloven met boenwas doortrokken mijn nagels zijn als resten van een oude muur maar U voelt mij graag Meester al zijn mijn palmen schuurpapier ik streel U lief, daar waar een meid nooit strelen…

gereformeerd Haar vader ouderling Gereformeerd was zij Maar wel ondeugend ding 't Is waar gebeurd, geschied Door mij gespot, gespied Was Venus' spiegelbeeld Haar evenknie was zij Haar hart in mij ontbrand Met Amor aan haar zij Deur viel dicht, was sleutel kwijt Bange hulpeloze meid Is toen in arren moe Door stad in nachtgewaad…

kwantipierum tooit mijn hoofd in deze moedeloze dagen twurlrokjes draag ik niet zommelwaar moet ik kopen op uren van tijdverschiet mijn pantoffels gaan niet uit plurenjam smeer ik op mijn brood in momenten van niets meer weten ga gedachtenloos in nachtgewaad schemergroetend zwaait mijn hand naar vergeten verre buren die kalender is…

kom, zei hij, reik mij je hand Sammy we zullen samen doorgaan en onder het zingen van de Pastorale nam hij afscheid van het leven zonder bloemenkrans en in nachtgewaad vertrek ik hier zonder bagage zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder kan ook zonder mij dus, laat me ’t is stil in Amsterdam, zo stil zonder zijn cantate, zijn uitstraling…

De lakens aan de kant gelijk opengegooide gordijnen, het toneeldoek dat opensplijt op de triomf van de oorsprong, het licht dat zijn nachtgewaad afgooit en uit de verblindende straling schrijdt wie haar eigen glans naakt over de arm draagt als een afgelegd kleed, ongelooflijk gewoon, gewoon ongelooflijk.…

Kind, de zon doet de aarde In nachtgewaad. Wat zijn dat voor dingen In wei en riet -? Kind, de krekels zingen Een minnelied. Wat dragen de winden Voor geur zo laat -? Kind, de bloesem van linden Die opengaat. Wat schijnen jouw ogen Zo groot, zo goud -? Kind, dat doet dat hoge Vergulde woud.…

bouw jij mij een luchtkasteel en droom ik van jou in je ondergoed Jou heerlijk innig de rug liefkozen van het kruintje tot beneden je kuit Dat is toch helemaal niet zinloos en ‘t laat mij smullen van je tere huid Jou heerlijk in mijn armen pakken wijl mijn hand je haren strelen gaat Het maakt mij waarachtig zwak en dromend van jou in nachtgewaad…

zachte wapens van pruilen maar je vingers verlieten reeds lang als vreemdelingen mijn oevers van verlangen vragen onder een voile, schuchtere emigranten, vertrokken voordat antwoorden de deur daverend dicht trokken misschien reis jij ze binnenkort wel achterna een vergeten briefje verdwaald in een stoffige la onthult mij meer dan het nachtgewaad…

In overgang van licht naar Donker Schemer jij in nachtgewaad Met gezwinde pas Het oog van de nacht waakte Minzaam Over jou, terwijl jij reeds In het licht verdween Van een hemellichaam dat -geen ster- Op geen enkele manier Geen enk'le wijze Echter jouw allure kon Treffen Laat staan zelfs evenaren In 't verschiet voorbij Jij…

schrijft wanneer hij aarzelt met zijn toverstaf wie wil het dwaze zielenoffer brengen om zijn diepste hart te beminnen een geest uit een andere wereld spreekt tegen een jongeman in zijn aardse stoffelijkheid het kerstlicht onderweg zijn de eerste woorden uit haar gedicht ze doopt de pen weer in de inkt alleen en onder invloed in zijn nachtgewaad…

dreigt de hemel schichtig zoeken struik en twijg een schuiloord de klamme aarde wordt een kunstwerk een horizontaal drieluik tot de hoogste macht een paneel waarop geen voet zich waagt de nevel verzacht de harde randen van donkere nachten een satijnen licht kondigt de komst aan van de strelende ochtendgloed de tinten vertonen zich half in nachtgewaad…

deze heerlijk lichte, meisjes straal Na een tijd was ik met haar klaar Ik weet, het klinkt uiterst banaal Heerlijk was ‘t, fluisterde zij stil zelfs verrukkelijker dan gedacht Met dit zonnestraaltje fijn van bil is kostelijk, lekker en boterzacht Jubelend scheen ze me in ‘t gelaat maar ze verblindde mij daardoor Zij vluchtte, zonder nachtgewaad…

Waar de heide te bloeien staat, Knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad Voor mijn beddekijn*; 'k Bad, dat ge me lieven mocht, Jongen van m'n ziel, Want mijn ziele de uwe zocht Wijl er de avond viel.…