Alle inzendingen over Op de heide

de wind die ooit dit veluwse land in ijzige strengheid formeerde waait nu als een warme streling door mijn haren en mijn heide subtiele paarse geurigheid wolkt tot de verre einder…

druiven roken sigaretten melken vlees drinken slapen op de plank dromen oppotten alles op z'n kop zetten om werkelijk- heid te verslaan als een bezeten journalist.-…

De heide ontrolt haar bruine vacht langs de eindloze avondvlakte, waarop een grauwe wolkenvracht in klamme neevlen zakte. De raven gieren krassend rond, loom zwoegend door de locht, en stuwen traag ten horizont haar hongerige tocht. Waar ligt nu ’t doel? Waarheen de gang al door die woeste heiden?…

ik hoorde van vertrouwde zijde er kwam een kikker in de klas hij schreide met zijn bek wijd open dat geen pastoor hem wilde dopen al schreiend brouwde hij een plas verdronk en stierf als heiden…

ik hang niet biddend boven de grond noch vlieg ik over de heide ik foerageer noch eet ik nachtvlinders of een dikke rups vleugellam zing ik onvast wat deuntjes en als ik praat dan stotter ik…

De stilte van de heide, de witte berken die me bekoren en doen dromen; waar zijn de jaren toch gebleven dat ik er zo graag wandelde, uren niemand zien. Nu ben ik ouder en wil weer andere dingen. Ik kan de heide zelfs niet zien nu, enkel naar de beelden kijken in mijn geest.…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

De maanschijn hangt, als een brug op zuilen van kristal, over een vale heide onder de eindloze hemelhal. Naakt en bloot de wijde heide..., als een kerkhof naakt en bloot... Is dat de slaap des Winters? Is dat de slaap der Dood?…

Paarse kleuren larderen het leven In de bloeiende heide die je zag Jonge konijnen die er spelen.…

veen Een hagedis die tussen een heide-pol verscheen Libellen zwevend over een veenplas Eentje die de pineut was Gevangen door Zonnedauw Het plantje toonde geen berouw Fochteloërveen Telkens als je er weer verscheen Genietend om vogels te kijken Een nieuwe tocht, dat zal je wel wat lijken…

Over de heuvels over de heide Zie ik mijn machtige strijdster rijden Ze vecht met reden Ze vecht voor vrede Tegen kwaad, ongeluk en haat Loof Mathilde, wie het kwaad vergeldt Lof, lof, Ik hou van mijn Mechteld…

deze mensen zij zullen zeventig jaar worden weer andere veertig daarna in hotelkamertjes ziekenhuizen op de heide als de zon schijnt zullen zij stuk voor stuk sterven zonder zich te realiseren dat ik het voorspeld heb ----------------------- uit: 'Zoals wij', 1965.…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

En ziet naar hen, de heide en de' avondgloed.…

Geel waart de jongen door de heide. Smeulende wolken, aandachtig de vogelroep der bomen en wit en wit de aronskelken buigen voor zijn tred. Nooit, misschien véél later, vond men het onrustige skelet, vibrerende nachtegaalsroep.…

Niet iedereen kan heiden zijn. Daartoe hoort kracht en moed; een vast geloof in zon en wijn, en blijde lust in ’t bloed. Niet iedereen voelt zijn verlangst voldaan op aardes schoot, schrijdt door het leven zonder angst, en zonder klacht ten dood. De aardeling heeft aarde schier Te moederlijk verwend.…

Spelend aan mijn moeders hand Met klompjes aan door ons mooie drentheland En turfjes dragen uit het veen Met alle soorten vogels om ons heen Met koetjes in de weide Over onze mooie heide Ik zong altijd het mooiste lied Ach moederlief vergeet mij niet…

Als overdag de vogels excelleren En het nieuwe kabinet de netten ruimt Dan moeten we naar buiten - goedgeluimd Om tijd op bos en heide te spenderen Maar wel waar WiFi is in bos en berm Want paddo’s check je voortaan op je scherm…

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

Paars de heide in de zomer. Pareltjes in de voorjaarswei. Ieder seizoen schud ik de dromer: Noem dit Eden aan zijn zij, Gans het lusthof... zo nabij!…

op de heide, zo nabij een schrale boom kijk ik omhoog en zie in schuivende witte lagen van een zacht blauw decor roepende vleugels om aandacht vragen ik zwaai gewillig ze weten dat ik ze hoor hier op nog onbegraasd gras staat mijn wereld stil dit is wat ik wil toeven op een luchtig kompas omringd door een zee van ademend gewas zo sprietig…

Waar de heide te bloeien staat, Slapen liefde en wee; 't Lied, dat door de bloemekens gaat, Zingt m'n ziele mee...; 't Leven lokt en lieft en lacht: "Kom..., mijn weg is breed!"…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw.…

De heide blakert onder 't zonlicht en kleurt de horizon met paars dat als een ruwgewolde deken een vreugde is voor wie in kou en zuchten ademhaalt. Ze bloeit en schittert en lokt bijen ver van hier om 't zoet van honing te vergaren nog eer de winter komt en alles weer in stilte toedekt, grijs en grauw.…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

Nu zelfs blijkt dat Andries Knevel ook zichzelf kan bekeren en als evolutionist weer verder door het leven gaat heb ik als heiden - om het even voor het eerst in heel mijn leven toch een kaarsje opgestoken in de hoop dat Hij bestaat Toe Heer vergeef hier al mijn zonden hopelijk ben ik niet te laat…

jij daar ik hier en altijd kiert de wereld we gooien deuren los maar wandelen in bos en heide is er voor geen van beide een eigen stek een plek om te verblijven elkaar wat liefde aan te reiken is er niet dan kiert de wereld in venijn verlaten doet van binnen zo vreselijk veel pijn…

de mens(heid) rust op twee pijlers die vanaf het allereerste begin af aan al bestonden de ene is liefde de andere vertrouwen en als die twee zijn verbonden hun samenhang weer hervonden dan pas kun je zo hoog en laag springen als je wil en aan iets duurzaams en paradijselijks gaan bouwen…

Op de heide nabij Gasselte smeet mijn moeder met takken naar een overvliegende bosuil, terwijl het schemerde en de smaak van een Split-ijsje nog in mijn mond namousseerde.…

Zomer,zon,hitte,bos,heide Twee harten,twee zielen,een gedachte Gierende hormonen,zoekende ogen Bosbessen,gras,bomen,stilte...... Hertenbed,zinderende lichamen Samensmelting,ontlading,bevrijding Geluk,tevredenheid,eeuwige liefde…