Alle inzendingen over Oud OR Ziek OR Verdriet

Onschuldig en goedgelovig Aanhankelijk en rechtlijnig bij jou horig. Te goeder trouw in de reinste betekenis van het woord Enige spijt, nooit gevoeld en dat werd ruimschoots beloond. Puurheid blijft voor mij de hoogste klasse Verzaken aan dit edele begrip, dan opteer ik voor passen. Een zalige zaak kinderlijk te leven Tevreden met het kleinste…

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

SLINGER De slinger zorgt voor opwinding en tegelijk verdriet Van links naar rechts en op-en-neer Betrokkenen het heen-en-weer semi-en public worden wij allemaal ziek van de slinger die echt oprecht stopt bij gemaakte keuze maar ook écht pas dan kant-en-klaar als klontje.…

U weet wel, van de oude man die altijd rondjes liep? Plotseling is hij ziek geworden hij kreeg gewoon de griep... Ik miste hem toch al op straat? en ik zag hem ook niet meer Maar vandaag hoorde ik het bericht De oude man... die is niet meer! Dag oude man, ik had je nog zo graag één keer willen zien...…

Te moe om verder te gaan Deuken worden gaten van pijn Ziek van verdriet Men zegt dat het leven verdergaat Hoe kan ik leven als ik jou niet meer zie Gaten worden gevuld met mooie herinneringen Maar dat verzacht de pijn niet…

Ze vroeg me haar te helpen smekend keek ze mij aan haar wanhopige blik kon ik niet verdragen en ik heb haar laten gaan Ze is ziek, zo ziek en moe van al dat vechten ze heeft zo moeten knokken loslaten is een van haar rechten Zij keek me aan met grote ogen Ogen vol verdriet Ik heb haar wel los gelaten maar mij loslaten kan zij niet…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Tranen bedwingen de wereld met zoveel verdriet. Het is ongekend hoeveel tranen de wangen bereiken. Het verdriet is intens groot, het is ongelooflijk wat er allemaal gebeurd. Zoveel mensen worden ziek of sterven zonder van hun dierbaren afscheid te mogen nemen. Eigenlijk is het onmenselijk, dit innige verdriet.…

Het oud verdriet, je draagt het jaren mee, tot die stille rust als voorbijtrekkende schim je ziele kust. Geen morgen meer voor 't oud verdriet. Jouw bank blijft leeg, een hart gegrift in 't hout. Er staat: "Vergeet mij niet."…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Tik, tik, tak, zegt de pendule, 'k voel me zwak, zegt de pendule, ik ben bijna van echt goud, maar ook zoveel eeuwen oud. Ik ben oud en ziek geworden en dus echt antiek geworden. Ik loop uren achter, maar niemand kijkt daar werklijk naar.…

Zo pril en prachtig Zo teer en zacht Zo nieuw en onbeschreven Elk kind geboren Maar later dan de ommekeer Zo oud zo lelijk Zo vergaan en hard Zo dikwijls ziek en pijn Is menig mens beschoren…

Tot ik ziek werd van verdriet. Ook al zag je het niet. Voel ik me als herboren. Of ik je nu wel of niet kan bekoren. Tevreden met mezelf. En jouw liefde zal altijd bij me horen.…

De oude grote Iep, De grote Iep lijdt, is ziek wordt niet, niet meer beter de Iep is zeer beschadigd door ongekend beschamend vandalisme de Iep wordt niet meer geholpen teveel schors moedwillig gestript de Iep sterft, krijgt eutanasie van een beschadigde beschaving de onze, die oude!…

je bent een beetje ziek je huilt tranen met tuiten je neusje zit verstopt er valt ook niks te snuiten je knort als een big ademen gaat niet zo fijn je wordt zo driftig je wilt niet ziek zijn je bent zo klein en begrijpt het niet dat je rust moet houden want je bent zo verkouden maar je hebt zo'n verdriet je wilt niet ziek zijn stil…

't Wordt hier altijd al verdriet, van dat oud en zwart verdriet daar, 't wordt hier altijd anders niet als dat oud en zwart verdriet. Laat mij, laat mij, in 't verdriet, vliegen naar dat hoog verschiet daar, waar men al die sterren ziet, al die sterren,... anders niet!…

