Alle inzendingen over Ontzag voor de krach

Omdat natuur mijn ziel beroert en mijn realiteitszin tart met haast goddelijke gratie, ontwaar ik in mijn hart, mijn verheugde mensenhart nederig ontzag en stille admiratie.…

Sneeuwvlokken Dwarrelen zacht Haast donzig In mijn gezicht De wereld Om mij heen Kleurt wit Blij kijk ik omhoog Steeds meer Vlokjes vallen Stilletjes naar benee Met ontzag loop ik verder.…

Ik vond een erwt altijd maar doodgewoon Maar mijn ontzag is nu enorm gestegen De peulvrucht heeft een eigen site gekregen Niet zomaar een, nee, van een “blije boon”! Dat heeft de boon erg van zijn stuk gebracht Want ach, die had een heiliging verwacht –…

Als een blok graniet dreunden de nachten door mijn hoofd toch, in mijn geest woonden altijd de diamanten dan stoffig, vaak briljant ik ontving veelal met ontzag en knoopte eerbiedig het geheel tot een rij van vele jaren dag en nacht.…

De majesteit bezoekt een thuisfrontdag Waar ouders van de Uruzgansoldaten Eens eventjes gezellig kunnen praten En Beatrix leeft mee, is vol ontzag In naam der Koningin gaan we weer knallen Ook onze ouders zijn voor haar gevallen…

Alles wat tikt bekijkt hij met ontzag. Één jaar oud vol bruisend leven. Toen deed ik mijn horloge af hij kijkt me aan of het wel mag. Ik heb het hem gegeven. Hij zet het op een draf en ik denk mijn God waar is de tijd gebleven.…

Als iedereen wat voordringt bij de slager Of na 't wegen nog een appel pakt Dan blijven alle regeltjes intact En draait de wereld toch wat minder trager De man die dit bedacht verdient ontzag Hij zwaait met die zwart-wit geblokte vlag…

Piramidale ontzag had ik !…

Hij kijkt naar Jezus, vol eerbied en ontzag en dankt de Vader voor Zijn pasgeboren Zoon. Bij Mattheus 1 vers 20 en 21.…

Vandaag is onze trouwdag verheugd vang ik jouw blik die mij omstraalt in stil ontzag vandaag is onze trouwdag mijn binnenste ontvouwt een vlag de driekleur opent in Hij, jij en ik vandaag is onze trouwdag verheugd vang ik jouw blik!…

Penseelt met veel plezier gedachten dicht Van iedereen die na dat wachten zwicht; Een dag vol bloemlees en ontzag-gezichten Morgen wacht de sleur van alledag Maar deze site blijft daag'lijks vers aan slag…

In Heeze is het weer Brabantse Dag Het cultuurfestijn van groots formaat De folklore optocht trekt door de straat Men kijkt met bewondering en ontzag Een daverend applaus: de toeschouwers Brengen hulde aan de wagenbouwers ------------------------------------------- 29 augustus 2010, 53e Brabantse Dag in Heeze…

. – Ontzaglijk in zijn vreemde luister is Het wezen van de nachtelijke toren.…

ik heb de tegel opgelicht die zicht geeft op een wereld zonder zon het krioelde van leven dat in allerlei vormen zo snel als mogelijk de benen nam vol ontzag heb ik de steen weer terug gelegd zij hebben hun eigen plek die door onwetendheid van mensen vrijwel nooit in het zonnetje wordt gezet…

We leven hier en maken ruzie om wie gelijk heeft en wie niet, vergeten vaak dat ieder alles vanuit het eigen standpunt ziet en dat de waarheid zoveel groter, ja eigenlijk niet kenbaar is; het duizelt ons als wij begrijpen dat ieder maar een deeltje is... Maar toch zijn wij elkaars gelijken, we leven van hetzelfde licht, we dragen samen…

mensen kijken met ontzag naar de hemel, kijk hoe het blauwe ze nederig maakt, ze kijken naar haar ijle wolken en ze loensen tersluiks naar de gouden schijn, hetgene dat hun ogen blind maakt, maar wat ik zo mooi vind aan de hemel, is de manier waarop zij mijn wereld raakt, zij ze bespeelt en tot leven tovert.…

