Alle inzendingen over ONTRAFELING

we liepen al wisten we het niet in een fuik we wilden het wezen van onze taal uit de kindertijd ontrafelen het verlangen lag in onze vragen besloten de weemoed bleef vasthoudend aan ons kleven we hingen vergeefs en verlamd over de rand van onze cirkels verdwaalden in de verloren verdwenen kindertijd een zachte landing…

je te tekenen in houtskool met vinger en duim voor contrast en schaduwpartijen maar ik kwam niet echt heel dicht bij je zelfs in een licht vergelijk bleef jij voor mij een vreemde ook al opende jouw ziel voor de kijk maar als ik naderde verdween zij gelijk ontsprong jij de dans gaf mij geen kans iets van jouw geheim te ontrafelen…

ik schrijf maar vaak willen mijn woorden niet hun ware betekenis onthullen dan kan ik hun bedoeling niet ontrafelen regelmatig zelfs het schrift niet lezen ook de titel die mij was ingevallen verdween in de letterbrij omdat fixeren vrijheid kost een klein excuus aan de lezer voor het gebrek aan concentratie oorzaak is…

Ik zie hoe de droefnis jouw gezicht week en vochtig maakt naar zijn grauwe visie boetseert mijn keel implodeert tientallen woorden ontrafelen van binnenuit in het pijnlijk mysterie van de stilte de lucht huilt mee zijn tranen vegen de voorgrond geleidelijk met de achtergrond gelijk we blijven op een stil gepluimd podium achter gekneld…

Op hoge benen van angst om het raadsel binnenin te ontrafelen. Pas als de sirene klinkt mag je me verlaten. ------------------------------------------------------------- * uit: Bernhard van Loon, 'Maanreiziger' (Groningen 2004)…

geketend daar zal puurheid verdwijnen daar kan twinkel in ogen niet schijnen De angst zal deuren van hart en ziel sluiten liefde zal zich niet meer vanzelfsprekend uiten, uiteindelijk verdwijnen Waar liefde door angst zal worden geregeerd is geen plek meer voor helder, oprecht voelen Deze angst zal de liefde frustrerend bekoelen Ontrafel…

voortijdig gaat het langste uur aan de evenaar voorbij dit ogenblik rijmt niet op zelden daarvoor komen we dagen tekort binnen ligt het daglicht tegen het venster verkleurt een zon achter glas, blijft de straat gesloten op het heetst van de dag we moeten nog een ware toedracht ontrafelen laat iemand de einder ontwaren die jeugdige jaren…

schild van verwijt misbruikt de ruimte welke gevuld was met de beweging der seizoenen raakt in verwarring en de nabijheid verbasterd in afstand, hardnekkig vol vlekken blind en doof de taal ooit zo aanvullend gesproken verstompt en spuugt bitter gaten in de huid –versplinterd daar hun vogels de vleugels trachten te verbinden ontrafelen…

verloor Arend zijn evenwicht en het heeft even geduurd maar Arend is geland onthecht en wel, doch licht gehavend en wat roestig in de heupen vanwege zijn hoofse geaardheid het was juist door vrouwen met namen van bloemen en vogels zoals: Merel, Iris, Roos Bosch, Brand, Groeneveld en ander natuurgeweld heupen, lippen, ogen ontrafelende…

Er is niets te raden, te ontrafelen nog, geen uitgesproken gedachte of wens. Ik zie alleen een lege mond, lege ogen en oren, ik zie mijn geliefde, een stil lief mens.…

Kijkend op het water naar spiegels zonder lijn ontrafel ik de aanblik van ogen zonneschijn die spelen op het water met de jouwe en de mijn die zoeken naar de eenheid een blik te kunnen zijn Kijkend op het water dat zich rimpelt in de strijd weerklinkt mijn drijvend spiegelbeeld in klotsen dat zich wijd als een uitgestrekte echo voorbij…

we waren het en mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig…

we waren het en mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig…

Zondige gedachten ontrafelen truttige truitjes tot spannende spaghetti de buurvrouw toont haar tattoos puur uit verlatingsangst Senioren happen appels zonder handen uit een ton vol water wie heeft zijn eigen tanden nog Forse negerinnen met ogen als wielklemmen sjouwen halve varkens de koelcel uit De voorbodes van een straat-BBQ hangen…