Denk ik eindelijk iets exotisch onder de leden te hebben zegt mijn dokter, die ik belde en mijn klachten aan vertelde dat ik het gewoon maar goed uit moest zieken Ik snap er niets van zieke kop pandemie en hij hangt op Uit moet zieken - uit moet zieken ? Ik dacht het niet - jij stuk verdriet !…

ik wil deze zwarte zieke plek uit mijn lichaam wegsnijden. ik heb mij langzaam recht overeind gezet. ik heb gehoord, dat ik heb gezegd in een huiverend, donker beven: ik erken maar één wet: léven. allen, die wegkwijnen aan een verdriet verraden het en dat wìl ik niet.…

Hartendief, mijn meisje lief Dit kan je toch niet maken Gevochten voor je als leeuwin en tijgerin Je leven gered, zoet hebbeding Troost in nood en lachebekje zo innig met elkaar verbonden Meidje, met rood geweende kijkers ben 'k toch zo machteloos Dit kan je toch niet maken Slapen of eten doe ik ook niet meer Kaarsjes staren me verbaasd en…

Tranen, blijken van verdriet Rollen zachtjes uit de ogen Kruipen langzaam in de nek Verdwijnen op een onzichtbare plek Iets heeft ze daartoe bewogen Het echte intense verdriet Is niet te omschrijven Totaal ontredderd staan De wereld als het ware vergaan En voelen aan den lijve Huilen in je hart Er lichamelijk ziek van zijn Voor niemand…

Ik ben ziek, ik heb kanker Mijn lijf voelt als lood Maar lang voel ik dat niet Want morgen ga ik dood. Het kan niet anders, het is goed En sterven doet geen pijn Ik drink een drankje en ga slapen Dat is zo wel fijn. Sta niet stil bij mijn dood Maar denk zo aan mij: Treur niet dat ik weg ben Want ik ben daarboven heel blij.…

Mijn hond is ziek Dat zie je aan zijn mimiek kuchen woelen blaffen niemand mag mijn hondje straffen help! Mijn hond gedraagt zich als een freak…

lachen, plezier maken Ik wil wel, maar mijn lijf begint te staken Het gaat niet, al wil ik nog zo graag En wat ik doe gaat even traag Ik ben nu even niet als toen Ik kan eigenlijk niks doen Niet dansen want dan doet het pijn Niet doorzakken, dat vindt mijn lijf niet fijn Alles met mate, veel rusten Even een dutje, welterusten Ik ben niet oud…

Geen gram vet nog aan ‘t lijf tòch wilde zij minder gewicht Ze schold haar ma meest stijf maar huilde na het avondlicht Vellen huid ontsierden het lijf mager werd zij, tot op het bot Het ging echt zo ik ‘t beschrijf tòch bad zij ’s nachts tot God Geen moment ontzag ze ’t lijf honger kende zij al niet meer Borsten niet meer jong en stijf…

ze rolt over de vloer zit haar staart achterna scherpt haar nagels aan mijn trui (die nieuw was) is lief ze lijkt op me te wachten als ik thuis kom me te willen troosten als ik verdriet heb me te willen sterken als ik ziek ben in mijn verbeelding want onze kat doet toch vooral gek…

ik geef om hen maar toch het gevoel dat ik anders ben dat gevoel van eenzaamheid raak ik niet kwijt ziek... en toch ook weer niet en daarbij het gevoel van verdriet ... ik wou dat gedicht niet bestond, ja, want dan was ik helemaal gezond...…

Herdenken is ieder jaar een pleister op een oude wond. De jood, soldaat en passant, zijn aan elkaar verwant. Het verdriet zit in hun genen, als door een jas omsloten. Het verdriet slijt, maar verdwijnt niet. Bij het herdenken wordt verdriet weer actueel. De jas gaat open en de zon schijnt even op die oude wond.…

Hier tussen de witte lakens liggen de zieken gevangen in hun bed, hun graf naar vrijheid te verlangen Wetend dat vrij zijn nooit meer kan want in het huis vol pijn en verdriet, kan men dat niet en tot het einde zien zij alleen nog maar het wit van de dekens en elkaar de zusters met pillen en hun woorden die hun verlangen willen…