Ik hoop op Hem roep op tot de strijd beef van angst gord je wapens aan het verbond zal nergens toe leiden wees niet bang voor wat angst aanjaagt de Rots waarover ontzag struikelt Hij houdt zich verborgen Die op Sion woont vraag de doden om raad voor de levenden nacht overal…

In verlaten vlaktes verliest de eenzaamheid haar verzwolgen echo Verloren in stervende ogen ontstaat er uit haar tranen een ontzaglijke stilte In schamende nachten verspreidt zich haar donkere vrees Kolkende schreeuwen druppelen door haar vingers naar een langzaam einde In harde tranen sluipt de dood in haar kreunende handen…

Jeruzalem uit jouw schoot schuift een zoon waarna een land vol kinderen ik zuip me zat aan je zog je borsten barsten van vertroosting beken vrede vloeien mij aan de rijke vloed van vele volken zou ik niet buigen vol ontzag voor jouw tempel waar mijn vader woont…

Gun me een glimlach met zo'n glinstering in je ogen, dat maakt mijn dag Gun me een glimlach van oor tot oor met de tanden bloot ik wou dat ik het vaker zag Gun me een glimlach onbezwaard vanuit het hart, daarvoor heb ik ontzag Gun me die glimlach en je krijgt hem terug waar dan ook, de hele dag…

Dat de koolraap reden van bestaan heeft vervult me met ontzag.…

Je ogen waren eerst gewoon je ogen onbewogen Geen ontzag geen trots geen mededogen Je mond was eerst gewoon je mond onbekend Geen lach geen traan geen zoen gewend Jij was eerst gewoon jij onbemind geen ik geen wij voor aandacht blind opeens werd je speciaal voor mij van binnen nu nog…

Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden. Gesproken stilte is een gedicht.…

Kolkende zee zich uitend in torenhoge golven het aantonen van mijn nietigheid overgeleverd aan schuimende razernij Schoonheid in al zijn woede opgezweept door de storm hoor mij schreeuwen van ontzag zie mij heen en weer geslingerd worden En toch houd ik van die blauwe reus mij steeds weer bedankend voor het volhouden met liefkozende mooie…

je kabbelt water van de beek door een uitgesleten bocht kleurt onverwacht de kleine bosanemoon die ik al zo lang zocht tekent met vocht beschouwende gezichten op de basten van bomen wuift met groen van zompige varens die het met weinig licht moeten doen met ontzag zie ik jouw spel van alledag in de lach van het paradijs…

Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden. Gesproken stilte is een gedicht.…

alle leive fok zich daud weâh wolke polle in de luch betraande auge met een zuch besef ik ut is lentuh kale strùike laupe ùit en de gezichte staan zau blè doâh dit vevloekte jaargetè niks ergâh dan april en mè er groeit een stille haat in mèn die vreiselijke lentuh maah god u heb toch alle mach dus schenk uw gunste taun uw krach…

Donkere wolken jagend door de lucht voor een opzwiepende storm haastig op de vlucht de atmosfeer onheilspellend zwaar beladen de temperatuur daalt vele graden hoog in de hemel verschijnen aarzelend wat kleuren ik zie het vol ontzag gebeuren omhoog kijkend naar de regenboog sta ik met God, oog in oog…

winterkinderen vol tederheid ontluikend in het ochtendgloren liefkozend in een koele bries zich koesterend in 't dunne licht balancerend op hun kwetsbaarheid met kelkjes als van witte zijde als vanuit een diep ontzag hun ranke nekjes nederbuigend getuigen van de eenzaamheid in een fluweelzacht sneeuwtapijt bij de eerste warmte van de zon…

'Die wahre Liberalität ist Anerkennung' Wij zijn ontzaglijk liberaal – Wij laten ieder vrij In doen en denken, kunst en taal; Wij zeggen: vrij en blij!.... Dom volkje, dat niet denkt als wij En wroet voor zijn partij, Dat hen de duivel haal.... Wat zijn we liberaal!…