Wij als vliegers, een metafoor op de frêle schouder van de vrijheid, naïviteit tegen het contrast van het firmament waarin iedereen zich herkend, ontrolde het ragfijne touw van mystieke dromen, waarna zij - voor ons aller oog als marionetten en tevens onbestemde toeschouwers - de ontwarde kluwen van alle minderheden zichzelf ontrafelen…

Ik zoek nog steeds de sleutels van de goddelijke wetten, al zijn er al vele deuren voor mij ontsloten, ik weet dat ik het gehele mysterie nooit ontrafelen zal, zelfs de grootste mystici moesten zich neerleggen bij een heilig niet-weten, een totale overgave aan het opperste albestuur.…

zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de ooit geknede liefde een chaos geworden een ontrafeling…

ingewikkeld onoplosbaar zal het altijd blijven ontrafelen is pijnlijk onlosmakelijk aan elkaar gewaagd levert ons een levenslange opdracht…

Spanning en druk van de levensloop, lijkend op een niet te ontrafelen knoop. Voel de totale spanning na het loslaten van een pijl op zijn boog, zoekend naar een doel opzij, omlaag of omhoog. Wanneer water zich drukkend door een opening spoed, drijvend als een stromend verlangen naar de verbreding toe.…

Ik probeer de bewegingen van jouw opgestoken haar te ontrafelen en als een idolate zot ontdoe ik jouw elegante rok van pluizen, terwijl ik ondeugende plannen onderdruk.…

het fijne in je eigen hart ontmoeten dan de wereld ontrafelen waarom ze wordt getergd, ons erfgoed geraakt door strijd gedoopt in onbalans dat ik iets van je weet, zegt me niets over dat het vandaag wel zal lukken ik doel op het stekende zonlicht dat ik als een valse entiteit in mijn bewegingen voel ik zou niets van je willen weten, mijn…

draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij honderd poppetjes…

de alleenheerser draait dreadlocks in mijn hersenen en als ik ze wil ontrafelen knoopt hij de metaforen met een stevige zeemansslag vast zijn ringvinger wijst naar gisteren hij verzwijgt het graf en ik het weten van met lange poten vlekt hij een giraf over een rotte wond ik raap de vallende bladeren en kijk met argusogen hoe hij…

Het is voor de mediane lezer voorwaer een niet te ontrafelen raedsel... Verzoeke geen zotternijen, graeg een oprecht gemeende verklaring!…

Laat het de toekomst zijn, dat wens ik te hopen, het ontrafelen van al die huidige kabelknopen. Kom, lossen we de trossen, varen weg naar zee nemen alleen al het positieve aan gedachten mee.…

Luchtclusters lichten op ontrafelen de knopen van eeuwenoude blokkades als ziel van mens in mens meegedragen... Donderende hartslagen die op gesloten muren hameren, muren generatie op generatie opgebouwd blauwdrukken overdragend in de doos van Pandora.…

Iets van melancholie verlegt de afstand in een formule die wij ontrafelen wanneer we aanmeren aan de nog maan-zijde gelegen oever waar het gele riet zich vereerd voelt met de zon die aan de overzij het licht smeed op het aambeeld van het heden Dit alles kent geen gelijke in een wereld die tragisch gelegen is aan de rand van een altruïstisch…

vader toen bleven we dicht bij je nerven je was hoog opgeschoten je kruin raakte de hemel we speelden konijnepijpen met je wortels en het teveel aan oudemansbaard gaf je weg wilgetenen die verwanten waren het leek wel wildgroei broers en zussen de aarde vanonder je voeten je was niet te ontrafelen tot op het bot uitgevlochten het…

bankje een stem zegt dat ik plaats mag nemen een magische voorstelling voltrekt zich in de openlucht de kikker ontwaakt in de poel kwaakt vol passie en gevoel zichzelf tot koning hier voel ik mij even een roze schoentjesprinses met een gouden bal - in het rijk der verzinsels vergeet ik al mijn hersenspinsels de spinnenwebdraden ontrafelen…

terugzien vanwaar ik kwam, er waren geen woorden, mijn God hoe leefde ik in mijn huid zonder kleur en betekenis namen zijn niet om te noemen, maar ' k draag ze in de vlamboog van mijn ogen, het verblindt het heilig bestaan om de heuse waarheid te ontkrachten en te verslaan laat me leven in de zucht vanwaar ik mijn sprookjes vind, ze kan ontrafelen…