Alle inzendingen over Onmacht OR Hoop

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Jouw peilloze ogen dwalen, zoekend naar hoop. Gevangene in je eigen waan. Je trilt, Je wilt rust in je hoofd. Rust die er niet is. Niet hier. Ik kan je niet helpen. Onmacht voel ik. Woede, pijn. Woorden helpen niet. Niet meer. Ik zoek je hand. Hou je stevig vast. Ik voel je kilte. Je glimlacht. Je zegt het komt goed.…

Kunnen stenen voelen, planten dromen of is dat alles beeldspraak en niet waar? Toch maakt een nieuw blad van een plant me blij en doet begrijpen dat ze leeft. Soms menen mensen dat de dieren hun eigen taal verstaan en dingen dromen, maar kunnen dit nu ook de bomen of is daar eigenlijk maar niets van aan? Ik weet het niet, zoals ik veel niet…

al richt ik mijn ogen nog zo omhoog en mijn diepste een sterk verlangen kent naar het Hoogste mededogen toch blijf ik zoeken naar aardse hoop sterker nog, ik word juist met de menselijke onmacht meegezogen ik ben van stof ondergeschikt aan de natuur in mij brandt de vergankelijkheid dat dooft na korte of lange duur wat rest is…

Je kan alleen maar hopen, licht te zien in al dit duister,nu nog niet maar blijvend is 't bestaan gegeven, al is het soms met veel verdriet. Enkele dagen na het bericht van de kanker van mijn jongste broer.…

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

met veel rouge camoufleer ik het lijk ze schijnt al dood maar nog niet begraven wat nog leeft zijn ogen vol vragen een blik in de spiegel ach, ontzie me hoe langer ze kijkt hoe waziger het beeld tot haar oogleden dalen en zelfs rouge verbleekt…

- Kon ik maar - Ach als ik toch kon vliegen Alle mensen kon bereiken Helpen waar het nodig was Dan zou de wereld beter lijken Ach als ik toch ter plekke kon zijn Ieder persoon kon bemoedigen Omarmen en omhelzen kon Het geluk wat kon bespoedigen Ach wat zou de wereld juichen Lachen en gelukkig zijn Wat zou veel leed verholpen worden…

jij bent niet hier vanbinnen niets meer een omhulsel ben ik slechts een krot voor afbraak in de steek gelaten leeggehaald tot op het bot lamgeslagen, zwaar gehavend voelt mijn hart, mijn lichaam aan wankel zoek ik naar een houvast struikelend over kruiend ijs maar de toekomst ligt in duister voor mijn ogen doemt het grijs waar is onze…

woorden die ik aarzel neer te schrijven omdat ik nu nog over leven zoek dat jonge takken buigzaam zijn en veiligheid van hogerhand dàt liever dan mijn onmacht geen blad verbied ik dat het valt móet aanzien hoe de tijd zich rijpt huiver duikt mij dieper in mijn kraag…

rechtstreeks aan met waterige tongen tot mijn hart mijn snelle overweging wordt verward het leek zo logisch maar heeft afgedaan gewoon verstand, in velen toch het hoofd begrijpt zo weinig van gesloten taal mijn ogen zien de druppels niet verbaal zo wordt droge praat van zijn kracht ontroofd wat kan ik nog beweren, wat nog doen ik wil je onmacht…

Haal je hoofd uit de slaapkamer en vertel me dan wat het is dat jij hebt gedaan waardoor de bedorven zin het leven opvoerde en wist te baren gekromd de rug door een paar uit het lood geslagen schouders genageld aan de paal van een staande ovatie ik hoef niet meer te klappen wanneer na iedere seconde de liefde al kreunend wordt…

de duistere nacht verlaat mijn kamers en ik ontwaak wenkbrauwen vol rijm rillerig van bezwete dromen huiver voor de naakte dag het bevroren winterveld mijn thuis als onbeschreven blad zie de roerloze reiger zoekt vergeefs zijn prooi in dichtgeslibde vijvers onmachtig met lamgeslagen vleugels kijk ik verbaasd en leeg naar de vlucht…

