Alle inzendingen over OPBLOEI OR TEERHEID

Dan ongemerkt bezwangerd, het voelen zwellen, zo zwaar, niet meer te houden, het durven baren, in openbaarheid brengen, er mee aan de gang gaan, en, als het opbloeien van een kind bewonderen.…

Dichte stormwolken tinten weiden en boszomen zwaar, donker, plechtig. Het rivierschip keert: fors - stervend klinkt een dwergstorm over pakhuizen. Er blaast geen wind, maar boomblaadjes schudden, klappen: vogels strijken neer. 's Morgens krabt mijn vrouw ijzel van de bushalte: tijden komen weer. Morgennevel ruist. Nadert langzaam…

Moeder zangvogel duikt vanuit haar woonboom telkens naar beneden haalt wormpjes en vliegjes uit dichte bloemenrijen voedt de piepende jongen die steeds meer willen eten het toegewijde diertje zorgt voor sterk nageslacht omringd door gezond lover boven fraaie bloemkronen bouwt komend leven op dat lustig ontluikt naast een hoge muur waarachter…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

Ik ben een vagebond Die aan het einde van het jaar Naar het Zuiden verzwond Met de barende ooievaar Zoals tot wortel verwelken Aleer ze weer opbloeien in het gras De persistente krokuskelken Omdat zo het leven was Gelijk het ochtendrood Dat uitmondt in de nacht Het alter ego van de dood Die dagelijks op ons wacht…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

In essentie van ontwaken beroer je mij tot slapen met accent van zwijgen hoor ik niets anders dan lyrische dromerige taal die kalmte laat opbloeien en in die fluistering herhaal jij verhalen over openbaring van verlangen er is geen diepere heimwee die ik koester dan de herinnering aan jouw geliefde warme stem.…

Klaproos in al Je teerheid in een Zachte rimpeling Van zomerwind Weergegeven in Pastelkrijt, die Op tekenbordformaat Tot leven komt - Donkerrood dat Levensecht scharkeert Met het zachtste karmozijn Waar nu net het licht Op valt in dunne Streepjes aangezet Met een paar korrels Krijt die achterbleven En aangeven Dat je…

Omsloten door een laagje roest, liggen in de kern van mijn hart, de resten van een verloren liefde, die alleen jíj nog weer opbloeien laat.…

als de kostbare lente zweef jij telkens weer mijn wereld binnen jouw bloesemlieve woorden wijzen een weg van minnen ik waan mij in een laan vol voorbeeldige roze bomen in een historie, een vooruitzicht van vrije, doch wijze dromen om in teerheid van de tijd weer opnieuw te ontwaken het is als een delend doel harten die in ontroering…

Wie had ooit gedacht dat mijn ziel zich zo aan de jouwe zou hechten Wie had ooit gedacht dat mijn leven zich van het jouwe zou laten afhangen kon ik het maar over doen Was er maar een zoete genade die gezegde woorden en gedane zaken in één keer uit zou wissen was er maar een onzichtbare vergeving die mijn leven wat zou laten opbloeien…

Gij zijt me als 't zonnetje in de mei, Zo lieflijk, rein en goed, Dat bloemen strooit in bos en wei, En vogels zingen doet; Toch schildren zon en lentedag U trouwe liefde niet, Mijn engel met uw zoeten lach, Mijn leven en mijn lied! Vaak is een Meidag koud en grijs: Zoo dikwerf schuilt de zon, En geeft de tere bloempjes prijs, Die ze…

Bosanemoontjes hangen dof neer; boven hen glanst het nieuwe loof.…

Ergens in Breda 's grote tuin vol graven staan, keurig opgestapeld, woningen van wilde bijen; ronde openingen in 't hout bergen woelige werkhaven. De diertjes zoemen rond om zich te laven aan bloemen, die stil opbeurend zingen tot mensen, die hier overdenkingen, door vrolijke bloei geleid, verhalen. Nectar zuigen en stuifmeel verspreiden…

liefde doet mijn masker smelten liefde maakt kwetsbaar ik laat me zien zoals ik ben ik open me en word vrij ik - mens - ik mag er zijn net als jij - mens - mag zijn wie je bent liefde verzacht ontspant doet opbloeien in liefde raken hemel en aarde elkaar - even -…

ik heb met je huid gesproken kleine rimpels en kloven heel minutieus onderzocht van beneden naar boven in het glooiend heuvelland voelde mijn hand de zacht vertrouwelijke warm vrouwelijke opbloeiende ontvankelijkheid daar waar de wereld strijdt toont zij kracht is de oppervlakte vaak robuuster en beter bestand tegen…

Hierdoor kan er nog een fantastische vriendschap opbloeien Ik hoop dat zij mij vertrouwen kan. De rest komt vanzelf dan…

Gevangen in het duister medicatie niet verlicht Geen troost is groot genoeg geen tolerantie toch voor luister Flitsen verstoren zicht weer een aanval voor de boeg Communicatie wordt vermoord contacten niet verdraagbaar Het is zomer het is mei deprimerend kan het zijn Een jaarlijks nieuw begin opbloeien van leven Beter worden van de…

We hebben gedeeld Jarenlang Lief en leed Vriendschap Als een bloem Teder opbloeiend Groeiend in warmte Stralend in de zon Als een bloem Heen en weer geschud Zwiepend in de storm Druipend in de regen Als een bloem droevig geknakt Stervend in de kou Eenzaam in de sneeuw Vriendschap Heb ik het genoemd Het was gedoemd te sterven…

zag je lentebloem wit in geel opbloeien een vlinder zo dichtbij zij kende alle geuren vloog in sneeuw en hagel regenboogde alle zorgen in fladderend komen zo voorbij ja ik was godvergeten blij koester alle kleuren die jij geeft bewonder jou en weet dat jij ook om en met mij naar een nieuwe zomer leeft…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

werd met eenvoud gesproken over de akker der mensheid vele halmen groeien snel hebben een steen onder hun voet krijgen nooit volle aren hoe vaak heeft het rijpe koren dat in goede aarde staat bij zijn diepe wortelpunten geen kleine kruimelkiezels welke de allerfijnste tastzin een weinig onderdrukken lichte belemmering zijn voor de opbloei…

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen, aan liefde die verdween en aan wat nog resteert aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.…

Haar teerheid kan het niet winnen ze sluit zich voor de wereld af terug naar zichzelf, terug naar binnen.…

ik heb je profiel weer gezien je haren plukten hemel de kleur kon ik door tegenlicht niet goed bekijken je stem klonk zacht ik zag het paradijs opbloeien en je ogen groeiden bloemen die ik nog niet plukken mocht nog winteren we door feesten trage dagen maar je blikken dragen al een kleur die lente opent in een nieuwe pas…

Gedreven in een verdomhoek De tegenactie die ik beraam De ring, de handdoek Tref ik blaam Ben ik zwak als ik me schaam Is de situatie op eigen verzoek Ben ik zelf degene die ik vervloek Er is zoveel meer dat ik beaam De droom anderen te doen groeien Zelf groot zijn in het klein De ongewenste medemens weer doen opbloeien Is de grijze…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…