Alle inzendingen over Ondergaande Zon

Voetstappen op het strand kabbelende golven hand in hand lopen met jou we kussen, lachen, babbelen kijken naar de ondergaande zon de gloed ervan weerkaatsend in jouw ogen de wereld is van ons en zo de zee…

Ik heb je losgelaten met kleuren van de ondergaande zon als mijn stille getuigen in een rustig golvende zee toen ik vele tranen lichter begeleid door de maan weer huiswaarts ging liep jij weer vrolijk met me mee…

De oranje ondergaande zon roept me. Het kleurenpallet aan de horizon roept me. De melodie van de koude zeegolven roept me. Alles is nu opzoek naar een speelkameraadje en ik ben op zoek naar de boot van de lente.…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

buiten prijkt haar vorstjuweel in witte winterbloemen ik zeg: 'tot ooit' en laaf de zomer een hooiwagen vol hitte brandt al in de ondergaande zon…

zon…

soms zou ik willen dat we elke avond konden kijken naar de ondergaande zon soms zou ik willen dat ik kon boetseren je vast kon leggen als een kunstenaar en ik hoop vurig dat wij ons hele leven gelukkig zullen blijven met elkaar…

na grauwheid zat van zwart zuig ik witte wolken leeg en pak kristallen donzig samen rollebollend over glooien in het snakkend kale land ondergaande zon deelt kleurig naar de nacht waar het achter stilte strandt…

Kijk mijn liefste naar waar het allemaal begon Laten wij naar daar dansen in ondergaande zon En mocht het licht een van ons beide ontvallen Treur dan niet want wij, in onze oneindige liefde Lieten de bazuinen des levens liefderijk schallen…

ik zie sprankelend blauw, met zijn verschillende kleuren in het water van de zee dat om mijn benen klotst ik zie het saaie bruin, van het zand in de zee ik zie bloemen in alle kleuren op de duinen ik zie de rode ondergaande zon in de zee. ik zie... de wereld…

Het aanraken werd bezegeld met een kus, samen in de prachtige ondergaande zon in alle stilte. De liefde waarop ik gehoopt had, kwam heel dichtbij en werd echte liefde voor altijd.…

In zijn ogen april Als de amberen Gloed bij ondergaande zon. Zijn woorden Als het verhaal van mei Tot ver voorbij De verste uren.... En later Bij een glas wijn -one for the road- Hoe zij toen wist Dat dit kon: Hun zomer zou langer, Veel langer dan één lente duren.…

De oude man verlaat voor de dageraad stil het reservaat loopt naar de eenzame plek waar de schaduwboom staat zet zich neer onder het gebladerte van de oude eik de eeuwige reis is begonnen met de droom over de jachtvelden en bij ondergaande zon gaat hij met een zucht over naar het dodenrijk.…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

We schreven onze namen In het zand Romantisch samen Aan de kust op het strand Wandelen aan de zee Kijkend naar de ondergaande zon Jij en ik, met z'n twee Ik wou dat het zo kon Jij en ik samen Voor altijd bij elkaar We schreven onze namen Was 't maar waar…

Het een na het ander verbleekt, De man, de vrouw, het kind, Hun dromen, wensen, Daden en verlangens Verbleken, net als De maan en de zon - Het enige dat blijft Is een restje hoop In het licht van De ondergaande zon - Zo leven man, vrouw en kind Alsof elke dag het leven Overnieuw begon…

Ik voel jouw kleuren in de ondergaande zon. Jouw geuren ruik ik in de avondzee. Verslagen is de wind, die luistert naar jouw stem. Zelfs ook de golfslag heeft z'n rem. De rust, die alles in zich heeft, de kalmte van de zee geeft mij een opgelucht gevoel van het lopen langs de zee.…

de liefde blijft de eerste lentezon schijnt en verbindt ons samen op de bank de liefde blijft de laatste zeezon schittert en bedankt je overleden vader een liefde verdwijnt als ondergaande zon donker en bedroefd uit je hart en hoofd de liefde bestaat in elke zon in elke relatie ook al ben je tweede…

Als een trein die wegrijdt in de verte Naar de ondergaande zon Steeds verder uit het zicht Totdat je niets meer ziet Verblind door het zonlicht waar je tegenin stond te kijken Mijn liefde voor jou gaat net zo diep Met het verschil dat ik je daarna weer terug zie komen Het formaat van een trein…

Roerloos bij zoveel schoonheid een droom gelijk staat de wereld even stil De wuivende korenhalmen ragfijn gepenseeld lijken mij dichterbij te wenken De vogels nog niet uitgespeeld stijgen in de strakblauwe lucht De roodgouden gloed van de ondergaande zon straalt een bekoring uit die ik ademloos onderga…

Een "opkomende" of "ondergaande" zon in mijn leven, Kan mij het gevoel van een allergelukkigst mens geven. Ik sta 's morgens op met de woorden: "Pluk de dag", En geniet van het leven omdat het mag. Een zelf geplukt boeket veldbloemen aan mij geven, Betekent voor mij meer dan de grootste bos baccararozen in het leven.…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

Weg liep jij, je verdween bij de ondergaande zon. Tot op mijn sterfbed blijf jij het meisje dat niet uit mijn hart verdwijnen kon.…

Als de klanken van de contrabas kleurt de hemel laag in duisterpaars, omringde wolken donkergoud van toon houden de ondergaande zon gevangen, die fel natrilt , een ijle vioolstreek. Op halve maat verdwijnt het licht achter de horizon, en brengt verlangen om gedachteloos te zweven naar de nacht.…

‘Ik geef al mijn warmte met blijdschap’ zingt de ondergaande zon. ‘Laat het leven zo mooi zijn als deze avond’ zingt de zomeravond terug. Het zingende duet op deze prachtige avond dringt door tot diep in mijn hart en wordt muziekleven van het Eeuwige.…

Wanneer de ontembare Heilige Vuren met de ondergaande zon verdwijnen, zijn zij geworden tot dwarrelend stof, gedoemd om verloren weg te kwijnen.…

vogels spreiden vleugels blazen krachtig wind voortstuwend uiteen warme luchtstromen strelen woelige vrijheid in snelle ogenblikken wolken groeten ogen waarin rust weerspiegelt in diepte van hun kleuren zo schrijdt de vlucht vol passie en harmonie naar ondergaande zon…

gestaag golfde energie middelpuntvliedend uit jouw bron het vibrerend rood raakte alles als het licht van de ondergaande zon er waren geen obstakels in de vloed van kracht die jij ons bracht warmte kende eindelijk universele verbondenheid het alleen staan was uit een gepasseerd station omdat reizen sindsdien met de rode…

Liefde is een ondergaande zon verblindende schoonheid kleuren dieprood maar in lichtwazig wit aanwezigheid van een zalige koude rilling terwijl het lichaam zijn sappen koken ononderbroken autonoom hartgedrag Franse cancan dansende charlatan ‘verliefd, verliefd!’ schreeuwt het ongecontroleerd dansend lijf.…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…