Onmacht, boosheid, pijn en verdriet, Hoelang nog? Dat weten we niet. Wachten op wat komen gaat, niet weten doet zo zeer, Wat moeten we verwachten? Ik weet het niet meer.…

al zou je willen, lief, de liefde is toch niet te dwingen de warme deken trok je met gemak over ons hoofd maar met de barst in beider ego's hoe spijtig de ontdekking werd juist ons falen weer ontbloot…

ik geef je te eten toch blijf je vol honger te drinken maar dorstig zoek je aldoor in diepe putten als de ziel en het lijf naakt zijn geschuurd doet iedere bevruchting zeer het spiegelt de liefde als onhaalbaar maar is ook vaak vertekend door verwachting alleen zijn wil zeggen: ik ben de brug naar buiten kent dan…

bij nacht kan ik niet flirten met mijn verdekte onmacht die overkomt me juist in dromen als ik voor het spel van flinke vrouw steeds lijk te laat te komen dan breekt de opgebouwde grip nog vóór mijn handen af loopt alles in het honderd bij dag kan ik nog koketteren scharrel wat rond met schone schijn pronk met verschoten veren maar…

de kans om snaar bij snaar te voegen misschien is het werkelijk schrijnende zo denkt hij soms dat het gemis en de onmacht al waren beklonken bij mijn geboorte…

de kans om snaar bij snaar te voegen misschien is het werkelijk schrijnende dat het gemis en de onmacht bij mijn geboorte al waren beklonken zo denkt hij soms…

bewonderaars genieten van haar kleuren het is de onmacht die plukt…

De gezanten van Athene in hun comfortabele rijtuigen demokratisch ontdaan van opsmuk zijn voornaam van onvermogen om een besluit te nemen, verdeeld door al de nuances van het verstand Ze zullen moeten wachten want we hebben nog geen nieuws van onze informanten We besprenkelen de geit met lauw water, ze bibbert niet dus de god zal niet…

Onmacht, verdriet, strijd. Zijn zij zichzelf kwijt? Of is dit het gevoel van verslagen zijn. Het laatste restje van Gods licht. Hoop, Geloof, Liefdesvuur. Dan treft het noodlot henzelf. Een kogel, het mes, genadeloos uur. Worden zij opgevangen in Gods aanwezigheid. Mogen zij rusten, zichzelf bezien, zichzelf vinden.…

Politiek draait om het trachten te beheersen -- van onze onmacht.…

langzaam loop ik leeg gedachten verdwijnen als ik de zwaarte van mijn gevoelens weeg zij zijn omrand met gekartelde lijnen wegrollen kunnen ze niet dan wel morgen in enige hoop verwijlen ik zie de zon schijnen maar het leven niet herrijzen de groene bladeren gloren maar blijken onmachtig mijn ziel te bekoren traag valt het doek…

Te groot zijn de indrukken van beelden als ik stilsta bij mijn bewogenheid groot is de schok te treurig zijn de wilgen waaraan ik hang mijn hoop op mededogen en begrip treurig is de onmacht te diep zijn sporen die de droom nalaat die naast de werkelijkheid bestaat diep is de afgrond te waar is een beloofd land voorgelogen door profeten…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Want bij welke stap in het leven ook al sinds mijn doop vrees ik geen wanhoop, dat is wangedrag van de hoop.…

ik kan het niet laten even achterom te kijken en dan dat wegwerp gebaar te maken in pure onmacht natuurlijk ben ik gewend aan wat ik zie maar toch is er nog altijd de stille hoop voor een vlot herstel van dit gebied in de brand was de immense hitte van het vuur allesverzengend withete emoties waren loeiend in hun laaiend…

ongehoord ongezien onbegrepen onverzacht onmacht onbegrip Ongestoord Ontkracht begrijpelijk…